SCHIM - Ghost Rockers

7 - Zaterdagavond

Hoofdstuk 7 - Zaterdagavond
S C H I M

Tape. 

Bosgrond.

"Rustig."

Trekkende handen.

Bosgrond van dichtbij.

------------------------------

Jonas hoorde in de verte zijn vrienden kibbelen. Charlie die met een recordsnelheid een betoog hield en nog net niet over haar woorden struikelde. Jimmy die weinig woorden nodig had om wél over zijn woorden te struikelen. En Alex die een soort piep geluid maakte en elke seconde dramatisch naar het laptopscherm wees.

"Zie hier! Hier!" Zei iemand.

Jonas had niet de energie om uit te maken aan wie de stem die sprak toebehoorde. Het maakte hem ook niets uit. 

Hij zette zijn wijsvinger en duim op de brug van zijn neus en kneep. Hij sloot zijn ogen. Concentratie.

"En hier!" Zei nog iemand waarvan Jonas niet uitmaakte wie het was. Het enige wat hem kon schelen waren al die stemmen. Al die meningen en woorden die inhoud misten en een overschot aan emotie bevatten. 

Wanneer de woorden inhoudsloos geworden waren kon Jonas zich niet meer herinneren en hoe lang die woorden al aanhielden wist hij ook niet meer, maar het was te lang en het moest stoppen. 

Ze hadden een plan nodig en concentratie. Vooral concentratie, want hoe konden ze ooit met een plan zonder concentratie en met schreeuwen en tieren? Ze leken wilde honden, die in de ban van een prooi waren en alleen een maaltijd in een bang konijntje zagen. Ze waren als paparazzi, die alleen de drama in een verhaal hoorden en hun ogen sloten voor logica en respect. 

Ze hadden logica nodig. Logica.

Oh, de ruis in Jonas oren en de klop in zijn hoofd... 

"Maar hoe moet dat nu?! Dit kan toch niet waar zijn?" Zei nog iemand.

Al waar ze zich mee bezig hielden was blinde paniek. Blind en paniek. Geen goede combinatie. 

Er klonk nog meer gekakel.

"Stooop!!!!" Riep iemand plots met een hese stem vol emotie.

Opnieuw maakte het Jonas niets uit wie het zei, totdat het wel heel stil was. Doodstil, en dus opende Jonas zijn ogen terwijl hij rustig op zijn voorhoofd drukte tegen een opkomende hoofdpijn.

Charlie, Jimmy, en Alex hadden alle drie hun ogen wagenwijd open.

Ze keken naar Jonas. 

Het was geen moeilijke rekensom nu. Jonas had zelf geroepen, maar behoorde die stem, vol emotie, serieus tot Jonas?

"Sorry," zei Charlie zachtjes.

Oh, dit was nu ook niet de bedoeling geweest. Als zijn vrienden zich maar niet schuldig voelden voor hun gekwetter, of nog erger medelijden hadden met Jonas. Dat was niet nodig! Hij redde zich prima. Ze zouden Mila gewoon weer terug krijgen. Deze avond nog, voor middernacht. Vannacht zou hij weer met Mila op de bank ploffen, chipjes eten, haar haar achter haar oren strijken. Hij zou een raar gezicht trekken en Mila zou lachen. Mila zou naar hem toerollen, haar hoofd op zijn borst leggen en als een lief konijntje omhoog kijken. Jonas zou niet doorhebben dat hij zijn gedachten luidop zou zeggen, waarop Mila zou zeggen: "Ik ben geen 'lief konijntje'!" Daarop zou Jonas een speelse klap ontvangen en hij zou Mila kussen als verdediging. Zo zou het gaan. Vanavond zou alles weer goed zijn!