Mayıs Yağmuru

MY1

Ağça'nın ağzından:

    Yine bir gece kulağımda kulaklık adımlarım yorgun karanlık sokaklarda ilerliyordum. Kendimi bildim bileli ne zaman ruhumu kaybetmiş hissetsem direk sokaklara atardım kendimi. Sonuçta ne konuşacak bir konum ne de konuşacak bir dostum vardı bu hayatta. Yalnızlık gerçekten zordu ve belki de insanoğlunun alıştım dese bile yinede canını yakan yegane şeydi yalnızlık. Ben bunu öğrenmiştim ama yine de çok şükür ki Rabbim vardı onun bana gönderdiği melekleri vardı yanımda ve en önemlisi eksikler olsa bile gerçekten istediğim gibi bir hayata sahiptim.  

      Bir anda yüzüme düşen su damlasıyla düşüncelerden sıyrıldım ve kafamı kaldırdım karanlık gökyüzüne, yağmur yağmaya ufaktan ufaktan başlıyordu.  Gülümsedim ve elimi cebimden çıkardım. Uzattım açtığım elimi gelen yağmur damlalarına ve her zamanki gibi dudaklarım sessizce fısıldadı " Kararmış kalbimi damlalarınızla temizleyin melekler" ben yağmur yağarken her bir damlanın bir melek tarafından indirildiğini duyduğumdan beri böyleydim ve bu yüzden yağmurda ıslanmayı severdim çünkü diğer insanların aksine yağmur benim kalbime dokunurdu kimsesizliğime iyi gelirdi her şeye rağmen yapayalnız değilsin sözleri fısıldanırdı kulağıma...

    Yüzümde hafif tebessümle sonuna vardığım sokağın köşesini döndüm ve tam o anda yüzümdeki tebessüm dondu, bütün vücudum mayıs havasına rağmen buz kesti, ellerimin tir tir titrediğini hissederken ayaklarımın beni hala nasıl taşıdığına bir anlam veremiyordum, kalbim ayakları olsa çoktan bedenimden kaçacakmış gibi göğsümü yumruklarken, kulaklarımda artık şarkı sesi yoktu sadece uğultu vardı, gözlerimse keşke diyordu keşke görmeseydik ... 

    Bana ise bu geceden kalan son hatıralar yerde kan gölünün kaynağı bir adam ve karanlık gökyüzüyle yarışacak gözlerdi...