Bezeten

Chapter ~1

17-05-2014 09.00 uur

Ik word 's ochtends wakker, geen pretje. Mijn kamergenote, Ila, staat op de deur te bonken en schreeuwend naar de begeleiders dat ze eruit wil. Ik kijk naar de muur en begin bijna te huilen. Elke dag word ik herinnerd aan mijn moeder door een foto van haar die daar hangt. Oh, wat mis ik haar..

04-02-2010 19.00 uur

" 'Lieverd, ik ga vanavond naar een feest van Claire, je weet wel, mijn beste vriendin. Ik ben ongeveer om 23.00 uur terug'
Ze geeft mij een kus, zwaait naar mijn broer en stapt de auto in. Luke en ik gaan voor het keukenraam staan en hij slaat een arm om mijn schouder heen.
'Zou ze lang weg zijn?' vraag ik.
'Ik zou het niet weten, maar ik vind het wel chill. Lekker een avondje zonder ma!' antwoord Luke. 'Ik denk dat ik mijn meisje maar ga opbellen en vragen of ze langs wil komen.'
Ik kijk hem met grote ogen aan. 'En ik dan?! Wat moet ik dan doen?'
'Ja, ga jij maar lekker boven met je barbie's spelen, zo kinderachtig ben je wel hahaha.' zegt Luke. '
Sorry hoor, ik ga al weg.' zeg ik.
Verdrietig loop ik de keuken uit naar boven. Ik ga op mijn bed liggen en staar naar de sterren op mijn plafond. Waarom doet Luke altijd zo gemeen tegen mij? Heb ik iets fout gedaan? Of ligt het aan hem? Nee dat kan niet, het ligt toch altijd aan mij. Hij maakt me helemaal gek. Soms denk ik zelfs dat ik geesten zie. En dat komt allemaal door zijn getreiter. Ik weet dat het onzin is, maar ze lijken zo echt! Ik bedoel, ik ben toch niet echt gek?
Opeens hoor ik geschreeuw van beneden. Ik ren naar beneden, val bijna van de trap maar kom gelukkig weer goed terecht. Ik hoor de voordeur hard dichtslaan. Ik kan nog net zien dat Luke een glas van de tafel slaat. Ik sta in de deurpost en Luke ziet mij staan.

'GA WEG!!' schreeuwt hij boos naar mij. Hij rent naar de deur en slaat hem recht voor mijn gezicht dicht. Letterlijk. Het scheelde nog geen centimeter of de deur had mij geraakt. Ik ren weer terug de trap op en begin in mijn kamer te huilen.

Opeens voel ik een hand op mijn schouders. Ik draai me om en kijk in het rond door mijn kamer, maar ik zie niemand. Wat was dat? Ik weet zeker dat ik een demoon of een geest zag! Ik wil er met iemand over praten maar ik durf niet. Ze geloven mij toch niet..
Plots hoor ik de deur dichtslaan. Ik loop langzaam van de trap af naar beneden en zie dan een briefje op de deur hangen waarin staat:

Hey, ik ben weg. Ik weet niet precies hoelaat ik terug ben. Als ik nog niet thuis ben om 24.00 uur, bel me.
- Luke

Waarom heeft hij er niks over gezegd en is hij zomaar weggegaan?! Het is nu 22.00 uur dus hij moet binnen twee uur thuis zijn. Mama komt over een uurtje thuis. Als ik het haar vertel komt het vast allemaal wel goed. Ik maak een kopje thee en loop weer naar boven.

04-02-2010 23.14 uur
Ik schrik wakker van de deurbel. Ik kijk op de klok hoelaat het is en loop naar beneden om de deur te openen. Mama heeft mij geleerd altijd eerst door het raampje ernaast te kijken wie er voor de deur staat. Ik kijk en ik zie niemand staan. Dan wordt er opeens op de achterdeur geklopt. Ik loop er naar toe en maak de deur open. Er ligt een bos bloemen en er hangt ook een kaartje aan. Ik pak het op en leg het op een tafel neer. Ik bekijk het kaartje. Er staat:

"Misschien heb je deze alvast nodig voor de begrafenis?"

Ik kan me niemand bedenken die nu op dit moment op sterven ligt. Is dit een dreigement of gewoon een grapje van iemand? Dit is echt geen grapje, zoiets zou niemand ooit doen. Waar is mama eigenlijk? Ik loop naar de telefoon. Ik toets mijn moeders nummer in maar opeens valt de telefoon uit, en daarna alle lampen. Het is helemaal donker en ik ben alleen thuis..
Ik probeer richting de bank te lopen maar ik val. Ik voel mijn hoofd nog omhoog ketsen van de grond, en daarna was er niets meer dan leegte.

05-02-2010 01.00 uur
'MAYA!' hoor ik opeens. 'Maya, alsjeblieft. Word wakker! Je bent veilig hier!' hoor ik dan.
Ik open mijn ogen en zie mijn broer huilend naast mij op de grond zitten. Hij ziet dat ik weer bijkom en vraagt 'Hoor je mij?'

'Ja, ik hoor je' antwoord ik rustig. 'Waar ben ik, wat is er gebeurd?'

'Je bent gevallen, kijk naar je knie'. zegt Luke. Ik zie dat mijn hele knie bloedt. Mijn broek is opengescheurd. 'Hoelaat is het? Waar was je en waar is mama?' zeg ik.

'Het is 01.00 uur 's nachts. Je zou me bellen als ik later thuis zou komen! Ik weet niet waar mama is. Ik heb haar geprobeerd te bellen maar ik kreeg meteen voicemail'. zegt Luke.
'Ik kan me alleen nog herrineren dat de telefoon uitviel, waardoor ik mama niet kon bellen.' zeg ik. 'Nou, de telefoon doet het weer! Ik zag dat er een bos bloemen op de tafel lag, ik heb ze even in een vaas gedaan. Er zat alleen geen kaartje aan. Wie zou ze gestuurd hebben?'. zegt Luke.

Opeens herriner ik mij dat er wel een kaartje bij hing. Maar als ik dat ga zeggen, gaat hij mij vast nog raarder vinden. Ik ga er niet van uit dat hij gelooft dat er een kaartje bij was waarop stond dat ik de bloemen misschien voor een begrafenis nodig heb. Ik zeg maar niks, dat lijkt mij het beste."