Φυλακή ΤΑΡΤ

Η Εγγραφή

          Είναι η πρώτη φορά από τότε που ήρθα που ακούω τα τούβλα να τρίζουν, χωρίς όμως να εισχωρεί απ' τις χαραμάδες τους αυτός ο μαύρος, πυκνός καπνός που μου καίει τα μάτια. Ίσως όμως να προτιμούσα να με είχαν ναρκώσει και αυτή την φορά. Καθόμουν σε μια γωνιά του ανατριχιαστικού εκείνου δωματίου όταν οι τσιμεντόπλακες, πνιγμένες στην μούχλα και την υγρασία άρχισαν να σπρώχνουν η μία την άλλη και να σπιθοβολούν προσπαθώντας στριμωγμένες να μετακινηθούν προς τα έξω. Το τρίξιμο βούιζε στα αυτιά μου πιο έντονα από ποτέ. Δεν με ένοιαξε όμως. Απαλός, δροσερός αέρας αγκάλιασε ασφυχτικά το κορμί μου, η χελώνα μου είχε ψάξει την αίσθηση της ασφάλειας κάπου στο σκοτεινό καβούκι της. Τα μάτια μου είχαν δακρύσει. Όχι δεν ήταν τα τοξικά δάκρυα που μου έκαψαν την γλώσσα, όχι δεν ήταν τα δάκρυα που έκαναν το κορμί μου να αιωρείται. Ήταν δάκρυα συγκίνησης που τα πυροδοτούσε η ανατριχίλα που με είχε καταλάβει. Ο τοίχος είχε μετακινηθεί πλήρως, τα τούβλα που με σκλάβωναν πήραν την θέση μου, και τώρα αιωρούνταν αυτά. Φως. Φως. Έχει περάσει τόσο πολύς καιρός από την τελευταία φορά που το ένιωσα να καίει το κορμί μου. Να απλώνεται άπλετο στον ορίζοντα και να θολώνει το βλέμμα μου. Να θολώνει το βλέμμα μου τόσο πολύ ώστε που  να θολώνει και την αναπνοή μου. Τα άκρα μου άρχισαν να τρέμουν. Άρχισαν να τρέμουν σαν μαγνήτες, σαν πόλοι ελκτικοί. Και τινάχτηκε το δεξί μου χέρι και βρήκε το αριστερό. Και τινάχτηκε το αριστερό μου πόδι και βρήκε το δεξί. Ήμουν έρμαιο στο ότι κι αν συνέβαινε. Δεν μπορούσα να αντιδράσω. Δεν μπορούσα να φωνάξω, δεν μπορούσα να κλάψω, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα που την μια στιγμή οι φλέβες μου πρήστηκαν και τα άκρα μου μελάνιασαν. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα που την αμέσως επόμενη στιγμή τα δάχτυλα μου συρρικνώθηκαν, κοκκίνισαν και το δέρμα μου φούσκωσε. Φούσκωσε. Κοκκίνισε. Αίμα άρχισε να σπρώχνει βίαια τα κύτταρα της επιδερμίδας μου και να ξεπηδάει προς τα έξω σαν πίδακας που το σκάει απ' τα δεσμά της γης . Έσκασε. Τα νύχια μου ξεριζώθηκαν και βίαια σούβλιζαν το δέρμα μου σκίζοντάς το σε κομμάτια. Το δέρμα μου έσκασε και καλύφτηκε με αίμα. Εγώ όμως δεν το έβλεπα. Τα μάτια μου συνέχισαν να καρφώνονται στο άσπρο, λευκό φως ελπίδας που μου έκοβε την αναπνοή και έκανε την καρδία μου να τινάζεται όλο και πιο έντονα. Κοίταξα σε κάποια φάση, με την άκρη του ματιού μου τα χέρια μου, δηλαδή, το χέρι μου. Ναι σωστά διαβάσατε. Το αίμα το είχε απορροφήσει το διψασμένο μου δέρμα το οποίο είχε τώρα τυλίξει και τα δύο μου χέρια, ενώνοντας τα σε ένα. Τα πόδια μου έμοιαζαν τώρα με ένα αφυδατωμένο κομμάτι ξύλο. Δεν κοίταξα για πολύ. Δεν πρόλαβα. Η σπονδυλική μου στήλη διπλώθηκε και τινάχτηκε απότομα και εγώ βρέθηκα για ακόμα μια φορά να αιωρούμαι στον παγωμένο αέρα. Δυο σκιές ξεπρόβαλαν απ' τον τοίχο που είχε μόλις καταρρεύσει. Η μια φιγούρα έμοιαζε με ένα σκισμένο, μπερδεμένο κουβάρι μαύρου μεταξιού, οι κλωστές του οποίου απλώνονταν απαλά στον αέρα. Η άλλη σκιά θόλωσε. Μια ανθρωπόμορφη φιγούρα προσγειώθηκε στο παγωμένο δάπεδο του κλουβιού μου. Φορούσε ένα χρυσό μανδύα, τα πέταλα του οποίου στόλιζαν κομψά κάθε επιφάνεια της σιλουέτας του. Το πρόσωπο του κάλυπτε ένα δίχτυ κόκκινων διαμαντιών που προστάτευαν κάθε λεπτομέρεια της κεφαλής του. Το δίχτυ συνέχιζε προς το πίσω μέρος του κεφαλιού όπου γινόταν ένα όμορφο κουβάρι σε σχήμα τριαντάφυλλου, μέσα στο οποίο υποψιάζομαι θα πρέπει να είχαν κρυφτεί οι τρίχες των μαλλιών του. Μου έγνεψε με το δεξί του χέρι και αμέσως το σώμα μου υπάκουσε και άρχισε να λικνίζεται στον αέρα κινούμενο προς αυτόν. Το μαύρο κουβάρι που περίμενε δίπλα του τινάχτηκε ευθύς προς εμένα και σε κλάσματα δευτερολέπτων με είχε ακινητοποιήσει και με είχε ζώσει ασφυκτικά. Μόνο τα μάτια μου δεν είχαν καλυφτεί και ένιωθα ευλογημένη που επιτέλους θα μπορούσα να δω την όλη διαδικασία. Την διαδικασία της Εγγραφής. Η χρυσαφένια φιγούρα άρχισε να κινείται και εγώ την ακολουθούσα πιστά. Είχαμε πια βγει από το δωμάτιο μου και κινούμασταν προς τα κάτω. Οι κόρες των ματιών μου έκαναν σβούρες προσπαθώντας να συλλάβουν όσες περισσότερες εικόνες μπορούσαν. Δεκάδες άλλες τριανταφυλλένιες φιγούρες πετούσαν αστραπιαία σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του κούφιου, κυλινδρικού θαύματος της αρχιτεκτονικής και μυριάδες άλλα τούβλα κινούνταν προς τα έξω και χόρευαν στον αέρα δίνοντας χώρο σε άλλους κρατούμενους να εξέλθουν των δικών τους δωματίων. Δεν κράτησε πολύ όμως. Σε δευτερόλεπτα είχα βρεθεί χτισμένη κυριολεκτικά μέσα σε ένα τσιμεντένιο τοίχο. Άκουγα και έβλεπα ότι είχα ακούσει και είδα κι εγώ την πρώτη μου μέρα εδώ. Βρισκόμουν μέσα στους τοίχους του ανατριχιαστικού εκείνου διαδρόμου ο οποίος με οδήγησε στα Τάρταρα. Δίπλα μου υπήρχαν κι άλλοι κρατούμενοι. Τουλάχιστον αυτό μπορούσα να καταλάβω με τον τρόπο που και αυτοί είχαν μεταμορφωθεί σε τσιμεντόπλακες και ήταν τυλιγμένοι με αυτό το σκούρο δέρμα που επέτρεπε μόνο στα μάτια τους να έχουν επαφή με την υπόλοιπη ατμόσφαιρα. ''Καλωσορίσατε στο Σωφρονιστικό Ίδρυμα των αδελφών ΤΑΡΤ, ή όπως μ' αρέσει εμένα να το αποκαλώ, την Φυλακή των Ταρτάρων. Τοποθετημένη κυριολεκτικά στο πουθενά και ταυτόχρονα στο επίκεντρο των σκέψεων σας, αυτό το μέρος θα αποτελεί από σήμερα την μόνη σας σκέψη και μοναδική σας ανάμνηση. Για τον υπόλοιπο κόσμο είστε νεκροί. Δυστυχώς όμως για εσάς είστε ακόμα ζωντανοί! Και αφού ο Άδης δεν μπορεί να επιβληθεί της τιμωρίας σας, ε λοιπόν θα το αναλάβουμε εμείς! Είμαι η ΔΤ0001 ή όπως μπορείτε να με αποκαλείτε, η διευθύντρια του σωφρονιστικού αυτού ιδρύματος! Το μοναδικό του είδους του, και το καλύτερο όλων των ειδών! Θα το διαπιστώσετε φυσικά και μόνοι σας αλλά έτσι κι αλλιώς οι σωφρονιστικές μας μέθοδοι είναι άψογες! Τόσο αρχαίοι όσο και η νεκρομαντεία, αλλά άψογες! Εδώ εξάλλου δεν είστε για διακοπές, εδώ είστε για να βιώσετε όλες τις κατάρες που η Αυτού μεγαλειότητα του Κάτω Κόσμου έχει προσφέρει σε αυτό το σύμπαν! Μέσα από τις σωφρονιστικές μας υπηρεσίες σας προσφέρεται μία δεύτερη ευκαιρία να αγαλλιάσετε το πνεύμα σας πριν αυτό καεί μια για πάντα σε μια απ' τις άπειρες Φλόγες της Αιωνιότητας! Αρκετά με την ξενάγηση όμως. Κατευθύνεστε τώρα προς τις κλίνες σας και εν ολίγης θα αρχίσουμε με την πρώτη διαδικασία αποκατάστασης της ψυχής σας! Καλή διασκέδαση!''. Αυτή η φωνή! Αυτή η ίδια φωνή που είχα ακούσει κι εγώ σε αυτό τον διάδρομο μιλούσε τώρα σε τρεις άνδρες τα σώματα των οποίων διέσχιζαν τον ίδιο διάδρομο, ενώ εγώ έβλεπα από κάπου μέσα στον τοίχο. Άραγε κάποιοι άλλοι να έβλεπαν κι εμένα; Τρεις χρυσαφένιοι στρατιώτες ξεπρόβαλαν στο τέρμα του διαδρόμου και απλώνοντας τα χέρια τους πάνω στα σώματα των τριών ανδρών, το τριαντάφυλλο που στερεωνόταν πάνω στο κεφάλι τους έπεσε πάνω στο στήθος των ανήμπορων αυτών ανδρών και φυτεύτηκε μέσα στο δέρμα τους και απ' αυτό ξεπρόβαλαν αγκάθια. Οι τρεις άνδρες εκτινάχθηκαν μέσα στο φως και πριν καν προλάβω να επεξεργαστώ τι είχα μόλις αντικρίσει, είχα λιποθυμήσει. Δεν ξέρω πόσος χρόνος είχε περάσει, αλλά το επόμενο που θυμάμαι είναι να βρίσκομαι πάλι στην Αίθουσα της Τιμωρίας και να ακούω καινούργιες φωνές να βουίζουν στα αυτιά μου πριν λιποθυμήσω για ακόμη μια φορά.