FORTUITY (Fort Palaìs Girls Series #1)

SIMULA FORTUITY (Fort Palais Girls Series #1)

Simula

Watching the sun goes down below the horizon
a unstoppable darkness ended the day. A familiar feeling of fear rule my system again.

I stand to left the shore nearest to our house.

' Aiannaaaa!!' a loud pang of voice echoed all over the place, it's my tiyo Richardo

A cold rough sand hit my bare foot as I ran towards our home.

' Saan ka galing punyetaa ka! Diba bilin ko sayo na bantayan mo ang bahay! ' his wrinkled face and big nerves in his neck define more his anger. Mabilis itong naglakad papunta saakin galit na galit.

' Pumunta lang po ako sa dalampasigan tiyo, ni lock ko naman po yun bago uma- ' a cold rough hand flew to my face that made my head shaken and blurr my sight a moment but I never felt anything, I forgot the feels after a bone breaking slap, I am use by the pain that my skin can't felt it anymore.

'Hindi ko kailangan ang abili mo! Huwag mo akong binabastos punyeta ka hah! Ilang beses ko nang sinabi na sundin mo ang mga utos ko ,hindi ka parin talaga natuto! Pinainit mo pa lalo ang ulo ko, natalo na nga ako sa sabong dumagdag kapa! halikaa ditoo! tuturuan ulit kita ng leksyon para matuto ka animal ka!!' a strong grip of my back shirt mades the collar choke me, I caugh many times , catching my breath after he pulled my hair .
' Tama na po tiyo, maawa po kayo, dina po ako uulit ' I plead, which I always do everytime he did his violence.
'Tumahimik ka kong ayaw mong mapatay kita!' he said that awaken up my fears again, I wanted to escape pero wala akong mapuntahan, gusto kong magsumbong pero wala akong malapitan. I was bombarded with fears na baka matindi pa ang mahihinatnan pag nalaman ni tiyo.This isn't the first time I taste his violence, living with him is hell, staying in this place is my end at hinhintayin ko nalang ang araw na iyon. A tears dropped, if only I have my family I will be living safely ,I will live in peace like those lucky kids in our town, they can play, can study without experiencing what I've experience now.

'Croooook ' I bit my lips when my stomach complain because of hunger.
' ssshh, bukas nalang tayo kumain ,walang pagkain dala si tiyo eh, nakapag almosal kanaman kanina ng kamote dibah, tiisin mo nalang mona ' Medyo sumakit na sikmura ko sa gutom, akala ko magdadala si tiyo ng pagkain pero mukhang naubos nanaman ang pera nito sa sugal, mabuti nalang nakakain ako ng almosal ,mabuti nayun kaysa noong nagdaang araw na natutulog na walang laman ang sikmura mula umaga. Before closing my eyes I stare above the sky , maliit lamang ang kubo na tinirhan namin, maliit lang ang espasyo at wala na kahit tabil sa itaas katulad ng mga normal na bahay sa kabahayan dito, kaya pagsisikat na ang araw ay talagang mapagmasdan ko ,and I really love the view, mas maganda nga iyon at maaga akong nagigising sa umaga. Pero kapag uulan naman sisiksik nalang para hindi mabasa, wala namang mahalagang gamit ang bahay kaya ayos lang.
A series of stars above give me peace, sinasabayan pa ng huni ng mga ibon sa paligid, the blaze of stars give me hopes, na kahit alam kong imposibleng meron pa pero wala namang masama kong manalig ulit, I want to escape from everything, I want to live normally without fears, without violence and feeding my stomach three times a day, isang simpleng pangarap para sa iba pero isang napaka laking bagay para saakin. A common physiological needs which others abundantly have, but a dreams for a hopeless poor like me, I don't wish for wealth, luxuries and material things gusto kolang ng kapayapaan sa sarili at sa aking paligid. If the world heared me now, I will plead for my freedom and if I will be granted ,I woudn't waste a second living with my chance.

Nagising ako sa silaw galing sinag ng araw na dumampi sa balat ng aking mukha, I groaned when a brief sting of pain I felt in my stomach, dahil siguro sa gutom, gumising ako habang nilabanan ang silaw galing sa araw ,I blink twice to cleared my sight, medyo blur pa iyong paningin ko. Nong umayos naman lumabas ako at nadatnan si tiyo na kumain, napatagal ang titig ko doon at hindi maiwasan ang sarili ma matakam sa pagkain. Sanay akong hindi makakain ng tatlong beses sa isang araw, makapag almosal lang kontento na ako at sapat na iyon para makunan ng enerhiya para sa isang araw na pakikipagsapalaran .Napaiwas ako ng tingin ng tumingin si tiyo sa akin, naglakad ako palapit sa kaniya.
' Maaga akong aalis ngayon sa bayan dahil may bagong ino-offer na trabaho sa akin ang amo ko noong nakaraan , sa isang konstruction site. Kaya bantayan mo itong bahay hah, kumain kana' matapos kumain ni tiyo ay tumuloy na ito sa bayan para sa sinabing ino offer sa kanya sa trabaho, natuwa naman ako dahil sa wakas makakain nadin, hindi man ako tinirhan ng ulam pero ayos na sa akin ang kanin lang, basta magka laman lang ang tiyan, kontento na ako. Sa murang edad ko akala ko ang pagkain ang pinaka makapangyarihan sa mundo, nagagawa nitong palakasin ang ating nanghihinang katawan, kaya kong mayroon lang kaming maraming pagkain napaka yaman siguro namin ni tiyo ngayon, natuwa ako sa naisip. Life is about surviving, kong malakas ka tiyak mabubuhay ka, kaya ngayon lalabanan ko ang lahat para mabuhay, living the world is a blessing, even I am in the lowest status of living napa ka swerte ko parin kase kaya ko pang lumaban sa buhay. Hindi tulad ng iba na wala nang pag-asa at bilang nalang ang araw.