"ρε σαν δεν ντρέπεσαι έχεις πιει και φέρεστε και ετσι; Πατέρα αλήθεια δεν σε αντέχω άλλο"
Είπε με κλάματα
"Έλα εδώ μην φεύγεις"είπε ο πατέρας της φωνάζοντας και λέγοντας της "αν ήταν εδώ η μάνα σου...."δεν πρόλαβε να μιλήσει
"Μην την πιάνεις στο στόμα σου την μάνα μου . Αν ήταν εδώ αλλιώς α ήταν τα πράγματα εσύ φταις για όλα αυτή σ' αγαπούσε αλλά εσύ στον κόσμο σου ...."είπε και έκανε μια παύση "αλήθεια δεν ξέρω τι δουλειά έχω σε αυτό το σπίτι.....ποιος ο λόγος να ζω με έναν άνθρωπο που δεν τον νοιάζει τι κάνει η κόρη του και κάθε μέρα μεθάει .... Τα λεφτά τα βγάζω μια χαρά μπορώ να μείνω και σε άλλο σπίτι "
"Ε τότε γτ δεν το κάνεις; "
"Θα ήθελα αλλά δεν μπορώ διότι έχω εσένα ...όσο και μην μπορώ αυτή την κατάσταση είμαι δίπλα σου γτ νοιάζομαι αλλά εσύ τπτ " είπε τα τελευταία λόγια με κλάματα και πήγε στο δωμάτιο.
Η ώρα ήταν 3.00 και η Y/n δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Έτσι είπε να σηκωθεί να πάρει ένα ποτήρι νερό. Λοιπόν σηκώθηκε από το κρεβάτι και βγήκε από το δωμάτιο άνοιξε το φως στο σαλόνι και δεν ήταν κανείς εκεί... Είδε πως το τραπέζι του σαλονιού ειχε ποτηρια, σφηνάκια, ουίσκι και κρασί.
Πήρε το μπουκάλι με το κρασί και 2-3 ποτήρια και κατευθύνθηκε στην κουζίνα είδε πως το φως είναι ανοιχτό και μπήκε μέσα, τότε ακούστηκε να σπάσει κάτι γυάλινο και μια φωνή. Ήταν η Y/n που έσπασε όλα αυτά που κρατούσε και η οποία είδε τον πατέρα της στο πάτωμα αναίσθητο και μαχερομενο στην κοιλιά. Πήγε γρήγορα κοντά του για να τον βοηθήσει. Δεν μπόρεσε να κανει κάτι και έτσι πήρε τηλέφωνο το νοσοκομείο στο οποίο δουλεύει.
Όταν έφτασαν εκεί οι γιατροί έκανα ότι μπορούσαν αλλά αδύνατον είχε πεθάνει.
Time skip
Έχει περάσει ένας χρόνος από το θάνατο του πατέρα της. Μέσα σε αυτό το χρόνο η Y/n έπαθε τροχαίο. Από εκείνη την ημέρα τα περισσότερα όνειρα της γινόντουσαν πραγματικότητα, αλλά όχι αμέσως μπορεί να περνούσε και κανας μήνας.
[...] πρωί
Χτυπάει το ξυπνητήρι στις 7.30.
"αχ τι ωραία που κοιμήθηκα" είπα ειρωνικά και σηκώθηκα από το κρεβάτι "τι όνειρο ήταν αυτό θεέ μου"
"Λες να γίνει πραγματικότητα λες να πάθει κάτι ο jimin δεν μπόρεσα να δω τι τέλος ποοοο" εφόσον είχα σηκωθεί από το κρεβάτι έκανα την πρωινή μου ρουτίνα και άρχισα να ετοιμάζομαι να πάω στην δουλειά.
Η ώρα είχε περάσει και είχε πάει 8.30, βγήκα από το σπίτι και εννοείται πήρα κλειδιά, κινητό, λεφτά και εισητηριο για το λεωφορείο. Όσο προχωρούσα σκεφτόμουν το όνειρο γτ φοβήθηκα λίγο για αυτόν. Ναι δεν σας είπα είμαι ARMY και απλά λατρεύω τον jimin! Τέλος πάντων...
Μετά από λίγα λεπτά είχα φτάσει στην καφετέρια που παιρνω το καφέ μου και όπως πάντα τέτοια ώρα ήταν και η Y/n/f.
"καλημέρα γιατρέ Y/n" είπε και γέλασε ελάχιστα
"μην με ξανά πεις έτσι"
"νταξει με έπεισες.." τότε γελάσαμε
"τι κάνεις Y/n;"
"καλά μωρέ πάω τώρα στην δουλειά..."
"αυτο το κατάλαβα 😂"
"εντάξει μωρέ υγεία εσύ κάνα νέο;"
"θα πάω..."
"ομγ οχιι"
"ναι θα πάω στην συναυλία χιχι.. Θα δω τον jungkook."
"εγώ δεν μπορώ να πάω θα έχω δουλειά πφφ..... Λοιπόν θα σε αφήσω γτ θα χάσω το λεωφορείο "
" εεεε ο καφές "
" αχ ναι 😂 "
Πήγα στην στάση και περίμενα το λεωφορείο όρθια γτ όπου ναναι θα έρχονταν και ουαου ήμουν μόνη μου συνήθως έχει κόσμο. Να όμως που ήρθε ένα παιδί λίγο πιο ψηλός από εμένα κάπου στα 1.73 με μαύρο καπέλο και κια μαύρη μάσκα, δεν μπορουσα να καταλάβω γτ τα φοράει εφόσον έχει ήλιο, αλλά όταν με κοίταξε έμεινα άφωνη ήταν.... Όχι πλάκα κάνεις ήταν ο jimin παντού θα αναγνωρίσω αυτά τα μάτια... Ναι οκευ
