ผมตื่นมาอีกทีในวันต่อมาซึ่งมันก็เป็นเวลาที่จองกุกไปทำงานแล้ว ทำไมผมต้องมาอยู่กับคนแบบเขากันนะ
'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'
ผมหันไปมองตามเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น
"เห้จีมินนายตื่นสายไปแล้วนะ"เป็นเสียงของแทฮยองที่อยู่ตรงข้ามประตู
"ถ้านายไม่ตื่นฉันจะเปิดประตูเข้าไปแล้นะ"
แกร้ก แอ้ดด
"นายรู้เรื่องทั้งหมดแล้วหรอแทฮยอง"ผมเงยมองหน้าคนที่พึ่งเข้ามาเป็นพนักงานเมื่อวาน
"รู้หมดแล้ว"แทฮยองยิ้มแล้วก็เอื้อมมือมาจับมือผมเอาไว้
"ไม่เป็นไรนะ นายจะต้องหลุดพ้นได้"แทฮยองยิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงแต่ผมคนเดียวในห้องที่กว้างใหญ่แห่งนี้
.
.
.
นี่ก็เป็นเวลาตอนบ่ายแล้ว จองกุกกลับมาที่บ้านเพื่อมาทานข้าวกลางวัน ผมไม่อยากเจอหน้าเขาเลย
"นี่ครับของโปรดที่คุณสั่งไว้" ผมวางอาหารจานโปรดของจองกุกลงไว้ ก่อนที่จะถอยออกมายืนห่างๆ
"ขอบใจ นายเห็นแทฮยองบ้างมั้ยเมื่อกี้ฉันให้ยืมผ้าเช็ดหน้าไป"
หืม?ผ้าเช็ดหน้า? ผ้าเช็ดหน้าที่เขาหวงนักหวงหนาน่ะนะ?
"คุณให้ผ้าเช็ดหน้าที่คุณหวงนักหนากับแทฮยองหรอครับ?"พอผมพูดจบจองกุกก็ขมวดคิ้วแล้วก็หันมามองหน้าผมอย่างสงสัยปนหงุดหงิด
"แล้วทำไมฉันจะให้ไม่ได้?"
โอเครผมไม่ควรถาม.. ใช่ผมมันแค่ของเล่น
"คุณจองกุกครับ!"เสียงของแทฮยองดังเข้ามาจนผมตั้งหันกลับไปมอง
สิ่งที่ผมเห็นคือรอยยิ้มอันสดใสของแทฮยองและสิ่งของที่อยู่ในมือ ผ้าเช็ดหน้าที่เปียกหมาดๆ เหมือนกับพึ่งซักมา
"ผมอาจจะซักไม่สะอาดนะครับ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ"แทฮยองละล่ำละลั่กขอโทษ ก่อนจะคืนผ้าเช็ดหน้าไปให้จองกุก
"ไม่เป็นไรทีหลังอย่าทำอะไรหกอีกล่ะ"เขาพูดจบพร้อมกับยิ้ม
มันเป็นยิ้มที่จริงใจและอ่อนโยนมาก ทำไม ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นกับคนอื่น
??
ทำไม?
