Umut

bölüm 1:Yağmur bir işaret'ti belkide...

Yağmurlu bir kış sabahıydı.Dışarıda bardaktan boşalırcasına yağmur yağıyordu.Mehmet amca sabah kahvesini yapıp şöminenin yanındaki sandalyesine oturdu.Bir yandan sıcak kahvesini yudumluyor diğer yandan dışarıda'ki koşuşturan insanları seyrediyordu.Mehmet amca'nın canı sıkılmıştı.Parkta dolaşmak Islanmak istiyordu.Ceketini kaptığı gibi dışarı çıktı.Parkta dolaşırken bankta tek başına oturan küçük çocuğu gördü.Her yeri sırılsıklamdı ve üstelik ayakkabısı'da yoktu zavallı çocuğun.Hemen yanına gitti.Çocuk hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.Niye ağlıyorsun

diye sordu fakat çocuk daha şiddetli ağlamaya başladı.Sonra ismini sordu durumu düzeltmek için ama cevap vermedi küçük çocuk.Mehmet amca çocuğun bu haline çok üzüldü ve onu evine davet etti.Çocuk bir anda ağlamayı kesti ve sessizce "Tamam" dedi. Çocuğu evine götürdü.Çocukları'nın eski kıyafetlerini verdi.Mehmet amca tekrar ismini sordu.

Çocuk"Benim ismim Umut" dedi.

"Umut"Mehmet amca'nın küçük yaşta hayatını kaybeden çocuğu'nun ismiydi.Mehmet amca iç çekerek yiyecek bir şeyler getirdi.Umut getirdiği bütün yiyecekleri büyük bir iştahla yedi.Mehmet amca soru sormaya devam ediyor du.

Kimin kimsen yokmu senin?

Umut;Babam bizi terk etti ve annem de bir ay önce öldü.

Mehmet amca Umut'u sevmişti.Ona bir teklifte bulunacaktı "Benimle beraber yaşamak istermisin?"dedi.

Umut cok sevindi.Artık sıcak bir evin sıcacık bir yatağı belkide kendisine ait bir odası olacaktı.Heyecanla "Eveet" diye bağırdı.Bundan sonra parklarda,sokaklarda yatmayacaktı.