Nice To Meet You - Jessie J

KALP ATIŞINDA DEĞİŞİM

Ben ilk hasta olduğumda yedi yaşındaydım. Benim düzensiz kalp atışlarım vardı. Babamın Wolff- Parkinson- White sendromu var, bunu yaşamaya başladığımda o benim her zaman duygularımı anladı. 

Ben sağlığım için karanlıkta tutulmayı hiç sevmedim. Eğer hasta olacaksam, bana söyle. Birisi hasta ise, söyle. Benim sonuçlarım normal değilse, bana söyle; Gençliğimden beri neler olduğunu bilmek isterdim, böylece hazır olurdum ve bununla başa çıkmak için güçlü olurdum, her neyse önemli veya önemsiz. Her zaman pozitif kalmak önemlidir.

Şimdi benim sağlığım bir zamanlar olduğu gibi kötü değil, hiç bir şekilde. Ama emin olmamız gereken anlar vardır ben kendime bakıyorum ve kendimi çok zorlamıyorum. Gerçekçi olmak zorundayım; Kendimi 2 yıl daha zorlamak istemiyorum, daha sonra safdışı etmeliyim. Sadece herkes gibi, ben bedenimi dinlemek zorundayım ve zaman, zihnimide. 

Epping ormanına gittiğimizde ilk defa bir şey oldu. Nedense, ben o gün düşünüyordum. O gün, Ben Wotsits(Bir cips markası) düşünüyordum. Sebebini bilmiyorum, onları yemiştim ya da benim aklım o gün bir paket Wotsit cipsteydi.

Biz bir gün sonra babamla arabaya giderken, babam dediki, 'Yarış', bu yüzden koşmaya başladım ama ben daraldım. Oldukça dramatik ve saçma olabilir, hatta o zamanlarda babamı bir dalga olarak düşündüm. Hareket edemiyordum ve nefes alamıyordum. Babam ciddi olduğumu farkına vardı, o beni aldı ve hastahaneye doğru sürdü. Ben korkuyordum ve şaşkındım. Sen iyi olduğun zaman birden garip hissedersin ve sonra böyle ani bir şey olur neden olduğunu bilmiyorum, bu korkutucu olur. 

Kötü olan kalp sorununun olması, ergenliğe başladığımda üzerimde yalnızca bir sütyen ile testler yaptırmak zorundaydım. Çok saçma geliyor, ama başka bir şeyi bu gerginliğimi almak için kullanıyordum.

Gencim ve araştırmak isteyen bir sürü doktor olabilir ve teşvik etmek, utanç,korku. Acı çektiğim zamanlar vardı -- gerçekten canımı acıtan taramalar vardı. Şimdi taramalar var ve ECG'ler. Ben sadece gülerim çünkü çok gıdıklanırım. 

Annem ve babam beni herkesten farklı gibi hissettirmedi. Ben de herkes kadar hızlı koşamazdım. Ben çocukluğumda bir sürü beta bloker içtim. Beta blokerler, kalp düzenini bir ritim içine almak, yardım etmek için alınan ilaçlardır, ama yan etkileri düşük kan basıncı yapmasıydı. Ben çok çöküntülü nöbetler geçirdiğimi hatırlıyorum. Ben hastahanede çok sık duruyordum.

Ben on ya da belki on iki yaşındayken, Blousey Bugsy Malone oynuyordum. Provalar için gün boyunca hastahaneden çıkardılar ama bir gecede yine alındım. Bu garip: Bu hastahane bir cezaevinde çeşit olması gibi. Birisi benimle her zaman oldu çünkü, beni izlerdi. Bazı asılı şeyler vardı-ekranlar ve herhangi bir şeyler - bu yüzden cidden hasta olduğumu biliyordum,ama anne ve babam benim bunun için asla endişlenmeyeceğime ve bundan dolayı korkmayacağıma emin oluyorlardı. Onlar günlük hayatın içinde entegre olmuşlardı, bu yüzden normal hissediyordum. Çünkü ailem, kalp problemime büyük bir muamele göstermedi. Benim için sadece normaldi. Arkadaşlarım mükemmeller, onlar bunu görmezden gelebildi, bir çocuk olarak istediğin nedir? Sadece kabul edilmek. 

Muhtemelen şimdi ne yapacağımı hayal ederken bir çocuk olduğumu düşünüyorum. Ben hastalıklı, sıska bir kızım, tenimin rengi hafif yeşil renkli, ve her zaman hastahane dışında ve içindeyim.