Πορφυρά Όνειρα

Κεφάλαιο 10

 Κοιμόταν και ξυπνούσε με την ίδια αγώνια για το τι θα γίνει μέσα στην μέρα. Εδώ και λίγο καιρό οι μέρες της ήταν αναπάντεχες και ο διώκτης της ήταν υπεύθυνος για αυτό. Δεν είχε βέβαια φαντάστει ότι την χθεσινή μέρα θα δεχόταν επίσκεψη από τον ίδιο, άρα πλέον τα περίμενε όλα, ήταν ικάνος για όλα. Μέσα σε όλο αυτό το χαμό είχε ξεχάσει τελείως την μητέρα της και τώρα ένιωθε τύψεις για αυτό. Ήταν σίγουρη πως δεν είχε συμβεί τίποτα το κακό, διότι ο Άλκης σίγουρα θα την είχε ειδοποιήσει, ακόμα και μετά την τελευταία τους συζήτηση.

  Το κρεβάτι δεν την κρατούσε πια, ήθελε να ξεκινήσει η μέρα της όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να δει την Θάλεια. Ήθελε να συζητήσει μαζί της για την επίσκεψη του Αλέξανδρου χθες, η οποία βέβαια επισκιάστηκε από την δεύτερη επίσκεψη που της έκανε ο δαίμονας. Και οι δυο αναπάντεχες και οι δυο παρα την θέληση της. Μα γιατί τον αποκαλώ κάθε φορά Δαίμονα, σκέφτηκε. Ένιωθε πολλές φορές ότι πολλά πράγματα που σκεφτόταν ή ονειρευόταν ήταν απλά εκεί, σαν να τα ήξερε από πάντα.

  Κατέβηκε στο σαλόνι μα δεν ήταν κανείς, πήγε στην κουζίνα επίσης κανείς. Μήπως κοιμούνται ακόμα, σκέφτηκε, μα είναι ήδη δέκα και η Θάλεια ξυπνά απ'τα άγρια χαράματα. Βγήκε στην βεράντα να δει αν έχει βγει όπως κάνει κλασικά, μα και εκεί δεν υπήρχε ψυχή. Δεν ήθελε να βάλει κακές σκέψεις στο μυαλό της, ήταν μια δύσκολη βραδιά και ίσως κοιμήθηκαν λίγο παραπάνω. Ο Φίλιππος δεν θα πήγαινε σήμερα στην δουλειά, απ' ότι τους είχε πει το βράδυ. Επομένως, θα ήταν λογικό να τους πήρε ο ύπνος.

  Έφτιαξε ένα καφέ και έκατσε νωχελικά στην βεράντα να κοιτά την θάλασσα και να σκέφτεται την ζωή της που είχε γίνει άνω κάτω τελευταία. Μπορεί τα πράγματα να είχα χειρότερεψει αισθήτα τις τελευταίες μέρες, μα πλέον ήταν συνειδητοποιημένη και σε συνδυασμό με τον καλύτερο ύπνο, ένιωθε πιο καλά. Η ηρεμία πριν την καταιγίδα , σκέφτηκε.  Της ήρθε πάλι στο μυαλό η μητέρα της και αναπόφευκτα ο Άλκης.

 Η εικόνα του φιλιού τους στο σπίτι της, η προστατευτικότητα απέναντι της, η επιθυμία του να την δει, όλα στροβιλίζονταν στο μυαλό της και τότε η εικόνα του Άλκη αντικαταστάθηκε με αυτή του Αλέξανδρου. Η απογοήτευση και ο πόνος στα μάτια του, η πασιφανής ανάγκη του να αποκαταστήσει την σχέση τους. Όλα είχαν μπερδευτεί στο μυαλό της και φοβόταν να εμβαθύνει περισσότερο, ίσως δεν της άρεσε τι θα ανακάλυπτε για τα αισθήματα της για τους δύο άντρες. Δεν έπρεπε καν να μπει σε διαδικασία σύγκρισης, θα αδικούσαι και τους δύο καθώς και τον εαυτό της. Τώρα έπρεπε να είναι αφοσιωμένη στο σχέδιο της.