Δεν είμαι οκ, αλλά είναι οκ!

Είναι οκ!

Έπρεπε να είχα μείνει εκεί. Στην ησυχία της απραξίας. Στην ασφάλεια της άγνοιας. Στη φωλιά της ανοησίας μου. Εκεί τουλάχιστον... εκεί δεν έκλαιγα! Γιατί εδώ έχω στερέψει πλέον. Και δεν βρίσκω άλλη διέξοδο να διώξω τον πόνο. Αυτός ο πόνος με πνίγει. Καταστρέφει τα όνειρά μου, πριν αυτά προλάβουν να ανθίσουν.

Κι εκεί που έχω τα πάντα, δεν έχω τίποτα. Τα χάνω όλα. Ξέρεις πώς; Από φόβο! Φόβο, μήπως πληγωθώ από κάποιον. Κι έτσι πληγώνω τον εαυτό μου, πριν κάποιος άλλος προλάβει να το κάνει. Δεν δίνω πραγματικά ευκαιρίες. Προσποιούμαι πως το κάνω. Κι έτσι δεν απογοητεύομαι στο τέλος, γιατί ήξερα ότι δεν περίμενα τίποτα.

Κι έτσι περνάνε οι μέρες, οι εποχές, τα χρόνια... Κι έξω χιονίζει. Κι εγώ που αγαπούσα το χιόνι δε βγαίνω πια να παίξω μαζί του. Δεν το χαζεύω από το παράθυρο να πέφτει και να γεμίσει τις αυλές. Πλέον, έχω κλειστές τις κουρτίνες γιατί με ενοχλεί το φως που εκπέμπει. Μου θυμίζει αυτά που έχασα. Κι επειδή δεν μπορώ να κλάψω, κλείνομαι. Ατσαλώνω τον εαυτό μου και χτίζω το τοίχος μου. Δε θαυμάζω το άσπρο, το αγνό και φωτεινό του χρώμα. Αντιθέτως, μισώ την παγωνιά που απλώνει στη φύση και στην ψυχή μου.

Γιατί το δωμάτιο είναι μεγάλο και γεμάτο. Κι εγώ το νιώθω μικρό και άδειο, έτοιμο να με ΄΄καταπιεί΄΄. Γιατί το χαμόγελό μου έχει παγώσει και δεν μπορεί να βγει από την καρδιά μου. Φοράω ένα ψεύτικο και τους ξεγελάω. Γιατί κανένας δεν ψάχνει την ψυχή μέσα στη ματιά μου. Απλά πιστεύουν αυτό που τους λέω. Κι έτσι εγώ κάνω πως τους μιλάω, κι εκείνοι κάνουν πως με ακούνε.

Έτσι περνάει ο καιρός εδώ σήμερα. Είναι μια μέρα δύσκολη που δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι, γιατί ένιωθα -μάλλον- τι με περιμένει. Κι ήμουν αχάριστη για όλα όσα έχω στη ζωή μου -κάτι που δεν επιτρέπω στον εαυτό μου. Σήμερα αφέθηκα, γιατί μια στεναχώρια, ένας θυμός κι ένα παράπονο πλάκωναν το στήθος μου. Και δεν μπορούσα να ξεσπάσω. Γι΄αυτό έμεινα ακίνητη κι άφησα τη μέρα να περάσει έτσι, με το φόβο να κάθεται πάνω από το κεφάλι μου, τη στεναχώρια να σφίγγει την καρδιά μου και το θυμό να μαυρίζει την ψυχή μου. Και πλήγωσα εμένα πάλι για να μην πληγώσω άλλον. Και τιμώρησα τον εαυτό μου κι ας μην έφταιγε. Κι έτσι δεν απογοητεύτηκα, γιατί αυτό ήταν που περίμενα απ' όλους... τίποτα!