Sevince

Ağlayarak uykuya daldığım bir gecenin sabahıydayım. Gece yine rüyalarıma geldi. Beraberdik, gülüyorduk, sarılıp birbirimizin kulağına güzel sözler söylüyorduk her zaman ki halimiz gibiydi. Gözlerimin içine baktı gülümsedi irkildim ve uyandım. Gecenin bi yarısı kalktım fotoğraflarımıza baktım ağladım mesaj attım. Sonra uyuyakalmışım. Sabah gözlerim kıpkırmızı uyandım. Rüyamda gördüğümüm gecelerin sabahlarınla hep öyle olurum. Ağlamış gibi. Ağlıyor muyum acaba? Annem geldi odaya. Bi sabahta gülümsesin şu yüzün dedi. Cevap veremedim. Annem bilmiyor ayrıldığımızı. O çok sevdiği damadının beni bırakıp gittiğini söyleyemedim. Bir gün belki geri gelir diye bekliyorum. Ve biliyorum ki geldiği gün hiç birşey olmamış gibi kaldığı yerden seveceğim onu. Hatta daha fazla. Çünkü anladım onun değerini. Hani bazen konuşmak istemezsin de geç cevap verirsin ya işte geç cevap verdiğim her saniye için pişmanım. Kavga ettiğimizde haklı olduğumu göstermek için çabalayıp uzattığım için çok pişmanım. O zamanlar farkında değildim ama şimdi acıtıyorken yokluğu içimi her şeyin farkındayım. Yıllarını verince ilişkiye unutması boşvermesi çok zor oluyor. Her saniye aklıma geliyor. Ders çalışırken adını karalıyorum bi kenara, çikolata yerken onun yeme artık deyişleri geliyor aklıma, makyaj yaparken hala hafif yapıyorum onun alıştırdığı gibi. En kötüsü ise hala dışarı çıkarken yüzük parmağımda mı diye kontrol ediyorum. Ama yok çünkü hayatımda artık o yok. Unutmalıyım belkide boşvermeliyim artık ama yapamıyorum. Sevgimin arkasında duracağım her zaman bu beni her ne
kadar yıpratsada..