They Don't Know About Us

Chapter 25: Should Be Me

Percy's POV

Tahimik at smooth lang ang naging byahe namin pabalik sa Manila. Wala ni-isa saming dalawa ang may balak na magsalita at ungkatin ang nangyari kaninang umaga.

Sobrang sakit pa rin sa ‘kin ang mga nangyari. Pakiramdam ko hindi ko kayang i-absorb ang nangyari.

Ganon na ba ako katanga sa kaniya para tuluyang mahulog sa bitag niya? Hindi ko talaga mabasa kung ano man ang iniisip niya.

She never been a transparent woman. No one knows what really thoughts run on her mind. Only her best friend knows her very well but in this kind of situation mukhang hindi ako matutulungan ni Athena.

“Dito nalang ako. Salamat sa paghatid.” She's now removing her seatbelt from its lock.

Gustuhin ko man na pagbuksan siya ng pinto baka magalit pa siya sa ‘kin. Pinagtatabuyan na niya ako pero ako ‘tong si tanga na paulit-ulit lang ang nangyayari.

Bumaba ako para kunin sa backseat ang maleta niya. Hindi siya makatingin sa ‘kin habang inaabot ko sa kaniya ang maleta niya. Her gazed fixed on her luggage.

I sighed heavily. I started walking back to my car. I stared at her by the shotgun seat side mirror. She's still haven't moved any inch where I left her.

I started my engine and left half-heartedly. I left my heart in the middle of the sidewalk near her condominium building.

The car's speed never reach 20 kilometers per hour. I want to look at her for the last moment before I start to gone crazy again about her.

She deep sighed and started walking while pulling off her luggage. Sobrang sakit ng nararamdaman ko ngayon. Sana pala hiniling ko nalang na makasama siya habang buhay kesa makasama siya sa gabing iyon.

Tama nga ang lahat, nasa huli ang pagsisisi. Hindi pa man nagsisimula ang love story naming dalawa may pagsisisi na siya agad.

Nagkasala siya, nagkasala kaming pareho sa asawa niya. Kung mag-aaway man sila, sabihin niya sa ‘kin para naman maging spokesperson niya ako.

Hindi ko siya hahayaang hanapin ang galit ng asawa niya. Ayoko ko siyang masaktan, sapat na ako nalang yung masaktan sa pagmamahal ko sa kaniya ng patago at mula sa malayo.

“H‘wag niyo nga akong pigilan,” awat ko sa mga kaibigan ko na pipigilan ako sa pag-inom.

“‘Tol, ilabas mo ang problema mo hindi yung pinapunta mo lang kami rito para panoorin kang uminom.” singhal ni Joshua sa ‘kin.

Nandito kami ng mga kaibigan ko sa bar na pagmamay-ari ko para uminom at lunurin ang sarili ko sa alak.

I want to forget and neglect all the pain I've felt right now. Sobrang sakit na kasi. Kahit gaano kalakas ang isang tao may kahinaan pa rin ito.

Siya ang kahinaan ko at ang nararamdaman ko sa kaniya. Nakakagago ang pag-ibig na ‘to para sa ‘kin. Sana pala hindi ko nalang binuksan ang puso ko sa kaniya. Hindi ko naman pala akalain na ganito pala kahirap magmahal.

Kumuha ako ng isang shot ng Hennessy at nilagok. Wala akong iniwan na bakas ng kahit anong alak doon. “Bakit lagi nalang ganito? Ako ang lumalabas na tanga sa aming dalawa. Hindi ba pwedeng siya naman?”

Someone patted my back. “P‘re gan’yan talaga ang pagmamahal, nakakabaliw sa una pero sa huli worth it lahat ng sakit na naramdaman mo.”

“Chris, hindi kasi tayo magkamukha ng taong minahal.” I played the glass with some liquor and ice in a circular motion. “Yung sa ‘kin may asawa na. Habang yung sa‘yo walang tali na nagsasabi na pagmamay-ari na siya ng iba.”