Opium

Στο τέλος μιας αρχής

Η αμαρτία μόνο αρχή έχει. Τέλος ποτέ.

-Πολύβιος Δημητρακόπουλος, Θεατρικός Συγγραφέας

Ήταν αργά το απόγευμα. O Jonathan Pine, άλλαξε ρούχα και ντύθηκε απλά για να μη κινήσει υποψίες ως προς την ιδιότητα του. Μπήκε από μια κρυφή είσοδο στην εστία. Είδε από τον διάδρομο, την Sophie με χτυπημένο το πρόσωπό της, να είναι καθισμένη στο παράθυρο και να διαβάζει στον υπολογιστή γράφοντας σημειώσεις.  Φορούσε ένα κιμονο με λουλούδια.Κατάλαβε αμέσως σε ποιο δωμάτιο βρίσκεται.

Στάθηκε μπροστά στην πόρτα και την χτύπησε. Η Sophie όμως δεν του άνοιξε. Ένιωθε περισσότερη ασφάλεια μέσα στο μικρό της δωμάτιο. 

-Sophie... ο Jonathan είμαι... σε παρακαλώ άνοιξέ μου... είπε ο Jonathan 

Εκείνη άκουσε την φωνή του μέσα από τα ακουστικά της. Πήγε κοντά στην πόρτα. 

-Jonathan... εσύ είσαι; 

-Ναι.. εγώ Sophie... 

H Sophie άκουσε για πρώτη φορά την φωνή του, χωρίς ένταση... Άνοιξε την πόρτα και τον αντίκρισε κοιτάζοντας τον στα μάτια. 

- Τι κάνεις εδώ Jonathan?

-Μπορώ να περάσω...;

-Ναι.. φυσικά... 

Εκείνος μπήκε μέσα και κοίταξε το μικρό δωμάτιο της εστίας. Στον τοίχο είχε βάλει διάφορες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Gropius και άλλων... Είχε λιτό διάκοσμο. 

-Θα ήθελες λίγο τσάι; είπε εκείνη 

-Όχι.. οχι... είπε εκείνος

-Κάθησε.. σε παρακαλώ... της είπε 

Εκείνη κάθισε στην ψάθινη καρέκλα, με τα λευκά μαξιλάρια. 

-Ποιος σε χτύπησε; 

-Ο πατέρας μου... είπε εκείνη 

Σιωπή. 

-Με ποια δικαιολογία; είπε και σηκώθηκε

-Μου πήρε όλα τα λεφτα της υποτροφίας... δεν έχω ούτε για να φάω.. είπε εκείνη και τον κοίταξε βουρκωμένη

Εκείνος την αγκάλιασε αμέσως. Την φίλησε στο μέτωπο. 

-Όλα καλά θα πάνε Sophie... ο εφιάλτης σου θα τελειώσει άμεσα...

-Πώς..;

-Θα κάνει μήνυση το πανεπιστήμιο... μη το έχεις αυτό στο μυαλό σου... 

-Jonathan... δεν με νοιάζει... είπε εκείνη 

Εκείνος πήρε τα χέρια της και την κοίταξε στα μάτια. 

-Τα ξέρω όλα για σένα... όλο αυτό... ήταν φτιαχτό...

-Το ξέρω... είδα τη φωτογραφία σου με τον Gioccanti στο γραφείο... πάντοτε ήταν στο γραφείο αυτή η φωτογραφία.. από την μέρα της ορκομωσίας σου... είπε εκείνη 

-Είναι ο πραγματικός μου πατέρας... είπε εκείνος

-Τι εννοείς;

-Η μητέρα μου και ο Gioccanti ήταν μαζί... χρόνια.. Ο gioccanti φυσικά δεν είχε χρήματα... ήταν ένας απλός φοιτητής αρχιτεκτονικής με όνειρα. Όταν η μητέρα μου έμεινε έγκυος... δεν του το πε και έτσι μεγάλωσα με την πλάνη οτι ο πατέρας μου είναι ο έμπορος όπλων της μέσης ανατολής... 

-Λυπάμαι πολύ... είπε εκείνη 

-Μου είχε μιλήσει για σένα... και σε είχα ερωτευτεί μόνο από την περιγραφή του χαρακτήρα σου... 

Εκείνη είχε αρχίσει να βουρκώνει από συγκίνηση. 

-Είμαι εδώ ... για σένα... δεν φοβάμαι για την θέση μου... 

Εκείνη τον κοίταξε στα μάτια. Πέρασε το χέρι της γύρω από τον καθαρό του σβέρκο και έφερε το πρόσωπό της κοντά στο δικό του. Βύθισε την γλώσσα της στο στόμα του και τον φίλησε. 

-Θέλω να κάνουμε έρωτα Jonathan... είπε εκείνη

Του ξεκούμπωσε το πουκάμισο και τον χαίδεψε στο στήθος. Τον κοίταξε στα μάτια. Γδύθηκαν τελείως. Ξάπλωσαν στο μικρό κρεβάτι της. Εκείνος ήταν από πάνω της και είχε μπει μέσα της. Την φιλούσε τρυφερά και την χαιδευε. Έμπαινε μέσα της αργά και αισθησιακά. Χαίδευε το πρόσωπο της, της έλεγε διάφορα τρυφερά λόγια. Την άγκιζε σαν να είναι από πορσελάνη και φοβόταν μην σπάσει. Ήταν όπως με καμία γυναίκα.

Τελειώσαν μαζί και έμειναν αγκαλιά...

-Jonathan... δεν μπορούμε να είμαστε μαζί... δεν μπορούμε να έχουμε φυσιολογική σχέση...

Εκείνος την κοίταξε και χαμογέλασε. 

-Πριν το πρωί θα είμαι δικός σου και εσύ δική μου.... 

T H E  END  :')