A Taste of PAIN

chapter 8

---9:00pm---

Actually that is my curfew. Pero nang dahil dun sa nangyare, I CAN'T SLEEP.
Naka higa na nga ako eh, pero I can't sleep. ganun talaga ako eh, pag nasaktan ang damdamin ko, ALAM NA

rain will start pouring down my face through my pale cheecks.
- i'll cry.
-i'd cry.
-i cried.

punong puno na ako eh.
pero nakayanan ko na rin ang buong 1st year life.

---Second Year---
Sophomores Time

Diba nasabi ko na 2nd section ako nung freshmens, Well nag-iba na nung 2nd year.
Bumaba na ako. At first nagtaka ako pero I realized, it wasa right. Dapat lang na nasa 3rd section ako. At least higher pa yun Pantay na kami sa lahat. :3 At di rin nagtagal, Naging ugaling 3rd section na rin ako. Hindi naman masama. Ang medyo masama lang eh, dun na ako nawalan ng pag-asang mag-aral ng mabuti. Balik tayo sa nakaraan, Kung bakit ...

Grade 5
Their was me, taking a bath. 11 years old ako nun. May yaya pa kami noon. At parang ko na rin siyang lola sa itinagal niya doon.

Me whie taking a bath at the bathroom. Si nana nanam nasa labas nag wawalis.

inosente ako noon. matanong akong bata.

Me: Nana, ano po yung "ampom?" tanong ko.
Nana: ampon, parang ikaw. (nadulas niyang nasabi)
Me: (curious face) po?
Nana: hindi tunay na anak.
Me: pano niyo po nalaman.
Nana: ganito kasi yun, ang tunay mong nanay kasi yung pinsan ni daddy mo si Salome. Na ang kinikilala mo sa kanya ay "Auntie"

Nagmadali akong nagbanlaw at nagpunas gamit ang tuwalya ko. Pumunta ako agad sa kwarto at nag-bihis. pagkalabas ko,
nagsusuklay ako habang kausap si nana...
Me: Nana bakit ganito?
Nana: Bata kapa kasi. Kaya hindi mo ito maiintindihan.
Me: Naintindihan ko na po.
Ang hindi ko lang po maintidihan ay bakit itinago sakin ni daddy na ampon lang ako.
Nana: Siempre alam niyang masasaktan ka.
Me: Bakit nila ako inampon ni mommy?
Nana: Baog kasi ang daddy mo. Nang namatay ang lolo mo, nakita nila si salome. ikaw ang dinadala niya. Nakita raw ni mommy mo, At tinanong niya agad kung pwede kang amponin, dahil wala nga silang anak. Nang naisilang ka noong 1995, hindi ka pa permanenteng Lerman.
Binibisita ka nila araw-araw. At pinapasaya. Hindi ginusto ng nanay mo ang ipa-ampon ka. Maniwala ka yun ang napakahirap na sitwasyon sa kanya. Mahal na mahal ka ng iyong nanay. Mahirap kasi sila kaya alam niyang mas nakabubuti sayo na nasa puder ka ng iyong mga magulang ngayon. Dahil kaya ka nilang buhayin.

Me: Nana intindi ko na po ang lahat. Nakakapanghinayang lang po.
(naiyak kong nasabi)
Nana: Nang buntis ang nanay mo, wala na ang tatay mo iniwan kayo ng kuya mo. Naalala ko isa siyang nagde-deliver ng coca-cola.
Me: Gusto ko silang makita :( Pero nd ko alam kung oano ang mararamdaman ko po. :'(
Nana: (she fixed my hair) Iha wag mo munang isipin yun. at wag na wag mong sabihin kay daddy mo na sinabi ko ito sayo.
Me: Wag po kayong mag-alala nana, Safe po ito. ( I hug her because I needed a hug.)

Through the years...
Never kong naalis sa utak ko na ampon lamang ako. Kaya nga nasabi ko dati, Ang bilis ko mag-mature. I already understood the dark feelings of life. Nung first year..
-- February 14, 2011--

Nag-away kami ni daddy.

Valentines day pa naman ;3

Kasi dinala ko yung radio namin WITHOUT PERMISSION. kaya ayun. Pagdating ko sa bahay kasi napansin nilang malaki ang bag ko, At hinahanap niya ang radyo. At dahil 13 years old pa ako nun,

Kaya pa nila akong paluin gamit ang kanilang sinturon. Pinapalo din ako ng malakas sa kamay, gamit ang matabang stick. Kapag sa sinturon, papaluin ako sa likod, sa baywang, sa tiyan, sa legs, at sa pwet. Promise NEVER kong makakalimutan yun lalo na nung sinakal niya ako nung grade 4 ako.

nung nag-away kami nun, dun ko na nasabi, sinigaw ko, "Sige patayin niyo na lamang ako!" "AMPON niyo lamang ako diba?!" (naiyak-iyak kong sinabi)
Na-shock si daddy sa nasabi ko, "pa-Paano mo nalaman?!" Agad niyang natanong. Napaluhod na ako dahil sa sobrang sakit. Medyo duguan na rin ang lower lip ko. parang may pasa na siya. nauntog kasi sa lamesa. "Kay nana po," nasabi ko na dahil hindi na siya nag tratrabaho sa bahay namin. "matagal ko na pong alam!" "bakit kailangan niyo pang itago!?" "kailan niyo yan sasabihin sakin, Kapag malapit na kayong mawala?!" "hah?!" (naiyak kong nasabi) Hindi makaiimik si dad. "Anak magpasalamat ka pa nga eh," Nakahabol ang kanyang salita, I was feeling really weak. I was really feeling hurt. ---

ey? how's life dudes :)

you can rate and add your comments freely :D

xx

@black_roses29 ♥