Bezeten

Chapter ~3

17-05-2014 14.00 uur

Die middag heb ik niks gevonden. Het lichtje bleek haar zoontje te zijn. Ik heb aan hem gevraagd of hij mijn moeder heeft gezien, maar hij zei dat ze de hele avond niet is op komen dagen. We zijn naar de politie gestapt. Ze zouden een zoektocht opzetten, maar die was na een week weer geanuleerd. De reden is nog steeds niet bekend, helaas. In die 4 jaar heb ik me moeder heel vaak gezien. De ene keer echter dan de andere keer, maar ze was er wel. Mijn broer verklaarde me voor gek, zo'n broer moet je echt niet hebben in die tijd. Totaal geen steun en toeverlaat. Mijn vader kreeg doordat mijn moeder is overleden een drankprobleem. Hij kwam steeds in aanraking met de politie. Zijn baas heeft hem ontslagen en hij kon niet meer voor ons zorgen. Luke en ik zijn toen komen wonen in een pleeggezin. Die tijd zag ik nog steeds geesten, vooral mijn moeder. Dit is niet wat mama gewild zou hebben. Ik snap haar nog steeds niet, ze verdween opeens! Het misterieuze is nog dat ze nooit bij Claire is aangekomen. Mijn moeder is op 13 februari officieel dood verklaard. Dagen lang heb ik getreurd, gehuild en geschreeuwd om hulp, maar het heeft niets geholpen. Mama komt nooit meer terug... Je vraagt je vast wel af: 'Wat is er in die paar jaar met je gebeurd?' Nou, dat zal ik je eens vertellen. Mijn vader zit in de gevangenis, Radley, in Californië, een speciale gevangenis en afkick kliniek in een, zo'n 4136.91 km bij ons vandaan, in Marblehead, New England. Luke en ik zijn opgevangen in een pleeggezin. Onze pleegouders waren heel aardig, maar ik had een gevoel alsof ik daar niet blijven kon. Op 25 december 2013 ben ik opgepakt wegens poging tot moord op mijn broer. Ik was er klaar mee. Hij pestte me en geloofde niet wat ik hem vertelde over de geesten die ik zag. Ik wilde hem vermoorden, maar ik kon het niet. Hij was tenslotte wel mijn broer. Ik heb hem gestoken ik zijn buik, maar ben daarna weg gegaan. Onze pleegouders waren op dat moment niet thuis. Ik had Luke's autosleutels iets daarvoor al gepakt, in geval van nood. Ik ben weg gereden en was niet van plan om ooit nog terug te keren. De volgende dag werd ik opgepakt. Omdat ik minderjarig was, kon ik niet naar de gevangenis. Uit een test bleek dat ik een psygolochische aandoening had door de plotselinge verdwijning van mijn moeder en de mishandelingen van mijn vader, dus hebben ze besloten om de zaak dood te zwijgen en me in een gekkenhuis te stoppen. Eickenhaus, in Indiana. Ik heb vaak heimwee naar ons kleine vissersdorpje. Het huis staat ergens boven op een heuvel bij een meer in de buurt. De omgeving is prachtig, dat weet ik van de aardrijkskunde lessen. Helaas krijg je daar op de gesloten afdeling niet veel van mee.

Ik heb mijn vader heel lang niet gezien. Mijn broer trouwens ook niet, ik mag namelijk geen bezoekers ontvangen.

Ik ben dus totaal afgesloten van de wereld. Ik heb op Eickenhaus wel een kamergenoot. Ila. Ila is heel aardig. Beide haar ouders zijn omgekomen, en niemand weet waarom. Ze praat er niet over. Ze heeft door de dood van haar ouders een posttraumatische stress stoornis en is bipolar. Meestal is ze heel lief, maar soms kan ze van heel lief naar de grootste bitch veranderen. Ik heb er na een paar jaar mee weten te handelen. Het gebeurd soms dat ze helemaal uit haar dak gaat. Dan word ze schreeuwend wakker en trekt ze aan de leren riemen waarmee ze vast zit aan haar bed. Niet veel later komt dan de begeleiding binnen gestormd met een psycholoog, krijgt ze een pilletje of een spuit (ligt er net aan hoe erg het is per keer), word er tegen haar gepraat en word ze weggehaald. Soms gebeurd het ook overdag. Dan zitten we in onze kamer, en plots begint ze te schreeuwen loopt ze naar de deur, of erger, naar een persoon en begint ze er op los te slaan. Dit is heel normaal PTSS. Ze zeggen dat het met therapie vanzelf over moet gaan, maar ik merk er nog niet zo veel van. Soms lijkt het wel alsof het alleen maar erger word van al die therapieën en medicijnen. Ze heeft ook dagen dat ze huilend op de grond gaat liggen, zachtjes mompelt ze dan woorden die ik nooit heb kunnen verstaan. Vandaag is weer zo'n dag. Ze staat schreeuwend op de deur te slaan. Ze wilt uit dit stinkhok. En ik geef haar geen ongelijk. Alleen het verschil met haar en mij is dat ik me niet zo erg ga verzetten. Dat leid alleen maar tot ergere problemen. Ik wil hier ook weg. Heel graag zelfs, maar ik zou het niet in mijn hoofd halen om zo te doen tegen de begeleiding. Als ik zou ontsnappen zou ik het stil en stiekem doen, zonder dat iemand mij op zou merken, tot ze de volgende ochtend mijn bed leeg zien en beginnen met zoeken. Maar tegen die tijd zou ik al lang ik het vliegtuig richting een ander land zitten. Helaas blijft dit maar een fantasie. Er is geen enkele mogelijkheid om hier uit te ontsnappen. Er is maar een uitgang, en daar is een wachtpost met een dikke bewaakster in een huisje. En de hekken hebben ook geen zin. Ik heb het een keer geprobeerd, en daarna nooit meer. Ik heb ontdekt dat ik een betere planning nodig zou hebben. Maar ik heb het uit mijn hoofd gezet. Het is onmogelijk om hier uit te ontsnappen. Dan maar de rest van mijn leven vertoeven met Ila en al mijn andere gestoorde 'vrienden'. Niemand hier is als mij. Niemand hier ziet geesten. Niemand zijn moeder is op magische wijze verdwenen van deze aardbodem. Niemand zijn vader zit hier in een speciale gevangenis. Het enige wat ik gemeen heb met anderen is mijn moordpoging op Luke. Iedereen hier heeft een legioen aan geesten bij zich. Ik kan ze voelen en zien. Sommigen maken een praatje met me, anderen zijn verbaasd dat ik ze kan zien. De meeste geesten die hier langs komen moeten huilen, omdat hun geliefden in een dom gesticht als hier zitten. En dat kan ik begrijpen. Als ik mezelf hier zou zien zitten, was ik ook gaan huilen..