“Dear Tristan,
Hindi mo pa ako kilala. Wag mo na akong kilalanin. Alam kong transferee lang ako, pero aaminin ko, may gusto ako sayo.. mabilis ba? Oo nga pala. Kabilang section ako. Kaya wag ka na mag try alamin pagkatao ko”
Hays, ibibigay ko ba? Wag na nga lang..
C H A P T E R 1:
Hay grabe Monday nanaman. Nakakasuya . ayokong pumasok pero kailangan. 2 yrs nalang, HS graduate nako. Yey ^_^ pero bat ng aba ako tatamaring pumasok? Makikita ko naman si Bernard Tristan S. Lopez. Future husband ko :”> Jokings. Taas pangarap ba? Libre lang naman eh. : <
Pagdating ko sa school, sinalubong ako ng kaibigan ko. Si Reen.
“Uy fre, bangag ka ata?” Tanong niya.
“Di. Napuyat lang ako kagabi. Ginawa ko lang poject natin”
“SUS. If I know, iniisip mo si Tristan” z O.O z
“SHH! Baka may makarinig sayo. Tara na nga” Oo ang sungit ko para baka may makarinig kasi. Famous pa naman yun. Tss.
Nang makarating kami sa classroom, nandon na yung dalawa naming bestfriend. Si Aron at si Karlo. Syempre, bilang kababata ko si Aron, sa kanya ako tumabi.
“Huy bestliit. Ba’t nakasimangot ka? Aga-aga eh. Sige ka, di ka tatangkad nyan. L” sabay pot =.=”
“Hoy. Baaa -.- pacute ka pa deh kasi ano, iniisip ko kung pano ako aamin kay Tristan. Feeling ko sasabog na ako pag di ako umamin. Pero di naman nya kailnagan malaman na ako iyon eh”
“Grabi ka naman Mimin. Ako nga di maka amin kay anika eh. Ikaw pa kaya? Take note: babae ka pa”
“Wag mo nga akong minamaliliit. Pwede namang umamin babae kung torpe yung lalaki”
“Eh torpe ba sya sayo? Di naman diba?”
