Σε ψάχνουν. Όλοι. Όλοι σε ψάχνουν. Μα πως θα μπορούσαν να μην το κάνουν; Είσαι από τους ανθρώπους που αφήνεις τα σημάδια σου στους ανθρώπους, στις καρδιές τους, το μυαλό τους και αλλου...
Ένα χαρακτηριστικό της μαμάς σου. Πάντα εβλεπα τα κοινά σας στοιχεία, όμως ποτέ την ομοιότητα μεταξύ σας. Έχεις έναν τρόπο να ξεχωρίζεις, έναν μοναδικό τρόπο να ξεχωρίζεις. Και όχι όχι, μην σκεφτείς πως είμαι από αυτούς που με μια νύχτα νιώθουν οτι έχουν κατακτήσει τον κόσμο, που νιώθουν ένα βήμα πριν την εκκλησία. Απλά εσυ είσαι ο λόγος που κρατιέμαι, να μην λυγισω, να συνεχίσω να παλεύω, που παλεύω εδώ και 17 χρόνια. Πάντα εσυ ήσουν. Αυτό το μήνυμα μάλλον θα το λάβεις όταν καταφέρω να κλείσω σε αυτό όσα δεν σου είπα ή μάλλον όσα δεν ήθελα να ακουσεις και μάλλον αυτό θα αργήσει. Μέχρι τότε να προσεχείς.
Με πήρε η μητέρα σου τηλέφωνο σήμερα να περάσω από το σπίτι της να μου πει κάτι σημαντικό. Δεν έχω όρεξη να έχω το επικριτικό της ύφος πάνω από το κεφάλι μου, αυτή είναι η αλήθεια, αλλά αν δεν πάω θα καλέσει την αστυνομία ισχυριζόμενη ότι θάβω το πτώμα της κόρης της στον κήπο μου.
Οδηγώ μέχρι το σπίτι σου ακούγοντας το cd που νόμιζες ότι είχες χάσει κάπου. Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί αυτοκαταστρέφομαι; Και πάνω από όλα, γιατί μου αρέσει;
Πριν το καταλάβω βρίσκομαι στο σπίτι σου. Χτυπάω το κουδούνι και περιμένω να μου ανοίξει η Μιριαμ. Περιέργως κάνει την εμφάνιση της με ένα κόκκινο φόρεμα που δεν αφήνει και πολλά στην φαντασία του θεατή.
-Συγνώμη, αν έφτασα σε ακατάλληλη στιγμή εννοώ. απολογούμαι χωρίς να γνωρίζω το γιατί, εξάλλου εκείνη με κάλεσε.
-Όχι γλύκα, μην αγχωνεσαι. Πέρνα. μου λέει γλυκά μετά από πολλά χρόνια
-Στο τηλέφωνο ακουστήκατε καπως ανήσυχη..
-Ναι, η αλήθεια είναι πως δεν είμαι στα καλύτερα μου. Αλλά ευτυχώς που είσαι εσυ εδώ για να με καθησυχάσεις.
-Με ποιον τρόπο θα μπορούσα να το κάνω αυτό; ρωταω ενώ ήδη ξέρω την απάντηση αφού την βλεπω να αφαιρεί τα ήδη λιγοστά της ρούχα.
Ω μα θα μου έκανε τόσο καλό μια Υβοννοδοση. Ακόμα και υποκατάστατο της.
