DESTINY SERIES 1: Worked by Destiny

Chapter 9

PAGKAGISING ko sa umaga iba't ibang boses agad ang narinig ko
"Stop it."
"Me first girls."
"No way."
"Anong kaguluhan nanaman yan?" kagigising ko wika naka paghilamos na rin naman ako
"How dare you Lau?"

"May gwapong nilalang dito sa tahanan niyo di mo man lang sinabi." sikmat ni Maje.
"What? Nasan yung gwapong sinasabi mong bruha ka?" takang taka kung tanong dito tinignan ako ng mga to na parang 'tanga ba to'

"Good morning." bati ng bakulaw mula sa likuran ko kaya kulang na lang mangisay ang mga kaibigan ko napairap tuloy ako.

"What are you doing here?" malamig kong tanong dito
"Nothing, I just want to see you." ngiting-ngiti pa nga ang kulugo
"I don't want to see you." sabay punta sa kusina nagugutom na kasi ako
"Are you going to avoid me tulad nung nakaraan?" pagod na wika nito na akala mo talaga napagod.

"Yes, so go back to your country I don't need you here." pagtataboy ko dito na parang wala lang, hindi ko ito tinitignan baka mahulog nanaman ako. It's been two weeks simula nung nagkwento ko sa kanila kung bakit ako galit sa pamilya nito. Umalis na ang mom at dad nito at ang kapatid nito kasama nila Mama kaya nagtataka ako kung bakit ito nagpaiwan na akala siguro nito mapapalambot nito ang puso puwest manigas siya
"I can't do that." saad nito at nilayasan ako. Kita mo yun ito pa ang may lakas ng loob na layasan ako.

"Lime Rock Montallana come back here." sigaw ko sa buong kabahayan.
"Oyy Lau hindi lang ikaw ang tao dito." sigaw din ng mga agaw eksena kong mga kaibigan saka pumunta sa kusina.
"Nasan ang bakulaw na yon ang lakas ng lood talikuran ako." madiin kong wika habang matalim na nakatingin sa pintuan ng kusina hinihintay na pumasok ang lalaki doon.

"Lumabas sa bakuran niyo." si Chloe na kinakain na ang hinain ko.
"Aba bruha kapal ng peslak mo maghain ka ng sayo." mataray kong wika dito saka nagdadabog na binit-bit ko papuntang baluran at nakita ko ang bakulaw doon kaya dahan-dahan akong lumapit dito saka sinipa ito.
"What the--what's your problem woman." kung nakakamatay lang ang tingin bulagta na siguro ako.
"Kapal mong talikuran ako wala kang karapatan para doon" nakataas kilay ko dito.

"I'm piss--"
"Puro ka naman likod Lau kaya hindi halata na tinalikuran ka." putol ng siraulo kung kaibigan na si Kaye kaya pinukol ko ito na super talim na tingin.
"We have to go akala namin mag-isa ka kaya nagpunta kami dito."
"Pero may kasama ka naman kaya were going na."

"Kita kits kapag nagkita tayo."
"Use protection guys" pahabol pa ni Maje, arggh I hate them. Bakit kasi iniwan ako nila mama at papa dito. 'Para magkaayos kayo' duh akala naman nila no way matapos mang-iwan patatawarin ko ano yun lokohan.

"It's 10 :00 Eize let's stop arguing"
"I'll stop arguing if you'll leave me alone" saad at hindi ko ito tinignan. Ayokong-ayokong tinitignan ito dahil natatakot ako na makita ang mga emosyon na naroon.
"I already told you I can't."

"Yes, you can nagawa mo na nga dati ngayon ka pa nahirapan." sarcastic akong ngumisi dito pero iniiwasan ko pa din ang maki-pag-eye contact dito.
"Look at me Lauren Eize." utos nito.
"I don't want to" saad at papasok na sana sa loob ng bahay ng hablutin nito ang braso at niyakap ako nito.
"Just this one." nagsusumamong bulong nito na para bang nauubusan na ng lakas, wag kang bibigay Lauren Eize magpapatatag ko sa sarili ko.

"Let me go" pilit ko itong tinutulak.
"Stay still if you don't want me use protection." madiin na wika nito pero ang huling mga salita nito ang tumatak sa isip ko.
"You pervert." sigaw ko dito sabay tulak, humiwalay ito ng konti pero nakahawak pa din sakin.

"I'm sorry for leaving you." seryosong wika nito habang nakatingin sakin ng diretso kitang kita sa gwapong mukha nito na nahihirapan at nasasaktan ito.
"Sorry? I don't need that" walang emosyon ko itong tinignan.
"Then say what did you need I'll do it just let me know." confident na saad nito.

"Get lost I don't need you, 10, 11 or 12 I live without you so I don't need you now because I can live without you." dahil nakatingin ako sa mga mata nito nakita ko pagdaan ng sakit sa magagandang mga mata nito pero hindi ko pinakita na naapektohan ako sa sakit na yun.

"But I can't live without you." mahinang sabi nito pero umabot sa pandinig ko gusto kong magtatalon sa kilig pero pinigilan ko.
"Really? Ilang taon kana?" tanong ko napakunot ang noo nito.
"I'm 25 you know it."
"You're 25 now and it's been 11 or 12 so meaning you live without me in those years." nakangiti kong wika dito at tumalikod na.

"Yes I live without you but you know I feel empty." malungkot na wika nito na nakapagpahinto sakin.
"I tried to court a girl not just a girl but girls they are many just to enter a relationship but it always turn to failure because every time I buy flowers for a girl I'll choose your favorite that's why I stop it because what ever I do I always remember you." mahabang wika nito kaya humarap ako dito na nakangiti sabay palakpak.

"Wow ang ganda ng speech mo munti na kong nadala pero sorry I'm not interested." saka ko ito iniwan sa labas na may nagbabadyang luha sa aking mga mata gusto kong maniwala pero natatakot ako kapag nagtiwala ako ulit sa kanya kaya mas mainam na rin siguro ang ganto muna kami hangang hindi pa ako handa. Pero kelan nga ba ako magiging handa? Kapag sumuko na siya? Susuko ka siya? I want to accept his apologize but how if I can't forget what I suffered back then. I love him before and until now there's no guy can replace him in my heart and I want to give my heart again but I don't know if I can trust him again.

AN✓
<KEEP READING>

••••••
WRITTEN BY desire_ekah
Don't Repost or Plagiarize it.