Το αγόρι που με τρέλανε [Αυτό το αγόρι 2]

Κεφαλαιο 3

"Τζεισον"

"Καρα"

Ειχα μεινει να τον κοιταω αναυδη μεχρι που ενιωσα τον Τζεικ διπλα μου, μια σιωπηλη συμπαρασταση, αν και αμφιβαλλω οτι θυμαται τον αντρα απεναντι μας, εχει αλλαξει τοσο, τα ματια του ομως, παρεμειναν τα ιδια.

Ο Τζεισον φαινοταν κοκαλωμενος και ο ηλεκτρισμος ηταν αισθητος στην ατμοσφαιρα. Κανεις δεν εκανε καμια κινηση μεχρι που εκανε την εμφανιση του ο Ματ, μιλωντας για τον βροχερο καιρο του Ρεσεστερ.

"Querida, τι εγινε; Παμε;" ειπε αναλαφρα και ηταν σαν να με ξυπνησε απο ενα βαθυ ληθαργο. Τοποθετησα την τσαντα μου καλυτερα στον ωμο μου και περπατησα προς τον Τζεισον, το αγορι της διπλανης πορτας. 

"Τζεισον" ξαναειπα με διαφορετικο τονο και εκανα να τον αγκαλιασω, κατι που δεν αρνηθηκε, ανοιγοντας τα χερια του, δεν ανταπεδωσε την αγκαλια ομως.

"Τζεικ Σμιθ" ειπε ο Τζεικ απο διπλα μου, διακοπτωντας την αγκαλια μας και επεκτεινε το χερι του για μια χειραψια, την οποια ο Τζεισον ανταπεδωσε.

"Τζεισον Μπαρεττ" ειπε αποσωπα και εκανε να απομακρυνθει.

"Φευγεις;" ειπα σιωπηλα και με κοιταξε με ενα θλιμμενο βλεμμα.

"Αυτη τη φορα ειναι η σειρα μου να φυγω" ειπε και μεσα σε δευτερολεπτα ειχε εξαφανιστει.

Δεν αφησα την θλιψη μου να φανει και κοιταξα γυρω μου σε μια προσπαθεια να βρω τον βοηθο μας. Ξαφνικα το βλεμμα μου επεσε πανω σε εναν κουστουμαρισμενο αντρα, με μαυρα μαλλια στο υψος των ωμων του, ο οποιος φορουσε μαυρα aviator γυαλια.

Με το που μας ειδε ξεκινησε να ερχεται προς το μερος μας.

"Αντριου Στιβενσον" ειπε και επεκτεινε το χερι του, πρωτα σε εμενα και υστερα στην υπολοιπη ομαδα. "Νομιζω πως πρεπει να φυγουμε, οι ανοιχτοι χωροι δεν ειναι ασφαλεις, πρεπει να εχουμε το πλεονεκτημα του αιφνιδιασμου." ειπε και γυρισε να φυγει, περιμενοντας να τον ακολουθησουμε. Με το βλεμμα μου προσπαθησα να βρω τον Τζεισον στο πληθος αλλα δεν τα καταφερα, ετσι ξεκινησα να περπαταω προς το αμαξι.

Ο καιρος ηταν κλασσικος για το Ρεσεστερ, συννεφια και βροχη, σε συνδιασμο με πυκνη υγρασια, και φυσικα αυτη η μυρωδια που μονο αυτο το μερος ειχε, το βρεγμενο εδαφος. Φτανοντας στο αμαξι, εκλεισα τα ματια μου για λιγα δευτερολεπτα και προσπαθησα να φανταστω τη ζωη μου πριν δυο χρονια, σε αυτο ακριβως το σημειο, με αυτη ακριβως τη μυρωδια. Φανταζουν σαν μια αλλη ζωη.

"Προτεινω να πατε στο ξενοδοχειο, να εγκατασταθειτε και μετα βρισκομαστε στο μικρο diner, λιγο πιο κατω" ειπε ο πρακτορας Στιβενσον και απλα εγνευσα.

"Σας ευχαριστουμε" ειπε ο παντα ευγενικος Τζεικ και μπηκε στη θεση του συνοδηγου, διπλα μου, οπως παντα.

Με μια αποφασιστικη κινηση μπηκα στο αμαξι, και μολις βεβαιωθηκα οτι ολοι ειχαν μπει, ξεκινησα για το μικρο μοτελ, λιγο πιο εξω απο την πολη. 

Φτανοντας στο μοτελ, παρκαρα το αμαξι και βγηκα ετοιμη να αντιμετωπισω μια δυσκολη αποστολη. Παιρνοντας τα πραγματα μου περπατησα προς την εισοδο, και οταν εσπρωξα την πορτα ενα μικρο κουδουνακι ηχησε, το οποιο εκανε τον ηλικιωμενο ρεσεψιονιστ να εμφανιστει.

"Καλησπερα σας, ελπιζω να ειχατε μια καλη πτηση, καλως ορισατε στο Ρεσεστερ." ειπε υπερβολικα ενθουσιασμενος, κατι που δεν συμμεριζομουν.

"Ευχαριστουμε" ειπα ατονα και εδειξα τα χαρτια μας.

"Φυσικα, οριστε τα κλειδια σας" ειπε και τα αφησε πανω στον παγκο. "Οτι χρειαστειτε, μη διστασετε να με ειδοποιησετε" ειπε χαμογελωντας. 

"Φυσικα, ευχαριστουμε" ειπα παιρνοντας τα κλειδια του δωματιου μου και ξεκινησα να περπαταω προς αυτο.

Δωματιο 103, με το που το ειδα ανοιξα την πορτα και με καλωσορισε ενα απροσωπο δωματιο με δυο κρεβατια, ενα δικο μου και ενα του Τζεικ, σαν το δεξι μου χερι. 

"Ραντεβου στο λομπι σε δυο ωρες" ειπα σε κανεναν ιδιαιτερα και μπηκα μεσα στο δωματιο, αφηνοντας την πορτα ανοιχτη για τον Τζεικ. 

Αφησα την τσαντα διπλα απο το κρεβατι μου και απλα ξαπλωσα στο κρεβατι οριζοντια, κλεινοντας τα ματια μου, οι σκεψεις μου με βασανιζαν. Ξαφνικα νιωθω το βαρος του κρεβατιου να αλλαζει, και διαπιστωσα οτι ο Τζεικ ειχε ξαπλωσει διπλα μου. Δεν ειπε τιποτα, δεν χρειαστηκε, απλα ηταν εκει, οπως παντα. 

Αυτη η αποστολη θα ειναι δυσκολη, και για ολα φταιω εγω και η ματαιοδοξια μου.