Live, Love, Rock!

PROLOGUE

This is a work of fiction. Names, characters, bands, places, and some songs are either some author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead persons, or actual events is purely coincidental.

________________________________________________________________________________________________

"I have an announcement to make," I said with a serious tone. The mood became serious. Everyone is paying attention. Ang kaninang sobrang ingay na bahay ay biglang tumahimik dahil sa sinabi ko. "Our band... is invited by a well known entertainment to compete with a lot of bands here in the Philippines!" sabay talon sa tuwa. Lahat sila nagtatalunan na rin. Matagal ko 'tong pinangarap. Sa wakas after 5 years of working hard I now finally achieve what I've been dreaming since then. Ang sarap sa pakiramdam.

"Oh my God guys. Naiiyak ako sa tuwa! Tara na impake na tayo." hatak naman saamin ng kabanda kong si Vanessa, ang rhythm guitarist. 

"Kelan ba ang alis, Lia?" tanong ni Alex, ang drummer.

"Saturday morning," sagot ko while smilling.

"Great! we still have time to prepare since thursday pa lang. I need to buy essentials pa kasi eh. Ubos na skincare ko," maarteng sabi ni Millie, and lead guitarist.

"Mil, kakanta tayo don hindi modeling," saway ni Alex.

"Shut up, boomer. Malay mo may boys don noh! This is my chance," she rolled her eyes. Nagtawanan lang kami kasi sanay na sanay na kami sakanya.

"Where's sum by the way? Akala ko ba ngayon ang uwi niya?" tanong ni alex.

"Oh! She's on her way na daw dito. May dinaanan lang sakanila. Sasama siya satin eh," sagot ko naman. 

"Oh!" sabay-sabay nilang react.

"haha funny" I rolled my eyes. As if naman.

"Okay. If you say so," pangangasar ni Vanessa.

After an hour dumating na rin sa wakas si Summer. My childhood bestfriend and now manager na siya ng banda namin. 

"Hey vlog! Welcome to my guys," bati samin ni Summer. Ano daw? Buang talaga 'tong isang 'to.

"What's up buang! San ka galing? at bakit ngayon ka lang?" tuloy tuloy na tanong ni Millie.

"Galing ako sa bahay. Dumaan lang ako saglit para kamustahin sila mommy and..." hindi niya na tinuloy ang pagsasalita at tumingin sakin. I just rolled my eyes at humiga na sa kama ko. Pagod na ko ayoko na isipin pa yon.

"Ayon na nga mga kababayan halina't matulog para makapag pahinga tayo," sabay hatak ni Vanessa kay Alex at Millie para matulog na sa kani-kanilang kwarto. Naiwan naman kami ni Summer dito sa kwarto ko.

"I'm so happy for you, Lia," sambit ni Sum. "Ang saya saya ko kasi sa wakas unti unti ng natutupad mga pangarap mo. Keep it up!" sabay yakap saakin ni Sum.

"Thank you, Sum. Tara tulog na tayo," at tuluyan na kaming nakatulog.

Time flies so fast at eto na sasakay sa artistahing van ni Summer. "This is it, girls. Eto na yun gosh," excited na tugon ni Summer. Nakatulog ako sa byahe at di ko na namalayang andito na kami sa pags-stayan naming hotel.

"Alex and Millie sa isang room. Me, Vanessa and Lia sa kabilang kwarto. If u need anything lex, mil just knock okay? see you girls," sambit ni Summer at nag kanya-kanya na kaming pasok sa kwarto. 

"Balita ko katabing kwarto lang daw natin yung isang banda. Nakalimutan ko na name basta magaling din daw sila," chika ni Vanessa.

After how many hours pinatawag kami sa baba para kumain. Sagot kasi nung company yung hotel and foods namin. Pinauna ko na sila dahil magaayos pa ako ng gamit at baka mag kahalo halo pa mga gamit namin. Ayoko sa ganon.  

Tumunog yung telepono ko senyales na may nag-text saakin. 

From Alex: "Lia, bilisan mo na nakapila na kami,"  

From Van: "Lia, hurry up hehehe"

From Millie: "Girl omg bilis!!"

From my bff: "OH MY GOD! Lia hurry up!!"

Dali dali akong sumakay ng elevator at pinindot ang number one. Pagkarating ko sa baba ay dire diretso ako kung san nakapila sila Summer. Di naman nila ako pinapansin. Mga nakangiwi at mapang asar na ngiti ang mukha nila.

Di ko na lang pinansin at kumuha na ako ng brunch ko. Pancake with fruits lang ang kinuha ko at juice. Nauna na sila umupo sa table namin at iniwan nanaman ako. Hilig nila mang iwan ha!

I'm on my way sa table namin ng may bumunggo saaking staff na naging dahilan ng pag talisod ko. Akala ko babagsak ako pero may sumalo saakin. Pagdilat ko ng mata ko ay laking gulat ko kung sino ang nasa harapan ko! Its him!

"Be careful next time," he said without any emotions marked in his face.

Why am I feeling this way?

It feels like all the pains are coming back.

I hate him so much.