The office

-2-

Zoals elke ochtend sta ik op, neem ik een douche en eet ik mijn ontbijt. Maar deze ochtend besloot ik ook te gaan hardlopen dus ik skip het ontbijt en de douche en trek mijn hardloopkleren aan. Ik trek mijn schoenen aan en zet mijn koptelefoon op.

Na een halfuurtje kom ik weer thuis en spring ik onder de douche. Kleed me aan en eet mijn ontbijt op.

Vandaag heb ik met Abby afgesproken. Een vriendinnetje van mijn vorige baan. Ik heb haar al een tijdje niet meer gesproken sinds ik daar weg ben dus het werd weer eens tijd.

Na een klein half uurtje rijden ten westen van Londen parkeer ik de auto voor het huis van Abby. Ze woont nu net een jaar samen met haar vriend in Greenford en er is een baby'tje op komst. Ik stap de auto uit en loop naar de voordeur. Voordat ik op de deurbel kan drukken wordt de deur al opengedaan door een heel enthousiaste Abby.

'OMG, Josy! Je bent er!', roept ze als ze haar armen om me heen slaat. Haar zwangere buik drukt tegen die van mij en ik sla mijn armen om haar heen.

'Ja! Ik ben er. Ik ben zo blij je weer te zien', zeg ik.

Ik loop samen met haar naar binnen en ik trek mijn jas uit, zet mijn tas op de grond en neem plaats in de woonkamer. Abby straalt en ze is meteen druk in de weer voordat ze weer binnen komt lopen met een dienblad met thee en wat lekkers. Ze zet het neer op de tafel en ploft naast me neer op de bank. Een diepe zucht komt uit haar mond en haar hand glijdt over haar buik. Het lijkt me toch niet makkelijk om zwanger te zijn.

'Waar is James eigenlijk?', vraag ik terwijl ik een kop thee pak en voorzichtig blaas voordat ik een slok neem.

'Die is op het werk, maar als het goed is komt hij over een uur thuis', zegt ze terwijl ze op haar telefoon kijkt voor de tijd.

'Ah oké', zeg ik. Ik neem nog een slok van mijn thee en kijk de kamer even rond. Ze wonen in een prachtige twee onder een kap in een fijne buurt waar ook nog eens een basisschool in de buurt is.

'Hoe was je sollicitatiegesprek eigenlijk gegaan?', vraagt Abby als ze de mok met thee op haar bolle buik laat rusten.

'Ja goed! Ik heb de baan gekregen en mag over 2 dagen al beginnen', zeg ik. De gedachten alleen al zet een grote glimlach op mijn gezicht zowel als een nerveus gevoel. Ik weet niet wat ik kan verwachten. Ik hoop dat ze me wel een kans geven en niet de kleine klusjes geven. Natuurlijk zal ik die in het begin wel wat krijgen maar ik hoop dat ze mijn ambities wel serieus nemen.

'OMG, wow super Josy! Gefeliciteerd', zegt ze en geeft me een knuffel.

'Dankje. Ik kan echt niet meer wachten'.

'Snap ik! We missen je wel een beetje hoor bij Alluvion', zegt ze en ze pakt haar kop thee er weer bij.

'Ja ik vind het ook jammer dat ik weg ben maar ik kon daar echt niet langer blijven door je weet wel wie', zeg ik en kijk naar de grond. Kon ik het nou maar gewoon achter me laten. Het knagende gevoel dat ik hem nog een keer tegen zou komen blijf ik voelen. Ik heb een hele leuke tijd gehad bij Alluvion maar toen hij in mijn leven kwam werd mijn wereld op zijn kop gezet. Ik had hem niet zo dichtbij moeten laten komen. Alluvion was mijn eerste echte baan na mijn studie en ik heb daar zoveel geleerd. Van nieuwe huisstijlen creëren tot mensen helpen met interieuradvies. Het was de perfecte baan om als nieuwkomer in de binnenhuisarchitectuur te beginnen en ik heb daar dan ook drie jaar lang met heel veel plezier gewerkt.

'Ja ik snap het', zegt Abby met een medelevende toon. Ze legt een hand op mijn been en ik voel de tranen branden op mijn ogen. Nee, ik wil nu niet huilen. Ik ben hier met een van mijn beste vriendinnen en ik ga dat niet door hem laten verpesten. Ik wrijf door mijn ogen en neem een diepe zucht.