save me (a jung hoseok fanfic)

onu beklemek

Evet haklıydım. İlk defa aşık oluyordum birine. Ait olmadığım bir denizin tam ortasındaydım. Gözlerim onun yüzüne dalmış. Dakikalarca ayıramadım gözlerimi ondan. Ne oluyordu bana? Büyülenmiş gibiydim. Cidden ne oluyordu? 16 senedir ineklik yapan ben... Saçma bir şekilde ilk görüşte aşk mı yaşayacaktım?

Evet. Yaşayacaktım.

Dedim ya dakikalarca izledim onu. Gözlerini,saçlarını, dudaklarını, boynunu. Ben aşık olmuştum. Hemde sırılsıklam.Herkesin rüyalara daldığı bu vakitte aşık olmuştum. Hastaneye geldiğimizde teknisyen. "Hanımefendi, hastaneye geldik" Bir anda ürküldüm.Sonra toparlanıp indim ambulanstan. Gözüm üyeleri aradı. Ama hiç birini göremedim. Bir an cebimden bir telefon sesi geldi.Fakat bu benim zil sesim değildi. Hoseok'un telefonu çalıyordu ve arayan Jin'di. Telefonu açtım. . "Neredesiniz, biz hastanenin kapısının önündeyiz ne tarafta, ne tarafa doğru gelmemiz gerek" Dedi endişe ve telaşla. "Hastanenin acil bölümüne doğru gelin lütfen" dedim. Onları görüp yanlarına doğru gittim. Çok şaşırmış gözüküyorlardı çünkü hiç beklemedikleri bir anda arkadaşlarının yaralandığı haberini almışlardı. Jimin, Namjoon Seokjin ve Yoongi gelmişti.İlk başta bana güvenemediler. Sonra Hoseok'un telefonunu çıkarıp gösterdim. Namjoon telaşlı bir şekilde "Nerede?" diye sordu. Bu hastanede stajyerlik yaptığım için hastanenin çoğu kısmını biliyordum.Hemen acil bölümüne gittik ve beklemeye başladık.Hepsi çok gergindi. Seokjin'in gözlerinin dolduğunu görebiliyordum.Namjoon ise lider olarak sakin gibi davranıyordu ama değildi.Onlara sakin olmalarını söyledim. "Sadece kafasında bir açık var o kadar.Endişelenmenize gerek yok.O iyi olacak" dedim. Duydular ama cevap vermediler. Derin bir nefes aldım.Çünkü ben de onlar kadar endişelenmiştim. Bekliyorduk... Bekledik ve bekledik... Hastanenin loş koridorlarında uyumak üzereydim ama onun durumunu çok merak ediyordum. Yaklaşık yarım saat sonra doktor acil müdahale odasından çıktı. "Endişelenecek bir şey yok.Kafasındaki açık çok büyük olmadığı için küçük bir dikiş attık. Fakat kafasını hızlı çarpmış olabileceğinden dolayı travma geçirme ihtimaline karşı 2 gün müşahade altına kalacak. Şuan uyuyor, birazdan odaya çıkartacağız ve içeri sadece bir kişi girebilir. Geçmiş olsun" Birbirlerine bakmaya başladılar. Jin bir adım öne gelip "Ben girebilir miyim?" diye sordu.Üyeler onayladılar. Sanırım Hoseok için en çok endişelenen Seokjin'di. O içeri girdi. Onları köşeden izliyordum ve Namjoon yanıma geldi. "Telefonu alabilir miyim?"Verdim.Ellerim titriyordu.Tam üyelerin yanına dönecekken geri geldi.Ellerini birbirine sıkıca kavuşturup derin bir nefes aldı."Çok teşekkür ederim.Bu iyiliğin karşılıksız kalmayacak. Numaramı al. Yarın buralardasındır umarım.Biz gittiğimizde lütfen sen onunla ilgilen.Tekrardan sağol. "Kaskatı kesilmiştim."Tamam numaranızı verir misiniz?Yarın burada olacağım zaten bu hastanede staj görüyorum. Siz burda olamazsanız ona destek olacağım hiç merak etmeyin. Hoseok çok güçlü biri, eminim ki bunu da atlatacaktır."Numarasını verdi ve üyelerin yanına geri gitti. O sırada Jin odadan çıkmıştı.Yanıma gelip teşekkür etti, gözleri dolmuştu. "Gerçekten çok teşekkür ederiz. Bu karanlık dünyada sizin gibi insanların olması çok güzel. Bir şeye ihtiyacın olduğunda her zaman bizimle iletişime geçebilirsiniz" dedi. "Ne demek. Oradan geçen herhangi bir kişi olsa yine aynısını yapardı''dedim. Jin güldü.''Sanırım biraz fazla safsınız''dedi ve o da üyelerin yanına döndü.Onlar son bir kez daha doktor ile konuşup gittiler.Zaten menajerleri de geri gelmelerini, yarın pratikleri bittikten sonra gelmelerini söylemişti. Hoseok'un doktorunu iyi tanıyordum.Doktor Kim Sungho, fakültenin en iyi doktorlarından biriydi... Oturduğum yerden kalkıp koridorda bir ileri bir geri dönmeye başladım. Tam o sırada aklıma kitaplarımın orda kaldığı geldi. O kitaplar orada kaldıysa beni yaşatmazlardı. Aşağıdaki danışmaya sormaya karar verdim. "Hey Sana! Kitaplarım burada olabilir mi? En son onları olay yerinde bırakmıştım ama birileri belki almıştır. Tam onu düşünürken acil yardım teknisyeni elinde kitaplarla geldi. "Selam, ben de tam bunları danışmaya bırakacaktım, kitapların tıp kitabı olduğunu görünce onları aldım." dedi. Teşekkür edip hastanedeki ders çalıştığım kütüphaneye gittim. Görevliden izin alıp içeri girdim.Kafamı kitabın üzerine koyup düşünmeye başladım.Ne yapıyordum ben... O kadar ünlü biri benim gibi birini sevebilir miydi? İmkansız..