Park Jimin, Kim Seok Jin kişisini ekledi.
Jimin: sen sormadan söyleyeyim kim seokjin
buradaki son itirafım sensin
Seokjin: benden nefret ediyor olmalısın.
bu konuda haklısın.
Taehyung: son anlattıklarından sonra daha fazlasını kaldıramam jimin,
seni bu hâle getirdiğimiz için kendimden nefret ediyorum.
Jimin: ben de kendimden nefret ediyorum,
çevremdeki her şeyden,
herkesten.
yalnızca bir kişi hariç.
ondan asla nefret etmedim.
çok sevdim hatta,
yaşanan onca olaydan sonra tamamen bitik durumdaydım.
yaşamak istemiyordum,
nefes almak,
rüzgarı hissetmek,
güneşi görmek,
yemek yemek veya su içmek.
bunların hiçbirini istemiyordum.
o olaydan sonra hastaneye yattım tekrar,
orası artık ait olduğum yerdi.
ölüm kokan o hastane.
yağmurun yağdığı bir gece karar verdim.
kıyacaktım canıma.
bir kez denemiştim zaten.
korkum yoktu ölümden.
Jeongguk: hyung...
Hoseok: jimin.
Yoongi: bırakın anlatsın,
siz onu mahvedenlersiniz.
onu dinlemek sizin ona borcunuz.
Namjoon: haklısın,
ona borçluyuz.
Jimin: adımlarım hastane çatısını bulurken, oradaki bankta oturan bedeni fark etmedim.
yüksek betonlara çıktım,
sırtım insanların neşeli hayatlarını barındıran şehre dönüktü.
kollarımı iki yana açtım,
rüzgar saçlarımı uçurdu ve ben artık hazırdım.
ölmeye.
bunun için mutluydum hatta,
ama olmadı.
o bankta soğuk yüzünden üstündeki mor polara sarılmış beden bana engel oldu.
aptal olduğumu ve hayatın her şeye rağmen yaşamaya değer olduğunu söyledi.
o an beni intihar fikrimden ney vazgeçirdi bilmiyorum.
vazgeçtim ama.
Taehyung: sonra ne oldu?
Jimin: odalarımız arasında 3 oda vardı,
geceleri hemşirelerden gizli odama gelirdi,
ben yatağın bir ucunda, o diğer ucunda otururduk.
karanlığa ve sessizliğe rağmen.
camdan gözüken şehir ışıklarını izlerdik.
biliyor musunuz?
bana bir şarkı söylemişti,
o sessizlikte, benim karanlığımda yankılanan o ses...
o sesi daima duymak istedim.
çok güzeldi çünkü.
huzur vericiydi,
rahatlatıyordu.
o gün bir farklılık yapıp çatıya çıktık.
yine o bankta oturuyorduk,
sessizdi ama güzeldi.
sonra bana neden hastanede kaldığımı sordu.
utandım, söyleyemedim nedenini.
Seokjin: sahi jimin,
sen neden hastaneye yatmıştın?
Jimin: ben,
ben yetimhanede kalırken...
Hoseok: jimin, yeter.
Yeter,
kendine daha fazla eziyet etme.
canın yanıyor ve sen, anlatmaya devam ediyorsun.
anlatma.
bu kadarı yeterli.
Jimin: ben tecavüze uğradım.
