The Hunter's Secret

PROLOGUE

Love.

The way he looks at me, I know he loves me.

When his lips touch mine, I know that I'm the only one that can beat his colded heart.

The sensation I felt when he held my hands, I know we can endure everything as long as we stay together. Forever.

Lies.

But you see, this thing called lies can ruin everything in one snap.

In a mere second, we are no longer together.

No. Scratch that. We can never be together. Anymore.

Hate.

The 'he loves me more than anything' ...
Turns to 'he hates me more than anything'.

~•~

"Who are you?" Mariin kong tanong na nakatitig ng diretso sa kanyang mata.

Napaatras ako dahil humahakbang siya palapit sa akin. Hindi siya nagpapatinag sa titig ko.

Kahit pinipilit kong tatagan ang loob ko, sadyang nadidistract ako sa lalaking kaharap ko. Hindi dahil sa nakakatakot nitong awra. Kundi sa taglay nitong makisig na pangangatawan.

Ang mga mata niyang tila dagat hindi dahil sa kulay nito. Ito kasi yung tipong pag nagtama ang inyong mga mata ay lulunurin ka nun sa isang hindi pamilyar na sensasyon. Nakakapanghina iyon ng mga binti ko.

Napahinto ako ng maramdaman ko ang malapad na pader sa likod ko. Huminto rin siya nung isang dangkal na lang ang layo niya sa akin.

Oo. Alam kong kaya kong lumaban pero hindi iyon kaya ng puso ko. Hindi ko siya kayang saktan.

Hindi ko pa rin inaalis ang titig ko sa kanya. Malakas siyang napabuntong hininga. Doon ko lang napagtantong nasasaktan rin pala siya. Mababakas yun sa mga mata niya at sa mga maninipis niyang labi na tila pinipigilan ang paghikbi.

Sa wakas ay nagsalita siya.

"I'm your hunter, Claire."

Note :
This is my first story. Nagkaroon rin ng lakas ng loob magsulat after 1000 years . :D If may wrong grammar pagpasensyahan na at di po ako dakilang matalino. Haha

Please vote and comment <3 Thank you!