Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Ella
My dream is right in-front of me.
I tried memorizing every square inch of his face. His eyes were the entire universe collated and his smile is a magical place only angels ever witnessed . Bakit may mga taong ganito kaperpekto? Sobrang nakakapanliit.
"You are breathtaking." I told him without blinking. Limitadong oras lamang ang ipinagkaloob sa'kin para makasama siya at hindi ko alam kung mauulit pa ito. That's why if I like someone, I'd tell him without hesitation.
His hand snaked around my waist and he pulled me closer. He was holding me like a delicate flower as I rested both of my hands on his broad chest. Sa ilalim ng magarbong palamuti sa loob ng kanilang kastilyo, sumayaw kami kasabay ng ritmo ng isang mabagal na kanta. I will give up anything for this man.
"Ang ganda mo," he muttered. Inikot niya ako kasabay ng paglobo ng aking kulay asul at makintab na ball gown. I can feel sparks fly around while everyone look at us in awe.
I keep reminding myself; This is temporary.
"Sino siya?" nagtatakang tanong ng mga taong nanonood samin. They are sophisticated, wearing big gowns and shiny treasures on their body. Sobrang ganda at sobrang garbo. "She's not from our kingdom."
Sigurado akong walang makakakilala sa'kin dahil sa'king pagbabalat-kayo. Tinuon ko nalamang ang buong atensyon ko sa taong nasa harap ko. Prince Harold.
"I wish I've known you sooner," the prince smiled. "What's your name—"
Napatalon ako nung narinig ko ang hudyat na malapit na sumapit ang hatinggabi. Ibig sabihin ilang minuto nalang ang natitira bago ako bumalik sa dati kong anyo. That's what the witch who helped me said.
I grabbed my ball gown up and ran away as fast as I could. Hindi ko na pinansin ang kahit na sino at ako'y dali-daling lumabas ng ballroom. Naririnig ko ang pagtawag sa'kin ng prinsipe para pigilan ako sa pagtakbo. Napansin kong nahirapan din siyang humabol dahil sa dami ng tao.
"Sorry po," ang tanging nasambit ko sa mga taong nabangga ko.
"Wait! Are we going to see each other again?" narinig kong banggit niya nung medyo nahabol niya ang distansya saamin at ngayo'y may kasama na siyang mga kawal.
Nagpanggap akong walang narinig at nagmamadaling bumaba ng hagdanan patungo sa malaking gate ng kastilyo.
My glass shoe fell.
"Shit" Patuloy ang aking pagtakbo habang suot ang natitirang sapatos sa isa pang paa. Dumeretso ako sa kakahuyan upang mahirapan sila sa paghagilap sa'kin kung sakaling habulin nila ako. Hindi nila maaring malaman ang pagkatao ko. Baka matakot siya sa akin.
