Imahe

chapter 1

A photo that display the overflowing love of the couple, looking at each other. Glistening eyes are locked and a smile stretching their lips while holding each other's hand....

Achii's POV

"Uyy! ano na naman yan? ha?" pabirong tanong sakin ng kaibigan ko

"Huh? w-wala. w-wala."  taranta kong sagot sabay tago sa picture.

"Asus kunware ka pa e onti na nga lang tutulo na yang luha mo"

"Sira ka. hindi kaya. isa pa bakit naman sana ako iiyak?" nagaalinlangan kong tanong

"Hindi ko rin alam kasi ikaw lang ang makakasagot dun."

"Huh? wala naman talaga e! napakamalisyosa mo naman. grabe ka!"

"Hindi mo ako maloloko Achii Tamara Delapaz so, what's the catch?

"Ano ba wag mong babanggitin complete name ko." iritado kong sabi

"Kung ayaw mong tawagin kita dyan di sabihin mo na sakin kung anong problema mo. ganun lang kadali yun Achii Tamara" pang-aasar niya pa

"Shut your damn mouth ate, call me Achii." asar na sabi ko "sasabihin ko naman sainyo e! especially sayo ate so please stop calling me by my fullname. ok?" sunod ko pa

"Fine then sabihin mo na sakin. now"

"Ate kelangan ko pa ng panahon para magisip" sagot ko pa

"Alam kong mahirap para sayo na sabihin sakin lahat ng problema. alam kong mahirap magtiwala pero walang mawawala sayo kung susubukan mong sabihin sakin at ilabas lahat yan dahil mas lalo ka lang masasaktan kapag inipon mo yan"

Napahinto ako at parang luluha nanaman.

Ano ba Chii wag ka umiyak. He's not worth your tears.

"Ano na? ang bagal naman talaga... hindi ko kailangan ng scripted na sagot dahil kung ano talaga ang iniisip mo, iyon ang gusto kong malaman"

"Eto na nga diba magsasalita na? parang ewan naman e. Nag-iipon lang naman ako ng lakas ng loob para makapagkwento ng maayos na hindi umiiyak" sagot ko

*FLASH BACK*

"Love?" panimula ko habang naglalakad kami

"Hmm, Bakit?" saad niya, sabay hawak sa braso ko

"Wala" saad ko sabay bitaw at tumingala

"Ang ganda ng langit. Ang aliwalas tignan. Isama mo pa ang kapaligiran. Hmm, sobrang saya siguro kung lagi tayong ganito. Sana magstay lang tayo. Sana tayo na hanggang dulo" dagdag ko pa kasabay din ng aking pagbuntong hininga

"Syempre naman Love. hinding hindi kita iiwan kahit anong mangyare. Marami mang pagsubok ang dumating satin kakayanin natin itong labanan para sa relationship natin. Walang magbabago satin Love. Walang-wala dahil kailanman walang bibitaw satin, diba? Isa pa tayo naman na talaga hanggang dulo diba?" mahabang saad niya at tsaka rin tumingala

"Sobrang ganda nga ng langit parang yung kaharap ko lang" saad niya sabay tingin sakin

"Alam mo Love hindi ko alam kung anong mangyayare o kung paano na ako kapag nawala ka sakin. Andami ng pinagbago ko since i met you and fall in love with you. Na-appreciate ko yung mga bagay na dati walang kwenta sakin and gusto kong magthank you sayo Love kasi lagi kang andyan para sakin and of course dahil tinanggap at minahal mo ang buong ako sa likod ng mga redflags ko. Sobrang thankful ako dahil nakilala kita Love. Tandaan mo lagi, Mahal na Mahal kita aking binibini!" mahabang sabi niya sabay halik sa kamay at noo ko. Habang ako ito gulat na gulat sa mga sinasabi niya.

I suddenly stop, meron pa palang mga ganitong tao na mamahalin ka ng sobra at sinama ka sa plano niya. Sobrang nakakamangha.

Hanggang ngayon nakatitig parin ako sa kanya until he  start talking again.
"Love please stay with me and be with me forever" huling saad niya at saka niya ako hinila papunta sa bisig niya

I felt his overflowing love and affection. Abot langit ang ngiti ko dahil sa sinabi niya. Alam kong ligtas ako at hindi masasaktan sa bisig niya.

I think this is one of the best day that had happen in my life. It is where I finally found you and planning to keep you till the  heaven allows me to.

*end of flashback*

Napahinto ako, muling namumuo ang mga luha sa mata ko. Tumingala ako upang hindi ito tuluyang kumawala. Nag ayos ako ng sarili at maging narin ang mga gamit ko at pagkatapos  ay tumalikod na ako na hindi alintana na may kausap pala ako. Kinuha ko ang phone ko at nagkunwaring may kausap dito at noong ok na ang lahat saka ako humarap muli sa kaibigan ko.

"Hoy! Chii. ok ka lang ba?" saad niya habang tapik ang likod ko. 

Hindi ako sumagot sa halip ay umiwas ako ng tingin.

Gosh Chii please stop this nonsense.

"Hoy! halla ok ka lang ba talaga? I'm sorry kung pinilit kitang magkwento. Sorry talaga" saad pa nito habang tapik tapik parin ako. 

I'm trying to holdback my tears from falling. Ugh! ano ba itigil mo na tong kalokohan na ito!

"Ok lang po ako ate" panimula ko

"Hmm, ate mauna na po ako tumawag po kasi si Papa may emergency daw po sa bahay." saad ko at sabay hug sa kanya

"Thank you pala sa time mo ate, I really appreciate it" dugtong ko sabay kalas sa pagkakayakap ko

"Sorry talaga ate" pagkasabi ko nun ay tuluyan na akong umalis. 

Naglakad ako ng mabilis palabas sa park ng school and there nakita ko siya kasama ang barkada niya habang nagtatawanan at nagsasaya.

"uy! Diba si Achii iyon?" rinig kong sabi ng isa sa mga barkada niya.

"Oo nga, siya iyan" dagdag pa niya at doon nagsimula ang tuksuhan nila.

Hindi ko sila pinansin at dire-diretso lang ang paglalakad ko hanggang sa makarating ako sa gate at tuluyan nang makalabas. Pagkalabas ko ay nagmadali na akong naglakad pauwe sa bahay.

Our house is just a hundred meters away from my school but why am I still walking? Huh? I haven't reached my destination yet. Then where am I?

As soon as I stop walking, the place began to be familiar like I'd been here multiple times before. There is no other person here aside from me, I'm starting to feel uneasy until I started to walk into a familiar path and saw a couple hugging each other.

My heart begins to ache. Tears began to fill my eyes and it is uncontrollably dropping. I felt my head spinning and it felt like I'm going to vomit.

I started to question myself what is happening? What am I doing here? Why do I have to be here? Why are these memories keep flashing from my past?

When my body started to feel numb, everything went black.