İki Kişi Tek Beden

Bölüm 3

Derin bir nefes aldım. Aynaya son bir kez daha baktım. Tamamıyla Eylem’i anımsatıyordum. Cesaretim daha da kırılmadan aynada uzaklaştım. Eylem’in okul eteği vardı. O giyince kısalığı pek umurumda olmuyordu. Ama kendim giyince gerçekten ne kadar kısa olduğunu anladım. Koyu siyah makyaj yapmıştım. Gömleğimin 3 düğmesi açıktı . Okul kravatım ise salaş bir şekilde boynumdan aşağı sarkıyordu. Hafta da 2 gün forma günüydü. Bu gün de o günlerden biri Pazartesi. Bomboş olan okul çantasını aldım ve aşağı indim. Annem beni gördüğünde ağzı açık kalmıştı .

“ bu halin ne” dedi . Eylem gibi konuşmalıydım.

“ okul kıyafeti Hülya sultan” gülümsedim ve sallana sallana çıktım.

“ Okula gidiyoruz uyuşuk şey” dedim bana sanki karşısında uzaylı duruyormuş gibi bakan şoföre. Kafasını salladı ve arabayı hemen çalıştırdı. Okula geldiğimizde 10 saniyelik bir nefes alıp verişi yaptım ve arabadan indim. Okul kapısına ilerlerken herkes bana bakıyordu. Bu kadar dikkat çekeceğimi düşünmemiştim. Kapıdan geçerken Eylem’İn arkadaşlarını gördüm ve yanlarına gittim.

“ Selam millet” dedim . Bana şaşırmış gözlerle baktılar.

“Selam” dedi . adını Ayşe diye hatırladığım bir kız. Diğer 2si ise hala beni süzüyordu.Zilin çaldığını duydum.

“neyse görüşürüz.” Dedim ve sınıfa doğru ilerledim. Sırama geçerken Poyraz’la göz göze geldik. Normal de olsa hemen gözlerimi kaçırırdım ama artık Eylem’dim ben . O yüzden onun yaptığı gibi tam gözlerinin içine baktım. Sırama oturana kadar bakışmaya devam ettik. Poyraz en son kafasını çevirdi.Ama 10 saniye sonra sıramın üstünde oturuyordu. Bu sefer dik dik bakmaya başladı.

“ne var ?” dedim asabi bir şekilde.

“Bir şey mi oldu” dedi.yayvan bir şekilde sırıttım.

“Ablamın ölmesi dışında mı ? aa yok canım ne olabilir ki .” dedim. Birden duruşu değişti. Ama ben kendimi bozmadım ve sırıtmaya devam ettim.

“şey nehir . anlıyorum . ama bu değişimin .. yani” doğru kelime arayıp bulmasına fırsat vermeden konuştum.

“bak diyeceklerin pek umurumda değil. O yüzden masamdan kalk ve beni rahat bırak.” Dedim.bir de eylemin o meşhur kendinden emin gülüşünü yaptım.Poyraz bana afallamış bir şekilde baksa da

Üstelemeden kalkıp kendi sırasına geçti. Kafamı çevirip camdan dışarıya baktım. Eylemin gözünden bakınca gerçekten okuldaki herkes ezik geliyordu. Düşüncelere öyle bir dalmışım ki hocanın geldiğini bile görmedim. Arkamda ki çocuk beni dürtünce herkesin ayağa kalktığını ve bir tek benim oturduğumu gördüm.ama kendimden taviz vermedim.hoca da bana dik dik bakıyordu.

“bu halin ne kızım senin” dedi.gülerek kolumu arkaya attım.

“ne varmış halimde” dedim.

“istersen önce bir kalk . sonra konuş”.

“yok ya kalkmayacağım.oturmak daha iyi”

“kim var sanıyorsun sen karşın da hemen ayağa kalk” hoca bana bakmaya devam ederken bende ona hem gülüyordum hemde dik dik bakıyordum.

“çok istiyorsanız gelin de kaldırın “ dedim. Benlik davranışlar değildi . ama kararımı vermiştim. Artık ruhum eylemin ruhuydu.