O gittikten sonra kendimi çölde kaybolmuş vaha gibi hissettim. Yedigimden içtiğimden bişey anlamiyordum. Boş boş etrafa bakınıyordum.
3-4 ay geçmişti facebook hesabımdan selam yazdım. Karşılık vermiş konuşmaya başlamıştık. Cesaretim yerine geliyordu. Her cümlesinden umut taneleri taşıyordum. En sonunda telefon numarasını istedim, hemen verdi.
Aradım gece 01:15 gibiydi. Bir yandan konuşmak istiyordum ama boğazımda kalmıştı cümleler sesim çıkmıyordu. Bir yandan umudumu iyice yeşertmiştim. Duygularım karışmış ilk defa birine açılmanın sevmenin zorluğunu yaşıyordum. Nasılsın? İyı misin? Faslını geçtikten sonra boğazıma takılan kalbimin sürekli söyle diye baski yaptığı o ana yavaş yavaş gelmiştim.
Ben sana bişey söylemek istiyorum?
Söyle dinliyorum. Beş dakika sessizlik oldu neredeyse.
Orda mısın bişey söylicektin?
Kendimi nasıl ifade edecegimi bilmeden pat diye
"Seni seviyorum" dedim.
3-4 dakika sessizlikten sonra..
Benimde duygularım sana karşı boş değil dedi.
Öyle bir duyguydu ki o ana geri gidebilsem tekrar tekrar yaşamak isterdim.
Şaşırdım, az kızardım, utandım, mutluluktan olsa gerek garip garip hareketler yaptım odamda.
Her gün her gece konuşmaya başladık.
