still into you ♡ yoon jisung [ soon ]

still into you ♡ four

"Jisung, please calm down. Wag ka nang umiyak," pagpapatahan ko, nang makarating na ako sa dorm ng twoball.

Nandito kami sa living room, at nakaupo sa may sofa. Umiiyak si Jisung, at namumula na rin ang mukha niya. Mukhang namumugto na rin ang mga mata, dahil siguro sa kaiiyak.

"Please? Calm down. Wag ka nang iinom," sabi ko, my brows furrowing.

Naaawa ako sa kalagayan niya ngayon, sa totoo lang. Hindi ko alam kung bakit siya nagkakaganito, dahil ba sa akin? Kung dahil sa akin, hindi ba't nagpapatunay lang 'yun na hindi niya deserve 'to?

"I-I can't calm down. Miss na miss ko na si Haewon. Nararamdaman ko n-na, eh. H-Hindi na siya b-babalik s-sakin. I saw her today. I hugged her. She didn't hug me back. I called her my baby. Nothing fazed her. M-Miss na miss ko na talaga siya. Gusto ko lang naman malaman k-kung may tyansa pa ako, kasi kung wala na, m-mas gagalingan ko. M-Mas papatunayan ko sa kanya na mahal na mahal ko talaga siya. Ayaw kong m-mawala siya sakin ng ganun, bro."

"I fucking love her. Sa kanya lang ako tinamaan ng ganito, eh. Sa kanya lang rin ako magkaka-g-gan... magkakaganito. Minahal ko siya dati, because... because she was my ideal. Maganda, mabait, matalino, and a sweet girl. She was so pure, bro. Hindi ko alam kung bakit a-ayaw na niya sakin, kung bakit wala na kami. Kung ako lang, tanggap ko naman siya kahit na magbago siya, kahit na anong mangyari. Siya at siya lang ang gugustuhin ko. Damn it, she accepted me for who I am, too. Kahit na ayaw sa akin ng iba, bro, she was there to tell me how much she loves me. A-Akin lang siya, ayaw ko na may ibang lalaki na magustuhan niya. I d-don't wanna lose my baby, my precious diamond. A-Akin lang siya, diba?"

Natahimik ako, at pati ako ay naiyak na rin. Nagsituluan ang mga luha ko. He loves me so much. Mahal na mahal niya ako.

Mahal na mahal ko rin naman siya, eh. Pero kasi...

"Sayo lang siya, Jisung. Mahal na mahal ka rin niya. Baka hindi lang niya matanggap na deserve niya yung pagmamahal na binibigay mo-"

"She deserves it, bro! All of it. Even more. I know all her fears, her problems, things that make her smile. Maybe, I know her even more than I know myself. P-Pero bakit-"

I bit my lower lip. J-Jisung...

"She doesn't see her worth," I whispered.

"She's worth everything, bro. I'd give all I have para lang bumalik siya,"

I gripped the hem of my shirt.

Hindi ko na kaya 'to. Hindi ko na matanggap 'yung mga sinasabi niya sa akin. Hindi ko deserve 'to, eh. Damn, kung alam lang niya ang pinagmulan ng lahat.

Inalalayan ko siya na tumayo, and I hugged him. Naiyak nalang ako habang yakap yakap ko siya, and then he calmed down.

"B-Baby? I love you. Wag mo akong iiwan. Wag kang aalis, wag mo na akong-"

He stopped speaking. I looked sidewards, and I saw that he was already sleeping.

"M-Minhyun? Minhyun! He's asleep!" Tawag ko, and then Minhyun rushed back to the living room at siyang kumuha kay Jisung.

"Thank you. Uhm, sorry rin sa abala. Hindi kasi namin siya mapatahan. Pinauwi namin sina Daehwi at Guanlin sa bahay nila, ayaw namin na makita nila 'to. I'll get Sungwoon to take you home," sabi ni Minhyun, but I just wiped my cheeks and shook my head.

"No need. Kaya ko na. I can take the bus,"

"Sure?"

"Sure."

♡♡♡

I kept sighing. Naguiguilty ako. Actually, sobra pa sa sobra.

Mahal na mahal ko si Jisung, sobra. Oo. Pero hindi ko alam kung matatanggap pa niya ako kapag may nalaman siyang isang bagay na tungkol sa akin. Sa amin.

Hindi ko alam kung kaya niya pa rin akong tanggapin, kung kaya niya pa rin akong mahalin.

I closed my eyes.

Hindi ko kasi inasahan na aabot kami sa ganito. Na tatagal kami, na mangyayari lahat ng ito.

Bahala na. Bahala na.