00 ฝันของผมและใจของเขา

3 1 0
                                    

07.45

"แฮ่กๆๆ"เสียงหอบเฮือกใหญ่ของผมยังคงดังขึ้นและเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ ถามว่าผมกำลังทำอะไรอยู่น่ะหรอครับถึงได้หอบอย่างกับหมาขนาดนี้ ผมกำลังปั่นจักรยานอยู่น่ะสิครับ! วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ที่แสนโหดร้ายสำหรับผมเพราะวันนี้นาฬิกาปลุกเฮงซวยของผมมันดันไม่ปลุกขึ้นมาน่ะสิ (หรือบางทีมันอาจจะปลุกแล้วแต่ผมหูตึงเอง?) เลยทำให้ผมอยู่ในสภาพอย่างที่ทุกคนเห็นอยู่ตอนนี้ เอ้อ! ลืมแนะนำตัวไปซะสนิทเลย

ผมชื่อ'เลม่อน'นะครับหรือจะเรียกสั้นๆว่า'ม่อน'ก็ได้ชื่อจริงก็นาย นันทกานต์ ศิริกุล ตอนนี้ผมคงบอกได้แค่นี้ก่อนเพราะตอนนี้ผมต้องปั่นสู้ชีวิตก่อนครับถ้าผมไม่อยากโดนสารวัตรนักเรียนลงโทษ ผมปั่นสู้ฟัดอยู่แบบนั้นสักพักไม่นานนักผมก็เข้าเขตโรงเรียนจนได้ ผมเร่งสปีดปั่นไปยังตรงรั้วโรงเรียนที่มีเหล่าสารวัตรนักเรียนยืนต้อนรับผมอยู่ ตอนนี้เสียงอ็อดเข้าแถวยังไม่ดังถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าผมต้องปั่นเข้ารั้วก่อนที่อ็อดจะดัง ถ้าไม่อย่างนั้นพวกสารวัตรนักเรียนต้องเล่นงานผมแน่ๆ จักรยานของผมพุ่งไปตรงรั้วด้วยความเร็วสูงและตอนนี้ผมกำลังจะถึงรั้วโรงเรียนภายใน

3...

2..

และ

'กริ๊ง~~~~~'

เสียงอ็อดโรงเรียนตอนนี้สำหรับผมคือเสียงนรก ผมเบรคจักรยานในทันทีทันใดด้วยความยอมแพ้ ล้อของผมเข้าเขตรั้วไปแล้ว1ล้อ แต่นั้นก็ยังถือว่าสายสำหรับพวกสารวัตรนักเรียนอยู่ดี

"ไหนดูซิใครมาสายกันเอ่ย~? "เสียงทุ้มอันแสนคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังผม ผมค่อยๆ หันไปมองต้นตอของเสียงอย่างช้าๆ

ภาพที่ผมเห็นตอนนี้คือชายหนุ่มร่างสูงมีกล้ามแขนหน่อยๆ อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม สวมปลอกแขนสีแดงสกรีนคำว่าสารวัตรนักเรียนเส้นผมสีดำขลับ หน้าตาตี๋ ผิวขาวจนผมนึกว่ารับประทานไฮเตอร์แทนข้าว นายคนนี้มีชื่อว่า'ไอซ์'ครับ ผมรู้จักเขาเป็นอย่างดีเลยแหละ

ฝันข้างเดียวDonde viven las historias. Descúbrelo ahora