Galata'nın Mavi Kuşu

18 yaşın dönüm noktası

- OFFF!! NE BU YA! IMAM HATIPTE OKUYORUM AMA INGILIZCE OKUMAK ISTIYORUM. HAYIR DİLİ SEVİYORUM TAMAM? BU ELS KİTAPLARI NEREYE KADAR.... ANNE! LÜTFEN BEN DİL BÖLÜMÜNE GEÇİŞ YAPMAK İSTİYORUM!! 

Zavallı Eylül... Yine isyanlardaydı evet. Annesine yaptığı sitem tam olarak annesine değildi aslında. Aynanın karşısında duran zavallı kendisiyle konuşuyordu minicik Eylül. Minicik demeyelim tabi kii. 18 yaşındaydı ve üniversite sınavına hazırlanma zamanları artık yaklaşıyordu ki zaman hızlı. Yaz mevsimi neredeyse bitiyordu. Eylül çaresizliğiyle hayallerine nasıl ulaşacağını düşünürken annesine ağzından dökülen bu kelimeleri söyleyememişti henüz. Nasıl söyleyeceğini de bilmiyordu. Annesi Eylül2'ü çok seviyordu. Onun için her şeyi yapmaya hazırdı. Fakat Eylül'ün lise son senesiydi. İş işten geçmişti bundan sonra okul da değiştiremezdi. Ne yapmalıydı Eylül?

- N'apacağım ayıcık söyle bana? Sen bana bir akıl ver. Allah'ım gerçekten çok istiyorum. Acaba bir dil kursuna mi gitsem.. Bir yandan çalışır paramı kendım veririm. Anneme yük olmak istemiyorum bu konuda... Ne yap- tık tık tık. GIR!

-Kızım! Ne yapıyorsun? Gel de bana azıcık yardım et. Kardeşlerinde acıkmış yemek yiyelim bi.
- Tamam anneciğim geliyorum..

Yatağından kalmak için doğruldu ve bugünde bir günü daha çıkaracağı geldı aklına. Takvimine baktı,zaman geçiyordu. Ya vazgececekti ya da bir şeyler yapacaktı hayalleri için. Matematik'in M'si yoktu. Sözeşli ezbere dayalı olduğu için hiç sevmezdi. Ama dile oldukça yatkın olduğunu düşünüyordu. Fakat imam hatip son sınıf öğrencisi Eylül için imam hatipte alacağı ingilizce dersiyle bırak yabancı dil sınavını geçmeyi Quiz bile olamazdı. Bu yüzden Eylül'ün mutlaka özel ders alması gerekiyordu. Yabancı dil sınavına kadar çok çalışmalıydı ve hayalleri için sıkmalıydı bir yerlerini.(Eylül'ün hitabıyla). Fakat ona kim yardım edebilirdi bu konuda? Annesine söylemeliydi bu konuyu. Çekiniyordu.. Annesi çok zor şartlar altında çalışıyordu. Geceye kadar mesai yaptığı günleri bile oluyordu. Babası ise iki katlı dükkanının birinci katını kiraa vermişti. Çalışmıyor,borçlarını da aldığı kira parasıyla ödüyordu. Ne yapmalıydı.. Çok kötü hissedeceğini biliyordu,eğer bunu söyleseydi. Yemek bile yiyemiyordu bunları düşünürken... Düşünüyordu;

- Kızım? Neyın var senin? Çok sessizsin.

-Ne var yemekte anne?

-Patates yemeği yaptım çok güzel ondan ye.Pİlav da var.

-Tamam ben biraz patates yiyeceğim.

-Kardeşlerine de seslen de gelsin.

-YAAAĞĞMUUURR! YAAASİİN! HADİİ YEMEĞEEEE!! Babam?

-Baban fırına gitmiş evde yok.

- GELDİİİİKK!! Ne var yemekte?

- Patates yemeği ve pilav..

- Yaaa.. Anne makarna yok mu?

- He ben makarna doguruyorum hep size! Yok pilav var pilav ye Yağmur.

- Ooo off...

- Ohhh anneciğim çok güzel kokuuyor ben yerim valla

- Aferim benim oğluma

- Bismillahirrahmanirrahim! Haydi başlayalııımm

Yasin ve Yağmur. Eylül'ün 2 küçük kardeşleri. Yağmur ilkokul birinci sınıf,Yasin orta okul ikinci sınıf. İkisi de çok zeki olmasına rağmen ablası Eylül gibi çalışmak pek onlara göre değil. Ya annemin sopasıyla yada babamın bağırışmalarıyla ödevleri akıllarına gelir. İkisi de bilgisayar oyunları delirmiş ve bunun için birbirlerine girmedikleri gün yoktur.

- Yasin! Bir şey yemedin nereye?!

- Doydum anne ellerine sağlııık.

- Yine bilgisayarın yanına gidiyor bak.

- YAAA ABİİİ!! BENİM SIRAMDIIII!!!

-YAĞMUR! BURAYA GEL GEBERTİCEM SİZİ!

- Bırak anne gitsinler bir saat sonra acıktıklarında yemek verilmeyecek nasıl olsa onlara hehe

- Vallahi bıktım ya sizden. ödevleriniz yok mu sizin bakiyim! Babanız gelsin görürsünüz o zaman!

- Eyvaaaahh babama kadar gidecekse yandınız bence hemen kalkıp odevlerinize başlayın.

- TAMAM ANNEE! -annemin yanına gelip- Anne abim şimdi oynasın ben odevlerimi yapayım sonra ben oynayayım abim yapsın.

- Tamam hadi sen odevlerine başla.

Eylül kardeşlerinin bu tatlı durumunu izlerken unutmuştu kendı derdini. Unutmuştu sanki herşeyi. Fakat birden yine aklına geldi. Üzgünlüğünü saklamak istese de saklayamazdı Eylül. Annesi de hemen hissederdi onun bir derdi olduğunu..

- Kızım Eylül.. Neyin var? Bir kaç gündür böyle dalgın üzgün gibisin.

- Anneciğim yok birşey..

- Var var ben bilirim. Bak annelerden bir şey saklanmaz. Aşık mı oldun yoksa??

- Hayır anneee yaaa öyle bir şey değil..

- Ne peki??

- Anneciğim boş ver. Gercekten onemli birşey değil.

- Benim için önemli. Senin için de önemli ki bu kadar kafana takıyorsun kızım. Hadi söyle anneciğine :)

- Anneciğim.. Peki. Ya ben ingilizce okumak istiyorum. Bizim okulda dil bolumu acılacak dedıler ama acılmadı kişi yetersizliğinden dolayı. Sınava da cok az kaldı. Ben yabancı dil sınavına girip yabancı dil okumak istiyorum. Okulumu değiştiremem. Kursa mı gideyim? Kurs a yok adam akıllı oturduğumuz yerde.. Bilmiyorum size de yük olmak istemiyorum ben.. Ama cok istiyorum bir yandan da.. Acaba kitaplar alıp kendimmi çalışşsam diyorum.. Ama o zaman da illaki bir ögreticinin olması lazım..

- Bu muydu taktığın ve soylemeye dert yandığın şey?bak kızım ben senin annenim. Öncelikle ne olursa olsun bana söyleyeceksin. İkincisi bu sorun değil. Madem çok istiyorsun bunu benim bir fikrim var

- Neymiş??? 

- Benim müşterilerimden tanıdığım bir ingilizce ogretmeni var. Çok iyi bir bayan hem de genç. Yakında bana provaya gelecek. Ona sorup konuşsak rica etsek sana özel ders verebilir.

- ANNE!?? GERCEKTEN Mİ!!??

-Evet tabii ki kızımmm. Hiç birşey imkansız değildir. Bir yolunu bulur seni sınava kadar hazırlarız ama sende çok çalışmalısın. Fazla zamanın kalmadı çünkü.

- Anneciğim!!! Söz veriyorum anneciğim çok çalışacağım!! Anneciğim çok teşekkür ederiim seni çok seviyoruuuumm!!

- Canım kızım..

Eylül heyecanından ve mutluluğundan öyle titriyordu ki çok sevinmişti böyle olmasına. Sımsıkı sarıldı annesine. Hemen odasına çekilip bir ders çalışma programı hazırladı. Gece oldu,yatağın içinde dönüp durdu ama uyuyamıyordu. Yarın onun için çok güzel de olabilirdi hiç birşey de.. Fakat olacağından çok umutluydu. Yarını iple çekiyordu. Gözleri kapanmıyordu karanlık uykulara..

Eylül için bir maraton başlayacak mı? Bir dahaki bölüme..