napatingin ako sa mga taong nagkukumpulan sa baba, sa kalsada malapit sa building na kinakatatayuan ko.
all of them have their phones out, recording me.
They're warching, they can see me pero walang gumagalaw. Lahat sila ay nanonood. Pinapanood ang bawat galaw ko.
Wala ba talagang gagalaw sa inyo? Wala ba talagang pipigil sa akin?
Sino nga ba ako para magtanong?
Di hamak na walang kwentang anak lang naman ako diba? Ma?
Di hamak na bobong mag aaral lang ako hindi ba Sir?
Di hamak na tangang kaibigan lang ako diba, tol?
Lahat ng mga pinagsasabi sa akin ay muling nanumbalik. Ang mga salitang naghudyat sa aking pagtalon.
Bakit pa ako mabubuhay kung unti unti akong pinapatay ng mga masasakit na salita?
Bakit pa ako lalaban kung patuloy lang akong hinihila ng mga taong nasa baba?
Bakit pa ako kakapit kung wala na akong makakapitan?
napangiti ako ng mapait nang marinig ko ang papalakas na sigaw ng mga nanonood habang papalapit ako sa semento.
"Kawawang bata, He doesn't deserve this." I closed my eyes.
People doesn't know words hurtsyou, until it kills you.
People will only care when you're dying dahil saka lang nila malalaman ang halaga mo kapag wala ka na.
