JUNGKOOK | j.jk

chapter 4

[ Lily Deiz ]

Nagising ako sa sinag ng araw na tumatama sa mukha ko. Napalingon ako sa paligid nakita kong wala na si Jungkook sa tabi ko. Tumayo ako pero tangay ko parin ang kumot para takpan ang katawan ko. Katabi ko bang natulog si Jungkook? Susubukan ko sanang humakbang ng bigla kumirot ang pussy ko. Nakuha na.

Yung dapat ibibigay ko sa lalaking mapapangasawa ko ngayon wala na. Paika-ika akong naglakad at tumungo sa banyo oo may bathtub si Jungkook pinuno ko ito ng maligamgam na tubig at dito nagbabad para mabawasan ang sakit.

I noticed that I was crying for everything that had happened. I cannot accept the fact that my virginity has been taken away and the worst was with someone I had never loved.

Wala e ginusto ko 'to. Kaya kailangan kong magtiis. Kaya lang naman ko napunta dito dahil sa problema ko pang pinansyal. Konting panahon lang naman ang kailangan ko.

One day I will leave and I will never come back.

---

Bumaba ako para kumain dahil nagugutom na ako pero mukhang walang tao sa bahay. Saan kaya nagpunta ang mga 'yon?

"May hinahanap ka?" Napapitlag ako sa gulat ng may magsalita sa likod ko. Pababa palang ito ng hagdan.

"Sorry kagabi. Ako nga pala si Taehyung." Ngumiti ito at naging rectangular shape ang bibig nya. Hayss eto na naman ako nagiinit ang mukha.

"Ahm wala yun. I'm Lily Deiz." Iaabot ko sana ang kamay ko pero bigla ako nitong hinalikan sa pisngi. Nanlaki ang mata ko sa gulat.

"Para saan yon?!" Sigaw ko.

"Maybe for friendship?" Pangiinis pa nito at ginulo ang buhok ko.

"Umalis ang iba may mga date ata. Si Jungkook tuwing Sunday may inaasikaso." Binuksan ko naman ang jar na naglalaman ng kape.

"San naman pupunta yun?" Tanong ko habang nagtitimpla ng kape.

"To Lauren's former home."

"Doon nakatira si Jungkook dati kaso binenta ito ng umalis si Lauren to pursue her career in the states. Kaya ayon binili nalang ni Jungkook ang bahay to preserve the memories."

"It's been 2 years." Napabuntong hinina naman ito.

"2 year's na pero hindi parin sya nakakalimot." Napatawa ako sa sinabi.

"Because Lauren himself told him to wait for her to come back." That woman is crazy. Because of what she does there is someone suffering and there is no guarantee if she will ever come back.

"That's crazy. Wala man lang silang closure. Worst, it left Jungkook hanging on to what she said."

"So it means walang interes sayo si Jungkook." Pandidiretso nito.

"Yeah I know. Wala rin naman akong interes sa kanya. Trabaho lang ang pinunta ko dito. Konting panahon lang at aalis din ako." Napatawa naman si Taehyung sa sinabi ko.

"Nasaan na nga pala ang sex slave mo?" Tanong ko. Napangiti ito.

"I have no interest of having one. Pero kung ikaw." Mahina lang ang pagkaka rinig ko sa huling sinabi niya kaya na patanong ako.

"Ano ulit 'yon?" Nginitian nalang ako nito at umalis na. Ako nalang ang naiwang mag-isa dito anong oras kaya sila uuwe?

---

Simula kaninang umaga, inabot nalang ako ng dilim ay wala parin akong magawa mananaba nalang ako kaka-upo at higa dito. Wala kasi akong data sa cellphone para kahit papaano ay may mapag-lilibangan ako may wifi dito pero nahihiya akong puntahan si Taehyung para alamin ang password. magkaroon man ako ng pera pampaload ay pinambabayad ko nalang sa mga expenses ko sa bahay at school. Meron namang laptop si Jungkook pero may password kaya wala rin akong magawa kundi tumunganga.

I wonder kung anong itsura ng mga kwarto nila Bora? Siguro ang gaganda non.

May narinig naman akong kaluskos mula sa baba kaya agad akong bumaba para tingnan kung sino yon. Nakita ko naman si Namjoon at Min-Jee.

"Oh gising kapa Lily?" Tanong ni Min-Jee.

"Yeah, what time is it now? It' already 9pm but you're still awake?" Namjoon.

"Wala pa kasi si Jungkook." Sagot ko.

"Rest, wag mo ng intayin si Jungkook dahil baka bukas pa umuwi 'yon." MJ. Hindi ko alam bakit ako nalungkot.

Wala naman dapat akong paki kung hindi sya umuwi diba? Dapat nga maging masaya ko dahil wala akong obligasyon sa kanya ngayon pero merong part parin sakin na namimiss ko si Jungkook siguro naman natural lang ito dahil sya ang nakauna sakin. Kaya masasanay din ako.

Umupo muna ako sa sofa at nagbaka sakaling intayin si Jungkook. Mai-iglip na sana ako ng may marinig ako nagbukas ng pinto.

Iniluwa nito si Jimin at Bora. Buhat ni Jimin si Bora ewan ko kung bakit.

"Oh Lily ba't gising kapa?" Sasagutin ko na naman ba 'tong tanong na ito? Nakita ko naman na mukhang nabibigatan na sya kay Bora.

"Na alimpungatan lang ako."

"Ah ganun ba? Sige Lily akyat na kami. Ang bigat ni Bora e." Napatawa naman ako sa sinabi nya. Bagay talaga sila ni Bora.

"Ok, ingat sa pagpanik!" Sigaw ko pa. Sinundan ko sila ng tingin paaakyat dahil baka mamaya ay mahulog sila bigla.

Hay nako ayoko na magintay matutulog na ako dahil anong oras na. May pasok pa nga pala ako bukas. Kailangan kong magising ng maaga dahil maglalakad lang ako papasok ng school. Papanik na sana ako ng sa taas ng marinig ko ulit na bumukas ang pinto. Iniluwa nito ang kanina ko pang hinihinta--teka ako iniintay si Jungkook? No way!

"Lauren--*hik*" mabilis akong lumapit dahil mukha na syang matutumba sakto at nasalo ko sya kung hindi dito sya sa lapag aabutin ng umaga.

"Ano ba yan Jungkook saan ka ba galing?" Inayos ko sya ng tayo pero ang bigat nito at sa sala nalang kami naupo. Kumuha ako ng basang bimpo at pinahid sa kanya. Totoo ngang baliw na si Jungkook.

Ganto ba talaga ang nagagawa ng love sa isang tao? Maging tanga at kumapit parin sa taong malabo ng bumalik?

Then it hit me so hard.

Maybe this is exactly what love does to someone, even as I continue to hold the memories we have built together with my family. I quickly realized that everything could not be restored, although I still wish it had happened pero ito ang riyalidad. I felt sorry for Jungkook.

"She will never come back." Sa sobrang pagiisip ko ay bigla ko itong nabanggit. He grabbed my waist and he pulled me closer to him. I started to panic because of Jungkook's terrible aura. Parang kahit anong oras ay kaya nya akong kainin ng buhay.

"Lauren, Please come back soon." then he kissed me. I could feel his loneliness as if at any time he would give in to the pain he was feeling.