Sabrinna:
Sa mundong ito Hindi mo maiiwasan ang sobrang daming problema. Minsan lahat ng nakakaranas nito Hindi na kinakaya at nag papakamatay nalang para makalaya. Marami din ang nag papanggap na masaya para Hindi makita na pagod ka na sa buhay.
At isa na ako dun walang araw na mag papanggap ako na masaya,masigla at higit sa lahat kayang kunwari na OK LNG ang lahat.
"Wala ka talagang kwentang anak! Lahat nalang ng inuutos ko Hindi mo magawa ang simple lang non Sabrinna!" Sigaw ni Daddy sakin wala akong magawa kundi ang tumungo nalang para Hindi nya makita ang luhaan Kong mukha.
"So-sorry Dad" wala akong ibang masabi kundi ang salitang yan lamang dahil lahat ng sasabihin ko Mali para sa kanilang lahat.
"Gyan! Gyan ka magaling! Sorry ka ng sorry tapos sasabihin mo Hindi na mauulit at gagalingan mo na sa susunod! Hindi kita kailangan sa bahay na ito kung puro ka ganyan! Hindi mo gayahin ang Kapatid mo!" hindi ko na talaga kaya,pero wala akong karapatan para sumagot dahil sa mata ng tao ako ang pinaka walang kwenta puro nalang sila kumpara samin ni ate. Sanay na ako sa ganyan at OK lang as long masaya sila.
"Hon tama na yan pag pahingahin mo naman ang anak mo kagagaling nya lang sa trabaho oh" pigil ni mommy Kay dad kaya naiyak pa ako dahil sobrang suwerte ko sa kanya dahil kahit hindi ko maramdaman ang pag mamahal ng ama angyan naman sya para punan ito. Sobrang suwerte ko dahil sa kanya nakahanap ako ng kakampi dito sa bahay.
"Kaya hindi natututo ang anak mo dahil sa pagkukunsinti mo dito! Pag sabihan mo yang wala kwentang anak mo!" Huli salita in dad bago lumakad pataas patungo sa kwarto nila ni mom.
"I-I'm sorry baby kakausapin ko nalang ang dad mo mamaya ok" sabi ni mom habang yakap yakap ako at sobrang sakit lang dahil umiiyak nanaman sya dahil samin ni Dad.
"Its ok mom ayos lang po ako saka hayaan nyo na si dad baka mag away nanaman kayo" sagot ko kay mom then I just give her a weak smile at nag paalam na para makapag pahinga na dahil ramdam ko na ang pagod ko.
........
Andito na ako sa kwarto at nakapag linis na ng katawan. Nakahiga lang ako sa kama habang nakatitig sa kisame na puno ng glow in the dark ng star. My room is dark and full of star I just like it when I'm here in my room dahil feeling ko kahit minsan nakakahinga pa ako.
Every time na uuwi ako sa bahay ganon ang nagyayari sakin at nasanay na ako pero minsan masakit parin dahil pamilya mo na ang nag sasalita sayo.
Sa sobrang tagal kong nakatitig sa kisame pumasok nanaman sa isip ko lahat ng mga masasakit na salita sakin. I put my earphone and play the music with full volume. I'm always doing this and later on my tears is like a river, nag uunahan sa pagtulo. Sobrang sakit dahil kahit anong panggap ko sa lahat ng tao oras na nag isa na ako at walang nakakakita bumubuhos lahat ng sakit na nararamdaman ko parang pinipiga ang puso ko at unti unting nadudurog dahil sa mga pinag dadaanan ko.
Wala akong ginawa kundi ang umiyak ng umiyak at ibuhos lahat ng sakit,ang pagod lahat ng nararamdaman ko. Ganito naman lagi eh Simula nung bata pako.
Pupunta sa kwarto
Papatayin ang ilaw
Hihiga sa kama
Mag tatalukbong ng kumot
Mag e-earphone with sad music
And cry
Sa buong buhay ko yan lagi ang ginagawa ko sometimes I try to cut my wrist but mom saw me and she was crying and told me that. "I'm always here baby pls don't do this to your self I'm going to protect you and I don't know kung kakayanin ko kapag nawala ka sakin please baby for me please be strong" and hug me tight.
That's why I promise to my self that I'll be strong and I won't give up in every trial that came into my life. For my self and for mom.
================
Hi guys this story will be a short story I hope you like it and dont forget to Vote/Comment.
Thank you I love you all😘
BINABASA MO ANG
My Music (On-Going)
Short Story"May mga bagay tayo na dapat bitawan na at hayaan nalang mabaon sa limot dahil kapag nanatili ka pa maraming masasaktan"
