Opium

Η απουσία

Το ευχαριστώ , είναι πρόστυχη πληρωμή. Όταν ζουν δυο άνθρωποι ο ένας με την ανάσα του άλλου δεν χωράει πληρωμή.

-Καββαδίας

Ήταν τρεις μέρες και πέρασαν σαν μια για την Sophie Alekan. Όμως ο εφιάλτης της ξεκίνησε μόλις πάτησε το πόδι της έξω από την βίλα των οργίων του Jonathan Pine.  Το πρωί της Δευτέρας, είχε φτάσει, μα η Sophie δεν ήταν πια εκεί. 

Ο Jonathan μέσα του ανυπομονούσε να δει την Sophie, είχε αρκετή όρεξη να την εκνευρίσει, να στρέψει τις σκέψεις της πάνω του, να διαστρευλώσει και να την αδικήσει για να του δώσει την σημασία που ζητά. Ήθελε ένα πράγμα μόνο από εκείνη. Να τον σκέφτεται όλη μέρα. 

Όταν μπήκε στην αίθουσα, με το άρωμα του έντονο να την γεμίζει, είδε τις αντιπαθέστατες φάτσες των φοιτητών του που τον κοιτούσαν αδιάφορα, καθώς φυσικά δεν είχαν την όρεξη του. Η  θέση της Sophie ήταν κενή.  Η πρώτη του σκέψη ήταν ότι εκείνη θα αργούσε μάλλον. Όμως όταν ξεκίνησε το μάθημα και είχε περάσει σχεδόν μια ώρα, η θέση της Sophie παρέμενε άδεια. 

Η όρεξη του άρχισε να χάνετε. Ξαφνικά άρχισε να κοιτά επικριτικά τους φοιτητές του και να μιλάει με πραγματικά σχόλια για εκείνους, εν απουσία της Sophie.

-Δεν είναι δυνατόν εσείς να πήρατε βαθμό πτυχίου τόσο υψηλό και να έχετε λιγότερες γνώσεις και από μια πάπια Πεκίνου ! Είστε το πιο αδύναμο τμήμα που έχω διδάξει ποτέ ! 

Η υπομονή του άρχισε να εξαντλείτε βλέποντας πως αδίκησε την Sophie για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του και εκείνη δεν αντέδρασε , όπως θα αντιδρούσε εκείνος αν ήταν στην θέση  της. 

- Η βίλα Σαβουά, από τι είναι φτιαγμένη το κέρατό μου;;;; Τόσο μπετά είστε που δεν μπορείτε να καταλάβετε τις λέξεις "οπλισμένο σκυρόδεμα" ;;; είπε εκείνος και το πρόσωπό του είχε κοκκινήσει 

Ξαφνικά ξεσπάει σιωπή. Το μάθημα είχε φτάσει στο τέλος του, με τον Jonathan Pine να βάζει εργασίες και να ετοιμάζει τετρασέλιδη βιβλιογραφία. 

Οι φοιτητές αποχώρησαν. 'Ολοι εκτός από τον Nick. 

-Κύριε καθηγητά... συγχωρέστε μας για την σημερινή μας απόδωση... ίσως επειδή λείπει η συνάδελφος, Sophie Alekan , να μας υποτιμήσατε... είπε εκείνος 

Ο Jonathan σήκωσε το βλέμμα του. Τα μάτια του είχαν αγριέψει. 

-Η Sophie Alekan αξίζει πολύ περισσότερο να είναι εδώ... απ΄ότι εσύ... και ειδικά εγώ... ξέρω πολύ καλά πως πέρασες... Εγώ όμως δεν γνώρισα ποτέ τον πατέρα σου, ούτε ήταν καθηγητής μου για να σε έχω αυτή τη στιγμή στο τμήμα. Και αν νομίζως πως δεν έχω ακούσει τις μαλακίες που λες, οτι και καλά πήρες το μάθημα μου, για τους παραπάνω λόγους... είσαι γελασμένος οτι θα περάσεις καλά... εγώ δεν σε λυπάμαι αγόρι μου... είπε εκείνος