Küçükken o kadar güzel gelirdi ki annemin masalları sanki gerçekten hayattaki her şey güzel bitiyormuş gibi ..
Küçüklüğüme dair ne hatırladığımı sorsalar sadece annemin masalları derim galiba . Ve şimdi tüm o masallar bitmişti benim için çünkü annem gitmişti. Fark ettim de benim masallarımın en önemli kahramanı annemdi. O benim sıcak yuvamdı. Bazen en iyi arkadaşım , bazen ise akıl danıştığımdı. Babamın aksine benim her şeyimdi . Düşündüm de annemle geçen tüm yıllarım aslında benim masallarımdı. Kendimi hala annemin gittigine inandıramamıştım nedense . Masallardaki gibi birden gelecek gibi hissetmem ne kadar doğruydu?
Ama biliyordum her zaman benim yanımdaydı tüm kalbiyle . Benim meleğim Rabbimin ( en sevdiğimin ) yanına gitmişti .
Kendi hayatımızı kendimiz seçemiyorduk sonucta . Rabbimin izin verdigi süre zarfında nefes alıyorduk bizde . O yüzden annemi suçlamamıstım . Her canım yandığında yada çok kötü bir şey oldugunda oda hissedecekti hemde en derinden . O yüzden güclü olmam lazımdı . Belki de masalları bu kadar çok sevmemin sebebi adımında masal olmasaydı.
Kendimi bildim bileli annem vardı hep yanımda sahi başka kimse de yaklaşmak istemiyordu zaten bana . Ben küçükken ateşli bir hastalık geçirmişim ve annemgil bunu fark edememiş. O ateş yüzünden şimdi konuşamıyorum, kimseye derdimi anlatamıyorum. Bir annem anlardı beni gözlerimin içine bakaraktan . Her zaman toprağı çok sevmişimdir. Annemde sürekli toprakla oynayıp üstümü kirletiyorum diye sürekli kızmıştır. Adını bile bilmediğim bir hastalık taşıyorum güçsüz vücudumda. Ve şimdi tek başıma mıyım. Oynamayı çok sevdiğim toprak benim en sevdiğimi benden almıştı.
