Φυλακή ΤΑΡΤ

ΝΤ3790

          Γειά σας! Το όνομα μου, βασικά, η ταυτότητα μου είναι ΝΤ3790 (Ν.T: Η συντομογραφία του ''Νεκρός της Τάρτ''). Ποιο το όνομά μου λοιπόν; Δεν ξέρω. Πόσων χρονών είμαι; Δεν ξέρω. Από που κατάγομαι; Δεν ξέρω. Τι χρώμα μάτια έχω; Δεν ξέρω. Τι χρώμα μαλλιά έχω; Δεν ξέρω. Είμαι ζωντανή; Σωστά μαντέψατε, δεν ξέρω. Οι αναμνήσεις μου ξεκινάνε πριν, διακόσια περίπου βασανιστήρια, τότε που το σώμα μου είχε αιωρηθεί γυμνό σε ένα σκοτεινό άδειο διάδρομο, ο οποίος το οδήγησε σε ένα αστραφτερά λευκό κενό στο οποίο συνέχισε να αιωρείται ώσπου τα μάτια μου ένιωσαν το φως να ξεθωριάζει, ώσπου χάθηκε τελείως. Όχι δεν είχα πεθάνει, όχι δεν είχα λιποθυμήσει, νομίζω πως απλά είχα τυφλωθεί προσωρινά. Νομίζω, συνέχισα να αιωρούμαι, τουλάχιστον έτσι ένιωθα καθώς ο απαλός παγωμένος αέρας έγδερνε το κορμί μου. Άκουσα μερικά τριξίματα, λίγο πριν σωριαστώ στο παγωμένο τσιμέντο. Δευτερόλεπτα μετά, άρχισα να βλέπω. Άρχισα να βλέπω τους τέσσερις τσιμεντένιους τοίχους, καλυμμένους με μούχλα, στους οποίους υποθέτω θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Απλά εύχομαι να είμαι αρκετά ηλικιωμένη ώστε να πεθάνω σύντομα και να μην χρειαστεί να το ζω αυτό για πολύ ακόμα... Σίγουρα θα αναρωτιέστε που βρισκόμαστε. Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά στον βόρειο τοίχο, αυτόν με την λιγότερη μούχλα, περνάνε μερικές, ελάχιστες, αδύναμες ακτίνες φωτός και κατευθύνονται λοξά προς τον ανατολικό τοίχο όπου φωτίζουν μερικές γραμμές χαραγμένες με αίμα σε μια απ΄ τις τσιμεντόπλακες. ''Ανήκεις στην Τάρτ''. Αυτό γράφει. Ποια είναι η Τάρτ λοιπόν; Μαντέψτε! Δεν ξέρω! Αλλά την φράση αυτή την έχω ακούσει σε πολλούς απ΄ τους εφιάλτες μου. Το μοναδικό πράγμα που θυμάμαι πριν κλειστώ σ' αυτούς τους τοίχους είναι μια φωνή να μου μιλάει καθώς αιωρούμουν στον διάδρομο. ''Για τους άλλους είσαι νεκρή, για τους άλλους βράζεις στα Τάρταρα. Δυστυχώς για εσένα, είσαι ζωντανή, και αφού δεν μπορεί να αναλάβει την τιμωρία σου ο Άδης, θα την αναλάβουμε εμείς! ΝΤ3790, καλωσόρισες στην Φυλακή Τάρτ, μια φυλακή ανύπαρκτη για την πλειονότητα, αλλά υπαρκτή κάπου στο μυαλό σου. Απόλαυσε το!''. Πιο πάνω είχα αναφέρει ότι είμαι εδώ, εδώ και περίπου διακόσιες κατάρες, ναι ισχύει. Δεν μπορείς να μετράς με άλλο τρόπο εδώ έτσι κι αλλιώς. Ακόμα και η μέτρηση με τα βασανιστήρια δεν βοηθάει ιδιαίτερα, αφού κι εγώ έχω χάσει το μέτρημα μετά την δεύτερη εκατοντάδα βασανιστηρίων. Τουλάχιστον δεν είμαι μόνη μου, έχω μια μικρή χελώνα για παρέα. Ούτε που ξέρω πως μπορεί να ζει ακόμη. Ποτέ δεν τους έχω δει να την ταΐζουν ή να της δίνουν νερό. Ευτυχώς εγώ όμως έχω χελώνα, φανταστήκατε να είχα δράκο όπως κάποιους άλλους κρατούμενους; Δηλαδή, δεν έχω δει κάποιον εγώ προσωπικά (εννοώ και κρατούμενο και δράκο), αλλά μπορώ να ακούω τα ουρλιαχτά τους. Ξέρετε τα τούβλα δεν είναι και τόσο ηχομονωτικά όσο μπορεί να φαντάζεστε, ιδίως όταν η αναπνοή σου είναι το μοναδικό στοιχείο που ταράζει την σιωπή που επιπλέει στον αέρα. Ένα τούβλο άρχισε να τρίζει πάλι. Αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Κι άλλη κατάρα. Τουλάχιστον μετά απ΄ αυτήν θα μπορώ να δω την ''Εγγραφή'' για πρώτη φόρα από τότε που ήρθα. (Εγγραφή: η διαδικασία καταχώρησης καινούριων κρατούμενων.). Η όραση μου άρχισε να θολώνει, είναι φυσιολογικό όμως όταν ξεκινάει η διαδικασία της μεταφοράς στην Αίθουσα της Τιμωρίας. Μόλις αρχίσει το πρώτο τούβλο να κινείται προς τα έξω, ένα πυκνό, μαύρο αέριο εισχωρεί στο δωμάτιο. Η επαφή με τα μάτια προκαλεί έντονο ερεθισμό των δακρυγόνων αδένων και τα δάκρυα κυλάνε το ένα μετά το άλλο στα μάγουλα μου. Μια φορά ένα έσταξε στα χείλη μου. Από τότε καλύπτω το στόμα μου. Η επαφή με τα χείλη προκαλεί άμεση αφυδάτωση τους, και η επαφή με την γλώσσα προκαλεί εγκαύματα τόσο ισχυρά, που ένα μικρό τμήμα της δικής μου έχει εξατμιστεί. Θλιβερό το ξέρω, αλλά το έχω συνηθίσει. Δευτερόλεπτα μετά δεν μπορώ να δω τίποτα, όχι ότι πριν έβλεπα πολλά αφού όπως σας έχω πει, κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους, το φως που υπάρχει είναι ελάχιστα ελάχιστο. Τώρα νιώθω τους μυς μου να καταρρέουν και τα τριξίματα των τούβλων συνεχίζουν ακόμη. Λογικά ένα μέρος του τοίχου θα μετακινείται για να μπορώ να βγω. Και τώρα αρχίζω να αιωρούμαι πάλι. Για τις κατάρες που λέγαμε, ναι δεν μπορώ να σας δώσω και πολλές πληροφορίες για αυτές. Ξέρω, βασικά μπορώ να καταλάβω ότι μέχρι τώρα τουλάχιστον, ήταν όλες διαφορετικές. Ευτυχώς όμως δεν θυμάμαι και πολλά απ΄ αυτές. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σ' αυτές, χάνω τις αισθήσεις μου. Μην το πείτε σε κάποιον, αλλά το προκαλώ εκούσια. Το μόνο πράγμα που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι είμαι μάγισσα. Σίγουρα θα με περνάτε για τρελή. Δεν είμαι όμως! Νομίζω δηλαδή. Όλα αυτά που ζω εδώ πέρα δεν μπορεί να υπάρχουν στην πραγματικότητα, εκτός εάν υπάρχει η μαγεία. Θα μου πείτε, αφού είμαι μάγισσα γιατί δεν μπορώ απλά να κάνω κάποιο ξόρκι και να εξαφανιστώ απ' αυτό το μέρος μια για πάντα; Ούτε αυτό το ξέρω. Τέλος πάντων και μαγεία να μην υπάρχει, ξέρω ότι όταν αρχίζουν οι ανάσες να με πλησιάζουν, και φωνές να βουίζουν στα αυτιά μου, εγώ δεν προσπαθώ να τις απωθήσω, αντ΄ αυτού συγκεντρώνομαι σ΄ αυτές και νιώθω το σώμα μου να καίγεται από μέσα προς τα έξω, νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά από ποτέ, και τότε χάνω τις αισθήσεις μου. Και κάπως έτσι δεν θυμάμαι ιδιαίτερα πολλά απ΄ τα βασανιστήρια μου και νομίζω αυτό είναι που με κράτησε ζωντανή τόσο καιρό. Τέλος πάντων, είμαι η κρατούμενη ΝΤ3790 και αρχίζω να ακούω τα τούβλα να τρίζουν πάλι, μάλλον θα εισέρχομαι στην Αίθουσα της Τιμωρίας για ακόμη μια φορά, οπότε τα λέμε όταν συνέλθω, πίσω, σε μια γωνιά στο μουχλιασμένο μου κελί.