Atlantyda: Zepsuci do szpiku

Dwie siostry

W komnacie rozległ się płacz dziecka, a w sumie dwójki dzieciątek. Księżniczka Kida doczekała się potomków. Dwóch silnych i zdrowych potomkiń, Kanuty i Lorelei. Milo nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu, gdy spostrzegł, że każda z blizniaczek wdała się w innego z rodziców. Kanuta miała jasnobrązowe włosy jak Milo, a Lorelei miała śnieżnobiałe włosy i ciemniejszą skórę od swojej siostry. Szczęście Zginionego Lądu nie znało umiaru. Ale przykro to mówić, wszystko co dobre kiedyś się kończy i tak było także teraz. Po tygodniu od narodzin młodych księżniczek do pałacu wtargnął nieproszony gość. Młoda kobieta z blond warkoczem, jej ciemne oczy błysnęły w mroku komnaty. Porwała jedną z bliźniaczek i rozpłynęła się w mroku, pozostawiając po sobie tylko jedną kartkę przyszpiloną do wrót komnaty.

- Ktoś tu był - wyszeptał strażnik, wezwany przez hałas na końcu korytarza. - Pani wybacz nam tę niesubordynację - rzekł w stronę załamanej królowej z lekkim ukłonem.

- Kida, znajdziemy ją. Obiecuję ci - powiedział brunet, do swojej ukochanej. - Zostawił jakieś ślady? - Odezwał się Milo tym razem do strażnika.

- Zostawił to, ale nie rozumiemy co tam jest napisane - mówiąc to przekazał anglikowi sztylet i kawałek papieru.

Nie myślałeś chyba, że o tobie zapomniałem? Ani ja, ani Helga nie zapomnieliśmy o tobie, Milo. Ale nie martw się twojej córce nic nie grozi. Zaopiekujemy się nią, będziemy traktowali jak swoją. Przeszkodziłeś mi, to ja poprzeszkadzam tobie.

Lyle Tyberius Rourke

Helga Katrina Sinclair

- Rourke...- warknął Milo, gniotąc kartkę. - Znajdę go choćbym miał płynąć kajakiem, iść na piechotę, czy płynąć wpław, ale jego się nie będę bał, zbyt wiele krzywd wyrządził.

- Teraz przychodzi czas na zemstę - siwiejący komandor uśmiechnął się obleśnie w stronę swojej towarzyszki, która stała z zawiniątkiem na rękach. - Jak myślisz znajdzie nas?

 - Na pewno będzie próbował. Ale nie wiem, czy mu się to uda - blondynka przybrała konspiracujny ton. - A jeśli moje źródła się nie mylą to nawet sam Wielki Król Auredonu pokrzyżuje mu plan odbicia córeczki. Swoją drogą jak damy jej na imię?

- A miała jakieś? - zapytał odpalając papierosa.

- Lorelei - wypluła je Helga.

- Zostawmy je, kiedyś jak usłyszy o niej świat przeklęty Thatch usłyszy jej imię i pozostanie mu tylko rozpaczać. - rozmarzyła się Rourke. - Chodź Helgo, świat czeka na nas.

Z rozporządzenia Wielkiego Króla Auredonu:

Ogłaszam iż wszycy złoczyńcy, łotry i winowajcy zostają przeniesieni na Wyspę Potępionych, gdzie zostaną zamnkięci za magiczną barierą, której nie można będzie przekroczyć, aby na wyspę wejść, ani aby z niej wyjść. Ta beriera, będzie również blokowała wszelką magię wewnątrz wyspy.

- Milo, nie wiem czy to dobry pomysł wychodzić na powierzchnię - zatroskana Kida spojrzała na wybranka.

- Obiecałem ci, że ją odnajdę - rzekł całując królową w głowę. - Poza tym wychowałem się tam. Poproszę Króla, żeby pomógł mi odnaleźć Rourka i Helgę. Odnajdę Lorelei, choćbym miał się włamać na tę Potępioną Wyspę.

- Dobrze, jedź - westchnęła zawiedzona kobieta. - Ale obiecj mi jedno. Nawet jeżeli nie uda ci się jej odnaleźć, wróć Kanuta również potrzebuje ojca.

- Obiecuje Najdroższa - odpowiedział mężczyzna całując swą wybrankę na porzegnanie.

Gdy się oddalił dodał jeszcze w myślach: Sęk w tym, że ją odnajdę.