Maraming nakakakilala sa akin.
Matalino, Mabait, Mapagbigay pero sa lahat Maganda.
Ngunit sa lahat ng taong kilala ako, walang taong tumatagal sa buhay ko. Lahat sila iniiwan ako.
Hanggang kilala na lang ba nila ako?
Forever na ba akong mag-isa?
Tar...
This is it! Kanina pa ako uwing uwi gusto ko ng magpahinga like buong araw na ata ako ditong upo at tayo lang ang ginagawa.
Nasa last round na ako ng science quiz bee and last question na ito.
Quiz Master: For the last question, please ring the buzzer if you know the answer. Did dinosaurs and humans ever exist at the same time?
Pagkasabi palang ng emcee ang last question, I Immediately push the buzzer and ring the bell infront of me.
I confidently stand up and speak to the microphone.
No. Dinosaurs went extinct at the end of the Cretaceous period, 65 million years ago. Modern humans did not appear until around 200,000 years ago so apparently no.
Pagkasagot ko ng last question na yun tinignan ko ang tally board and well...
Congratulation Ms. Azriel Light Scott from Heindge Brige University for being the champion of this 77th Anual Science Cup of all the prestigious School here in the Philippines.
Sigawan
Palakpakan
at samu't saring Congratualtions ang aking natatanggap sa iba't ibang tao na kahit di ko kilala ay nginingitian ko na lamang.
Habang hinihintay kong ibigay sa akin ang malaking thropy and medal dala dala ng quiz master ay bigla ko na lang nahagip ng aking paningin ang isang grupo galing sa ibang eskwelahan na masama ang tingin sa akin at wari'y pinag bubulungan nila ako.
Well, you cannot please everyone. Kung ang ibang tao ay masaya para sayo and iba naman ay inggit at gustong hilain ka pababa.
After receiving the trophy and medal ay bumaba na ako sa stage papunta sa aking coach na si Mrs. Collins, my science teacher.
Azriel, Congratulations! I know na ikaw ang mananalo dun. Masayang bati ni Mrs. Collins sa akin.
Thank you po Ma'am. Dahil rin naman po sa tulong niyo sa pag review sa akin kaya po ako nanalo.
Small part lang yun iha, sadyang matalino ka lang talaga. nakangiting sambit ni Mrs. Collins sa akin.
I just smile back to her and binigay sa kanya ang malaking golden trophy dahil ididisplay daw yun sa office ng aming school.
sanay na ako sa ganitong scenario palagi. Makiki-contest after that pag nanalo masaya ang lahat para sayo, pero after that balik ulit sa dati...
ako na nalang mag isa.
Niyaya ako ni Ma'am Collins to drop by muna sa kanilang bahay pero I insist. Pagod na ako buong araw at gusto ko ng humiga sa aking kama.
Tumawag na ako sa aming driver na sunduin na lang ako sa harap ng gate ng auditorium and luckyly hindi traffic kaya mabilis nakarating ang aking sundo para sunduin ako.
Habang nasa loob ako ng aming kotse, I have my time to reflect sa nangyari buong araw. This is my hobby na in the end of the day gusto kong magreflect and tignan pag may nagbago ba saaking buhay.
But sad to say, WALA.
Mag isa pa rin ako.
Hindi naman ako emo or loner, hindi ko rin piniling maging ganito pero wala lang talagang nag stay sa aking buhay ng matagal. everyone leave pag may nahanap na silang better kesa sayo and that's how life goes. Buti na lang at may mga magulang ako at isang kapatid na I know they will always stay by my side.
Na alala ko nga yung mga kaibigan ko nuong elementary, akala ko tunay sila and forever silang nasa tabi ko kase naibibigay ko mga gusto nila, I even treat them kung saan nila gustong kumain pero mali ako. Ginamit lang pala nila ako para makuha ang mga gusto nila at mataas ang makuhang marka kada quiz.
Hayss napa buntong hininga na lang ako kada naaalala ko ang mga bagay na yun.
makalipas ang 30 minutes na biyahe ay nakarating na kami sa aming bahay. Oo masasabi kong mayaman kami pero I'm not into it, sabi nga nila money can't buy happiness and for me it's true.
Ng makapasok na ako sa aming bahay ay nakita ko sila daddy and mommy na masayang nag kwekwentuhaN, lumapit ako sa kanila ang nag-mano.
O anak nandyan ka na pala, kamusta ang competition mo? naka-ngiting tanong ni mommy sa akin.
Uhm mommy 1st place po ako. masayang sagot ko sa kanila.
sabi na honey eh, nagmana talaga ng katalinuhan ko ang mga anak natin. taas noong banat ng aking tatay sa aming dalawa ni mommy.
Nagpatuloy pa silang nagbiruan pero nagpaalam na ako upang pumunta sa aking kwarto dahil pagod at inaantok na talaga ako.
Ng makarating na ako sa aking kwarto ay binaba ko na ang gamit ko at hinanda na ang aking pang dimpo. Dahil pag naligo pa ako ay matagal nanamang matuyo ang aking buhay.
Ng matapos ko ng gawin lahat ng kailangan kong gawin ay umupo muna ako sa aking upuan at humarap sa salamin upang gawin ang aking skincare routine, ng malapit ko ng matapos ipahid ang lahat ng inilalagay ko sa aking mukha
Tinignan kong mabuti ang aking repleksyon sa salamin.
ikaw Azriel Light Scott, 19 years old ka pa lang
makikilala mo rin yung taong di ka iiwan, tiwala lang!
Hindi ko alam bat ko yan naisip pero napangiti na lang ako dahil sa 19 years ko ng nabubuhay sa mundong ito naniniwala pa rin akong may taong hindi ako iiwan.
humiga na ako sa aking kama at bago ko maisara ang aking mga talukap upang matulog na bigla ko lang nasambit sa aking mga labi ang mga katagang.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
