the doctor

altı: ...

Taehyung küçük, mor kutusunun kapağını araladığında ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Mektupları teker teker okuduğunda içini büyük bir özlem kapladı.

"Ne çok isterdim bunun bir hayat öpücüğü olmasını, böyle şeyler hep masallarda oluyor. Keşke masalı yaşasaydık..."

"Keşke..."

"Keşke sizi hasta değil de sağlıklı bir ruhla sevebilseydim."

"Ben senin aşkını, ruhunu sevmişim. Hastalıklı olsun ya da olmasın..."

"Öpücüğünüz her ne kadar bize bir gelecek bahşetse de, benim bir geleceğim yok."

"Var Chim, yaşayacaksın. Seni ben yaşatacağım."

"Sakın arkamdan ağlamayın, eğer ağlarsanız ben nasıl huzurlu olabilirim ki? Ağlarken çok çirkin oluyorsunuz hem, size yakışmıyor."

"Sana da ölmek hiç yakışmıyor Jimin." Kendi kendine mırıldanırken diğerlerine de göz gezdirmeden kutunun kapağını kapattı. Onun yatağının üstündeydi ve yatakta hâlâ kokusu vardı. Her ne kadar yatağa uzanmak istese de kendisini salmak istemiyordu.

Sevgilisi odada can çekişirken onu öyle bırakmaya niyeti yoktu. Hızlı bir şekilde yataktan kalktı ve odadan çıktı. Ameliyat için yatırdıkları yere geldiğinde içeriden iki tane arkadaşı çıktı. Gözleri dolmuştu, onun ölmesini istemiyordu.

"Durumu nasıl oldu?" Arkadaşlarının yüzü gülmüyordu, daha çok sinirlenmesine ve endişesinin artmasına neden olmuştu bu. Birbirlerine bakarken nasıl cümleleri toparlayabileceklerini düşünüyorlardı.

"O bizi çok uğraştırdı Taehyung."

Kaşları çatık bir şekilde onu dinliyordu esmer tenli. Hızlı konuşmadığı için titremeye başlamıştı. "Sanki gerçekten vazgeçmiş gibiydi biliyor musun? Kendinde değildi ama ben öyle hissettim." Niye hâlâ uzattığını düşünüyordu Taehyung. Meraktan ölecek gibiydi.

"Ama biz başardık."

Gözleri parlarken arkadaşlarının mimikleri değişmişti anlık. Artık gülümsüyorlardı, çok sıkı sarıldı Taehyung ikisine. Uzun sürmemesine özen göstererek hızlı bir şekilde onlardan ayrıldı ve ameliyattan sonra aldıkları odaya yürüdü.

Birçok ameliyata girmişti, artık öğrenmişti bu işleri. Kendisi de doktor olduğundan odasına istediği gibi girebileceğini bilmek onun hoşuna gidiyordu.

İçeri girdiğinde yavaş olmaya özen gösteriyordu. Ses çıkarmadan içeri girdiğinde yatağın yanındaki sandalyeye oturdu. Şimdi tam karşısındaydı işte, ne kadar umudu olmasa da başarmıştı.

Gözyaşlarını sildi Taehyung, daha fazla ağlamak istemiyordu. Artık ağlamayacaktı. Fazla sürse bile bekleyecekti, o meleğini bir ömür beklerdi.