Peki ya depresyon?
öyle bir şey gerçekten var mıydı?
Bütün bağların kopsada bir kaç tanesiyle bir başkasına bağlanamaz mıydı bir insan?
Erkekler de depresyona girer miydi?
Sevdiği bir kız için gece-gündüz ağlar mıydı?
Erkekler neden bu kadar soğuk kanlılar dı?
Kızlar neden erkekler kadar soğuk kanlı olamıyorlardı?
Kızlar neden ayrıldıktan sonra kolay kendine gelemezler,
hayatla bağları kopar ya da erkekler gibi hemen kendine yeni birini bulmaya çalışmazlar?
Peki ya erkekler neden hemen yeni birini bulmaya çalışırlar?
Onların da kalbi kırıldığı için ayrıldığı kızın yerini doldurmayamı çalışıyorlardı?
Uzun yıllar geçsede unuturlar mıydı acaba geride paramparça olarak bıraktıkları o kızı?
Erkekler kadınların birazda olsun ne hissettiklerini anlayamazlar mıydı?
Herşey bu kadar karmaşık olmak zorunda mıydı?
Bir erkek kendi kendine sevdiği kızla
evlilik hayalleri kurar mıydı?
Ya da sadece gelip geçici bir heves olduğunu mu düşünürdü?
Erkekler sevdiği kızdan sıkılırlar mı?
Depresyondayken sadece ağlamak rahatlatmıyor muydu bizi?
Yoksa ağlamanında mı fazlası zarardı?
Bunu şeker yiyerek mi dengeliyorduk?
Bir yandan yıkıyor diğer yandan toparlamaya mı çalışıyorduk?
Bunların hepsini yaşayacak mıydık?
Bunları yaşamadan da
bu soruları cevaplayabilir miydik?
...
