"W"

PART [1]

Story Start ...

တီ...တီ...တီ...တီ...

နိူးစက်သံ​လေးဟာအဆက်မပြက်မြည်​နေ​ပေမဲ့
ပိတ်​ပေးမဲ့သူ​တော့မရှိခဲ့ဖူး...

"ကျန်းချန် နိူးစက်ပိတ်လိုက်ဦး ငါအိပ်လို့မရ​တော့ဖူး"

ကျန်းချန်..
​ခေါ်​နေ​ပေမဲ့ထူးသံကပြန်မလာ ​နောက်ဆုံးစိတ်မရှည်တဲ့ကိုကပဲထပိတ်ရ​တော့တယ်

ဒုံးး အားးးး

အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ထပီး စားပွဲခုံ
​စောင်းနဲ့ဒူးနဲ့တိုက်မိပါ​တော့တယ် နာသွားတဲ့ဒူး​လေးကိုပွတ်ပီး ဖုန်းကိုဆွဲယူကြည့်လိုက်​တော့ ကိုယ့်ဖုန်းဖြစ်​နေတယ်
ဝင်ထားတဲ့ဖုန်း miss call က ၁၅ ခါ​တောင်
ဘုရား​ရေ ဘယ်သူကအဲ့​လောက်​တောင်​ခေါ်ထားတာလဲ

Contact ​လေးကိုကြည့်မိ​တော့ ​​ဒေါက်တာ ဇီရွှမ်း

OMG သူဘာလို့အဲ့​လောက်​ခေါ်ထားတာလဲ
​သေလိုက်ပါ​တော့ ဒီ​လောက်ဖုန်း​တွေ​ခေါ်ထားတာကိုငါမကိုင်တာ ငါကိုသက်​တော့မှာပဲ ဘာအ​ရေးကြီးလို့လဲမသိဖူး
​Xiao Zhan မင်း​တော့​သေ​​နေ့​စေ့ပီထင်တယ်....
မားး​ရေ သားကို ကယ်ပါဦးး

"ဖုန်း Ringtone နဲ့ Alarm သံကိုတူတူထားမိတာကိုကငါ့အမှားး😭😭😭"

ခု​တော့ ​ပြေးရ​တော့မယ် ..ဂျူတီကုတ်​လေး ​​​ပြေးယူပီး
​ဒေါက်တာ ဇီရွမ်းကိုအ​ပြေးလိုက်ရှာရ​တော့သည်။

တတိယထပ်က အ​ရေး​ပေါ် လူနာခန်းဆီအ​ပြေး​​ရောက်သွား​တော့ ​ကောင်တာကနာစ့်မ​လေးက ​ကြောင်​တောင်​တောင်​လေးကြည့်တယ်

"​ဒေါက်တာ ဇီရွှမ်း​ရော .. ​ဟောဟဲ ​ဟောဟဲ"

"​​ဒေါက်တာဒီမှာမရှိဖူး "

"ဟမ် အာ့ဆိုသူဘယ်မှာလဲ "

"အ​ပေါ်ထပ်က သူရုံးခန်းမှာများလား"

​Doctor Xiao Zhan ​ထပ်​ပြေးရပြန်ပါပြီ

​ "ဟဲ့ Xiao Zhan ဘယ်လိုဖစ်တာလဲ "

​မောလို့ မ​​​ဖြေနိုင်​​သေး လက်သာပြပီး နုတ်ဆက်လိုက်တယ်

"ဟဲ့ နင့်မျက်နှာမှာ အာပုတ်ရည်စီး​ကြောင်းကြီး "

"ဟမ် "

​ရုံးခန်း​ရှေ့​ရောက်​တော့ ကိုယ်ရှိန်ကိုသက် ဖရိုဖရဲဖစ်​နေတဲ့
ဂျူတီကုတ်​လေးကိုပြင် မျက်နှာက အာပုတ်​ရေး​လေး​တွေသုတ် ​မွေးထဲကပါလာတဲ့ယုန်သွား​လေး​တွေကို​ပေါ်​အောင်ပြုံးပီ တံခါး​ခေါက်လိုက်တယ်