Avengers:Texting

30

Vee final... bu zamana kadar okuyan ve yorum yapan herkese çok teşekkür ederim. Klişe olacak ama bu hikâyenin bu kadar okunacağını gerçekten beklemiyordum. Belki bazılarınız için çok az olabilir ama benim için  öyle değil. Benim için çok değerli bu. Neyse fazla uzatmadan iyi okumalar canlar. Yanlışım olursa yazabilirsiniz.💜🖤

🦉Pelin Potter🏛

Gözlerimi aralayıp etrafa baktım. Steve camın önünde ki  koltukta oturmuş camdan dışarı bakıyordu.

"Steve? Iyi misin?" Başını çevirip bana baktı ve gülümsedi.

"Iyiyim güzelim. Saat erken değil mi neden uyandın?"

"Bilmem." Omuz silkip doğruldum ve saate baktım. 5 buçuktu.

Telefonumun zil sesiyle kaşlarımı çattım. Bu saatte kim arıyor olabilirdi ki?

"Kim?" Steve'in sesiyle telefonumu alıp baktım. Başak'tı.

"Başak. Ama bu saatte araması hiç normal değil. Hatta araması bile normal değil hemen yan odadayken."

Telefonu açtığım an duyduğum hıçkırık sesleriyle yutkundum. Sıçtık cafer bez getir...

"P-pelin..."

"Başak neler oluyor? Iyi misin sen?"

"B-Buse..." Ayağa kalkıp odada yürümeye başladım. Kesin iğrenç bir şeyler olmuştu.

"Ne? Ne oldu?"

"Kaza yapmış... b-biz şu an hastaneye yeni g-geldik ve ameliyata aldılar." Tabiri caizse mal gibi yerimde kalakaldım. Ne diyordu bu be?

"B-Başak ne saçmalıyorsun? Bu saatte şakanın sırası mı?" Aniden bağırmasıyla yerimde sıçradım.

"NE ŞAKASI GERİZEKALI? HASTANE DIYORUM AMELIYAT DİYORUM. BÖYLE BIR ŞAKA YAPACAK KADAR MAL MIYIM?"

Haklıydı. Başak bile olsa bu konuda asla şaka yapmazdı.

"Durumu çok mu kötü?" Sesimin titremesiyle gözlerim doldu. Nolur kötü olmasın.

"Bilmiyoruz. Gelin siz buraya."

"Tamam." Telefonu kapatıp Steve'e döndüm. Kaşlarını çatmış bana bakıyordu.

"Steve... Buse kaza yapmış... Ameliyata almışlar." Gözyaşlarımın akmasiyla hemen yanıma gelip sarılması bir oldu. Başımı boynuna gömüp ağlarken saçlarımı  okşadı.

"Şşt sakin ol. Iyileşecek merak etme. Bizi bırakmaz o."  Başımı kaldırıp yaşlı gözlerle ona baktım.

"Birakmaz değil mi?" Gülümseyip yanağımı okşadı. Bu harekete bayıldığımı söylemiş miydim?

"Hayır. Bizi fazlasıyla seviyor o yüzden sanmıyorum." Gülümsedim. Haklıydı.

"Hastaneye gidelim yanında olmamıza ihtiyacı var." Başımı sallayıp üzerime hırka geçirdim ve Steve'e döndüm. Tuhaf tuhaf bakıyordu.

"Pijamayla mı gidiceksin?"

"Evet. Hep yaptığım şey biliyorsun." Omuzlarını silkip elimi tuttu ve odadan çıkarken konuştu.

"Hala alışamadım. Tuhaf geliyor pijamayla bir yere gitmek." Gülüp yanağını öptüm.

"Biz normal değiliz." Sırıtıp alnımı öptü.