Ik wist niet precies hoe ik moest reageren. Het was stil en toen de lift open ging, liep ik automatisch naar buiten. Er gingen zoveel dingen door mijn hoofd heen. Moest ik boos zijn op het feit dat Ashley mij wou slaan en omdat ze deed alsof ze nog in een relatie zaten of het feit dat hij seks met mij heeft gehad, terwijl hij een baby op komst heeft? Of.. 'Hey! Wacht nou even!' Zei Kelan terwijl hij me aan mijn arm trok. Ik kon het niet helpen, maar de tranen liepen alweer over mijn wangen heen. 'Laat me los Kelan.' Snauwde ik geïrriteerd. Ik veegde de tranen van mijn wangen. 'Nee ik ga je niet loslaten. Als je luistert naar wat ik te zeggen heb, dan zal je het beter begrijpen.' Met een zucht bleef ik staan en keek hem aan. Zijn gezicht stond bezorgd en ook bij hem zag ik ergernis. Ik wou geloven dat het allemaal erger leek dan dat het was, maar hij werd wel vader. En dat was gewoon een feit. Ik kon niet geloven dat hij dat nooit eerder had vertelt. Ook al kende we elkaar nog super kort. Zoiets vertel je toch gewoon? 'Ik wil niet dat je boos op me bent vanwege dit. Ik had het je eerder moeten vertellen, maar het moment was er steeds niet. Ik weet zelf ook nog niet precies wat ik er van moet vinden, ik ben zelf alles ook nog aan het verwerken.' Zei die. Ik keek hem vragend aan. Ashley leek zeker wel 6 maanden zwanger. Waar had ie het over met zijn 'verwerken'? Was hij echt zo'n guy? Met een zucht ging hij verder. 'Ashley en ik gingen een tijd daten, maar het was niks. Elke dag ruzie's, negativiteit en puinhoop. Ik ben door haar een paar goede vrienden kwijtgeraakt. Al vanaf het begin waren er mensen die me zeiden dat ik te goed voor haar was. Haar éígen mensen zeiden dit tegen me, maar ik wou niet luisteren. Ze had iets wat me aantrok...' Hij keek weg en staarde naar de lucht. 'Toen we al een tijdje klaar waren, gingen we weer met elkaar praten. Je kent het wel... Je valt in herhaling en van het één kwam het ander...' Ik zat echt geïnteresseerd naar hem te luisteren en bestuurde zijn houding terwijl hij het verhaal vertelde. Hij leek nogal van slag. En ook al was het slecht van me, het gaf me een fijn gevoel, zo kreeg ik het idee dat hij het echt erg vond. 'Op een gegeven moment toen ik het weer wou stoppen, bleek ze opeens zwanger te zijn. Ze zei dat het van mij was. Het enige was, dat hier nog twijfels over waren.' Ik keek hem verbaasd aan. 'Twijfels?' Hij knikte. 'Als het kind van mij was of niet.' Zei hij met een serieus gezicht. Mijn mond viel open. Yikes, dit had ik niet verwacht. Niet om vervelend over te komen, maar Ashley zag er niet uit als 'babymomma-material.' Ze deed zo... Ghetto. En dat was mijn eerste indruk in de paar minuten dat we samen waren. Ik haalde diep adem en dacht na over wat ik moest zeggen. 'Maar weet je nu dan wel als het jouw kind is?' Zei ik. Hij schudde zijn hoofd. Mijn ogen werden groot en ik keek hem geschrokken aan. 'Waarom doe je geen DNA test? Waar wacht je op? Je gaat serieus zorgen voor een kind dat misschien niet van jou is?' Hij keek geïrriteerd. 'Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend als je denkt. Ga ik anders niet zorgen voor een kind dat misschien wel van mij is? En het is niet dat je zomaar even een DNA test doet.' Reageerde hij nogal boos. Ik wist even niet hoe ik moest reageren. Dit was echt een.. vervelende situatie en hoe leuk ik Kelan ook vond, ik kende hem pas een paar dagen. Ik had eerlijk gezegd helemaal geen zin in dit alles. Ik zuchtte en begon richting de bus te lopen. 'Ik denk dat het beter is, als we even afstand van elkaar houden.' Zei ik zachtjes. Hij knikte en keek weg. Hij wou niet dat ik zijn gezichtsuitdrukking kon zien. 'Is goed.' Zei die en hij liep vervolgens weg. Een beetje verbaasd keek ik hoe hij weg liep. Dat was het? Is goed? Niet eens een afspraak over wanneer we elkaar weer zouden zien? Of als we nog contact zouden houden? Ik kreeg weer tranen in mijn ogen en ik keek naar mijn telefoon. Ik had nu echt behoefte aan een luisterend oor van Melanie. Ook al had ik de afgelopen twee dagen niet eens echt gereageerd op haar berichten en voelde ik me echt schuldig. Maar er was verder niemand die ik hier over kon vertellen. Het leek alsof er al zoveel was gebeurd in zo'n korte tijd, dat het leek alsof ik hier al weken was. Ik zuchtte en zocht op google hoe ik weer terug kwam in het hotel en drukte op 'bellen' bij melanie's naam. 'Kijk eens wie nog weet wie ik ben.' Zei ze terwijl ze opnam. Ik lachte en moest echt moeite doen om niet in tranen uit te barsten. Melanie kende me goed genoeg om de stilte op te merken als een slecht teken. 'Girl wat is er?' Zei ze. 'Girl..' Begon ik. 'Je moest eens weten...'
