Herşeyden biraz

Bu benim hikayem

17 yaşındayım daha. Çoğu yetişkine göre daha yolun başındayım, daha çocuğum ve görücek yaşıyacak çok şeyim var ama ben görüceğim yaşıyacağım herşeyi 14 yaşımda gördüm, yaşadım. 14 yaşımda hayatın acı darbelerini gördüm ailene bile güvenemiceni yaşadım. Sinir hastası oldum insanlarla sürekli kavga ettim okulda sinirden kapıları kırdım sonra sadiat oldum insanların iğreçliklerini, sahteliklerini, şerefsizliklerini gördüm, yaşadım. Yaşadıkça nefret ettim insanlardan, gördükçe hepsine kin besledim bana çektirdikleri acılar kadar acı çeksinler istedim çektirdimde. Sonra bir baktım eski ben yok artık  merhametimi, mutluluğumu, içten gülüşlerimi kaybetmişim. Kendimi tanıyamaz oldum ve yine 14 yaşımda ilk defa birisini sevdim bir buçuk sene uzaktan sevdim ama smylemedim ona çünkü güvenimi kaybetmişim ben bikere bidaha nasıl güvenim bir insana ama bi gün tak etti canıma inceldiği yerden kopaun dedim söyledim ona sevdiğimi çıktık ama Allah biliyorya zerre kadr güvenmedim ona ne öptürdüm nw de elimi tutturdum üç ay çıktık ve ben ayrıldım yalanmış sevgisi çünkü  derdi beni yatağa atmakmış bende ayrıldım ama kalp işte bu söz geçmiyor dört ay daha uzaktan sevdim onu  ama sonunda başardım unuttum tek bir izi bile kalmadı kalbimde. Şimdi 17 yaşındayım hala öfke kontrolünde sıkıntılarım var hala insanların acı çekmesini istiyorum ve acı çekmelerinden zevk alıyorum. Sevgili konusuna gelirsek eper bir sevgilim var beş aydır çıkıyoruz o şuan askerde onu bekliyorum. Güzel bir ilişkimiz var. Bizi ayırmak isteyenler oldu ama ayıramadılar çünkü gerçekten birbirini seven insanları Allah dışında kimse ayıramaz. Biz çokta kavga ettik uzun süre konuşmadık ama yinede birbirinizden kopmadık. Seneler sonra ilk defa ona  güvendim ben ve iyikide ona güvendim ben hiçbir zmn pes etmedim düştüğüm zmn ayağa kalktım tekrar dizlerimde güç olmasa bile zorla ayakta durdum tek başıma kimse ben düştüğüm zmn elini uzatmadı bana kimse benim canım yandığı zmb üzülmedi. Bu yüzden her düştüğümde kendi başıma ayağa kalktım daha güçlü olarak, canım her yandığında kahkalarla güldüm ağlamak sızlanmak yerine, daha öfkeli daha hırslı olarak ama şimdi beni seven baba güzeven veren ben düştüğümde kaldıran canım yandığında acıma ortak oşan sevdiğim var bu yüzden ona güveniyorum bu yüzden onu seviyorum. Ve bu kitabı okuyan kızlara yada erkeklere şunu demek istiyorum; ne olursa olsun ne yaşarsan yaşa yanında kimse olmasada daima dik dur güçlü ol çünkü acı insanı güçlendirir. Emin ol Rabbim bir gün sizi hiç yalnız bırakmicak insanları karşınıza çıkarır o zmna kadar düştüğünüzde kimsesen yardım istemeyin kendiniz kalkın ayağa canınız yandığında ağlamak yerine gülün sadece gülün. Karşınıza her düştüğünüzde sizi kaldırıcak canınız yandığında acınızı sizinle yaşicak biri çıkana kadar dayanın o kişi çıktığında artık yalnız olmicaksınız...