They Don't Know About Us

Chapter 7: Neglected Birthday

Lianne's POV

Nakatulala ako ngayon sa bintana ng kwarto ko. Actually, kakauwi ko lang din sa bahay. I feel so incomplete. I don't know why. Half part of my brain telling me that I forgot something that makes me incomplete and I don't know what it is.

Naka-upo ako ngayon sa study table ko. Wala hindi ko alam kung bakit naisipan ko na tumambay muna dito bago matulog. Kaso masyado pang maaga para matulog. It's 5 o'clock in the afternoon for the pete's sake.

Nakakabagot tumunganga dito sa bintana. Wala rin naman akong maisip na pwedeng i-drawing. Lack of inspiration, maybe.

What do you usually do when you don't know what to do?

Ewan ko ba bigla nalang pumasok sa isip ko yung question na 'yun. Ano nga ba ang magandang gawin ngayon? Window shopping – err.

Nagbihis ako ng something na komportable ako. Hindi pa kasi nagbibihis mula nung pagdating ko. Nakaka-tamad kumilos ngayon hindi ko alam kung bakit. Ibinato ko nga lang kung saan yung bag ko.

Good thing is, walang make-up doon or what. Hindi kasi ako nag-me-make up sa school. I want to simple, hindi ako tulad ng ibang babae na makapag-make up akala mo sasabak ng beauty pageant. Mga naka-false eyelashes pa. Kinaganda nila yun?

Okay. Ini-stress ko lang ang sarili ko sa pagmumukha ng mga coloring book at canvas ko na mga schoolmate. Ano akala nila, sa pagme-make up nakukuha lahat ng lalaki sa mundo?

Nakapag-bihis na ako. Isang cotton white tops with a printed words on the middle of the shirt, ‘PROCRASTINATING’. I am the write word for procrastinating.

Bumaba na ako sa kusina para magpaalam kay Mommy na aalis muna ako saglit para maglagalag. She doesn't mind. Basta uuwi ako sa oras ng curfew ko. 8:00 pm.

"Hey, mom." Bati ko sa kaniya. I saw her in front of the microwave oven. Looks like she's baking cookies or cake. It's our hobby everytime. "What are you doing?"

"Baking some cookies." Naka-ngiti niyang sabi sa'kin. "You like one? It almost cook."

I sat on the high stool on the bar counter. Nakaharap ako kay Mommy ngayon. She's happily doing her things. Inaayos niya lahat ng ginamit niya na sangkap na nakakalat sa center table.

"So, how's your day?" My mom suddenly asked out of nowhere.

"Bit incomplete." I put my elbow on the counter and my palm on my chin. "I don't know why, mom. I can't explain what I felt right now."

Naghuhugas na siya ngayon ng kamay. "My baby, stop worrying about it. Maybe, you'll remember it later." She tilted her head and smiles to me.

"Yes, mom. By the way, aalis po muna ako ngayon. Window shopping, hahanapin ko po muna yung sarili ko baka sakaling maalala ko." Paalam ko sa kaniya. "Pwede po ba?"

"Of course, you can go where you want to go but you know your limitation." May halong pagbabanta ang tono ng boses niya. Bakas dito ang pagiging seryoso niya. Matatakot na sana ako kaso ngumiti din siya agad. "Be back at dinner. We'll going to have a family dinner tonight."

"Thanks, mom." I went down from the high stool. And move close to her to gave her a peck of kiss on her soft cheeks. Pero hindi mo maipagkaka-ila na may edad na ang nanay ko. Kung umasta kasi 'yan para lang kaming magkapatid.

Agad akong sumakay sa baby ko at humarurot patungo sa mall.

-

Agad akong nakarating sa mall. Pinatay ko na ang makina ng kotse ko at inabot ang wallet at cellphone ko na halos magkasing-laki lang. Magkamukha rin ito ng kulay parehong kulay dagtum (black in english).