1. Dronkenmans gepraat
Het was opnieuw een drukke dag in de herberg vandaag. Er was een tiental handelaren bijgekomen, die onderdak zochten voor een week. Een week was meestal genoeg om een deel van hun waren te verhandelen, zo had Shana geleerd. Hierna trokken ze weer verder. Van de ene kant verheugde Shana zich op de komst van de handelaren, want zij brachten verhalen over Païndrolesia met zich mee. Zij waren de nieuwswaarde, waar men lang op wachtte. Daarentegen zorgde hun komst voor de nodige hectiek in De Slapende Piraat waardoor Shana bijna van tafeltje naar tafeltje rende.
Toen ze tien minuten te laat op haar werk was aangekomen, had Shana een korte preek van haar baas gekregen. De gebruikelijke dreigementen werden geuit, maar Shana had het over zich heen laten komen, terwijl ze snel van truitje verwisselde en een lang schort ombond. Zonder verder nog iets te zeggen, ging ze naar haar deel van de tafels en begon de bestellingen op te nemen. Het gesprek met haar vader galmde nog door haar hoofd na, maar ze probeerde het zo goed mogelijk te negeren en met een verleidelijke lach te verbergen voor de buitenwereld.
Toen ze alle bestellingen had opgenomen, gaf ze de bestellingen door aan Pork, de kok. Pork was een aardige, flinke man, van wie niemand de echte naam wist. Shana betwijfelde of zelfs hun baas wist wat Porks geboortenaam was. Pork had lichtbruin gemillimeterd haar met een kale kruin, die altijd scheen te glimmen. Hij had een minzame glimlach op zijn gezicht en maakte Shana altijd aan het lachen, wat haar bui ook was.
Pork knipoogde, toen ze haar bestellingen door gaf en zei grijnzend: ‘Drukte van jewelste weer, hè, op deze vroege morgen?’
Porks kalende hoofd glom al van het zweet en de hitte van de keuken en Shana grinnikte. ‘We wennen er aan.’
‘Nou, ik nooit,’zei hij met een grijns en hij rende naar een pan toe.
Shana pakte een dienblad over van haar collega Anja, die zich verhit bij haar voegde. ‘Kun je het geloven?’vroeg Anja met een hoofdknikje naar een staantafel, waar drie ruige kerels een pint bier buit maakten. ‘Hoe kunnen die kerels nu al drinken? Het is verdomme nog geen drie uur na zonsondergang!’
‘Ik weet het,’zei Shana walgend en ze begon de glazen, die Anja haar gebracht had af te wassen. Anja pakte een schone theedoek en droogde de glazen af, die Shana al gedaan had. Soms wreef ze een lichtbruine haarlok, die uit haar korte staartje was los geraakt, achter haar oren. Haar felblauwe ogen hielden haar klanten nauwlettend in de gaten of zij misschien nog iets van haar wensten.
Shana hield zich daar niet mee bezig. Als haar klanten wat wilden, dan riepen ze haar maar. Ze zette de glazen terug en tapte twee nieuwe kroezen vol, toen Anja een nieuwe bestelling kreeg van de ruige kerels. ‘Ik moest meteen vragen of je met hen wilde trouwen,’zei Anja rillend. ‘Nadat ze mij uitgebreid het hof hadden gemaakt.’
Anja was een schuchtere meid, die zich maar niet over dronkenmanspraatjes heen kon zetten. Shana trok een mondhoek op en zei: ‘Zeg hen maar dat ik geen genoegen neem met afdankertjes.’
Anja schoof het dienblad naar haar toe. ‘Doe jij dat maar. Ze lijken me agressief. Ze komen niet uit deze buurt en hebben geen idee van onze gewoontes. De drank helpt daarbij niet echt mee.’
‘Laat mij maar,’zei Shana onbevreesd en ze pakte het dienblad over. ‘Help jij even tafel 7 voor mij? Geen zorgen dat zijn nette mensen,’voegde Shana eraan toe, toen ze Anja angstig zag kijken. Vervolgens liep ze fier naar de staantafel toe, waar de drie mannen haar al gretig aankeken. Hen negerend zette ze de kroezen neer.
‘Had je collega de boodschap overgebracht?’vroeg de ruigste van hen ineens. Shana zette het dienblad neer en zette haar handen verwaand in haar zij. Brutaal keek ze hen aan en zei: ‘Mijn collega bracht de boodschap inderdaad over.’
