Christmas » h.s [DUTCH]

07

9 december 2014, New York City

        "Oh kom op Jiamy, zeg niet dat je die film echt leuk vond." Harry kijkt me vreselijk geïrriteerd aan. "Oh ja echt wel, waarom had ik anders die film uitgekozen." Hij haalt zijn schouders op en zucht. "Haz het was een typische meidenfilm. Alle meiden vinden dat leuk en alle jongens vinden ze vreselijk. Behalve de gays." Harry grijns, "kom laten we ergens wat gaan eten. Ik heb verdomd veel honger gekregen van naar zo'n vreselijke film kijken." "Jouw mening, ik wil McDonalds." "Dan gaan we naar de Mac."

"Ik betaal wel, want jij hebt de film al betaald." "Nee ik betaal Jiamy, ik ben de jongen hier." "Nee." "Jawel." "Nee ik betaal Haz, straks koop je nog alles wat ik wil." Harry zucht, "okay fine, jij je zin betaal maar." 

        Als ik onze bestelling gedaan heb en betaald heb, loop ik met het dienblad naar de tafel waar Harry onderuitgezakt zit. "Hehe, eindelijk is een keer wat goeds." "Stop maar met de film afkraken Haz, ik weet het nu wel." Hij grijns en neemt een hap van zijn hambuger. "Smaakt 't?" Hij knikt en neemt nog een paar happen. 

Verbaast kijk ik naar Harry die zijn hamburger al op heeft, "wat? Hoe? Huh?" "Dat heet nou een jongenstrekje," zegt hij trots. Ik kijk naar mijn hamburger waar de helft van gegeten is. "Doe maar rustig, ik wacht wel." Ik lach en eet snel mijn hamburger verder op in stilte. Ik kijk af en toe naar buiten waar het weer aan het sneeuwen is.

Ik mis vroeger, toen ik nog vijf jaar was en zorgeloos in de tuin speelde met sneeuw. Sneeuwpoppen maken, sneeuwballengevechten houden op school en sleeën. Alles was zo vrolijk, niemand was boos of chagrijnig. En nu? Natuurlijk worden veel mensen blij van sneeuw, maar of ze zorgeloos zijn? Alles behalve dat waarschijnlijk. Vroeger dachten we nergens over na en nu denk je eigenlijk continue aan iets. 

Ik word uit mijn gedachten gehaald door Harry die het laatste beetje van zijn milkshake opslurpt. Hij glimlacht schattig waardoor zijn kuiltjes te zien zijn. Ik eet langzaam mijn hamburger op en drink ondertussen mijn eigen milkshake op. 

        "Dus eigenlijk wil ik je wel beter leren kennen Jiamy." We zitten nu bij Harry thuis op de bank met thee en koekjes. Het is geen koffietijd, nee alles behalve dat. Het is net twee uur 's nachts geweest. "Uh oké." Ik neem nog een koekje en Harry kijkt me afwachtend aan. 

        "Nou ik ben enigskind van mijn ouders, laat ik daar maar mee beginnen. Toen ik een jaar of acht was, kregen mijn vader en moeder steeds meer ruzie. Ze bleven zeggen dat ze altijd bij elkaar bleven en het wel over zou gaan. Ik als klein kind geloofde dat natuurlijk en dat was ook zo. Toen ik veertien was, waren mijn ouders nog steeds bij elkaar. Mijn vader was vaker weg voor zijn werk, tenminste dat zei ie altijd. Er waren wel kleine ergeringen maar niks ergs. Tenminste dacht ik. 

Toen ik net vijftien was, ging mijn vader weg. Gewoon weg, ik zat in de woonkamer en hij liep het huis uit mijn zijn koffer, zonder gedag te zeggen. MIjn moeder was in de keuken het eten alvast aan het klaarmaken. Toen ik mijn moeder riep kwam ze met een betraand gezicht de woonkamer binnenlopen. Ze zei dat mijn vader niet meer van ons hield. Ook niet van mij. Hij had iemand anders gevonden en ik heb hem eigenlijk nooit meer gesproken."

"Het spijt me zo voor je Jiamy, echt. Het is vreselijk als je vader zegt dat hij niet meer van je houdt." "Ik ben nog niet klaar, Haz." Zijn gezicht betrekt een beetje. 

        "Sinds dien is het alleen maar bergafwaarts gegaan. Mijn moeder ging aan de drank en zit inmiddels in een afkickkliniek. Ik ging daarentegen veel slechter. Ik begon te roken, drinken, allerlei soorten wiet en drugs te gebruiken en uitgaan was mijn nieuwe leven. Ik verwaarloosde school en had overal schijt aan. Ik zat alleen maar achter jongens aan en andersom ook. Toen ik achttien was besefte ik me wat ik gedaan had. Ik had mijn jeugd verpest en besloot weer opnieuw te beginnen en een nieuwe start te maken zodra ik klaar was met school.

En nu zit ik dus hier, in New York." 

Harry kijkt geschrokken, "holy crap Jiam. Man ik wist niet dat het zo was gegaan in je leven. Je zag er altijd zo blij uit en ik dacht echt niet dat een meisje zoals jij zoiets heftigs had meegemaakt." Hij trekt me dichter naar zich toe en legt zijn arm om mijn schouder, waardoor onze hoofden dichterbij elkaar komen. "Ik ben trots dat je dit verteld Jiam, en kijk waar je nu staat. Het gaat toch goed?" Ik knik en probeer de tranen weg te stoppen, wat redelijk lukt. "Vertel jij eens wat over jezelf."

"Nou mijn ouders zijn al vroeg gescheiden, ik heb een zus. Ik wil eigenlijk altijd al beroemd worden en ja, er is niet zoveel bijzonders gebeurt in mijn jeugd. Gewoon beetje uitgaan, lol maken, school en meer niet. En ik ben vanuit Holmes Chapel hier naartoe verhuisd." 

Ik grinnik, sommige mensen kunnen tranen zo snel in een lach omtoveren. Gewoon bij de manier waarop ze een verhaal vertellen.

◈◈◈

hii, thanky'all so much. 

hopelijk komt ergens dit weekend het eerste hoofdstuk van stockholm syndrome online, yess. 

over precies een week ga ik waarschijnlijk naar willemijn toe, omf. 

love y'all 'xo

[ik kon geen harry gif vinden.. ugh]