Unexpected world

Chapter 1

P.O.V Belle

Je herkent het vast wel. Het moment waarop je naar de zonsondergang kijkt en het liefst mee wilt verdwijnen met de zon. Maar helaas, de zomervakantie is afgelopen wat betekent dat ik morgen weer naar school moet... Terwijl de laatste zonnestralen de lucht verlaten, denk ik terug aan de afgelopen weken. M'n moeder had Jolie (tweelingzus) en mij naar een zomerkamp gestuurd, omdat ze zoals gewoonlijk weer de hele vakantie moest werken. Wat ontzettend boos waren we geweest! Al onze vrienden en vriendinnen hadden summer parties gepland en die wilden we niet missen! Maar ja, daar was weinig aan te doen en een paar dagen later vertrokken we al.. Aangezien we in Frankrijk wonen, gingen we naar een zomerkamp in de buurt. Na één uur te hebben gereden kwamen we aan bij een vervallen terrein en een klein scoutinggebouw. 'Je hoefde ons niet naar een begraafplaats te brengen hoor!' schreeuwde Jolie terwijl ze boos uit de auto stapte. 'Great, just great' was het enige wat ik dacht op dat moment. We pakten onze tassen uit de auto en ondertussen probeerde m'n moeder ons moed in te praten. 'Het is vast heel leuk jongens! Geeft het toch een kans!' Mokkend liepen Jolie en ik naar binnen om ons te melden bij het gebouw.

Een paar dagen later waren we gewend aan de omgeving en bleek het toch wel leuk te zijn. Naast ons waren er nog een stuk of vijf anderen jongeren die hier ook waren heen gestuurd voor de zomervakantie. We hebben die afgelopen weken veel gesport en wat spellen gedaan. Toen op de laatste dag m'n moeder ons weer op kwam halen hing er een bedroefde sfeer. Niemand had zin om afscheid te nemen en Jolie begon zelfs te huilen, 'Ik ga jullie zoo erg missen!' zei ze. Nadat we nummers hadden uitgewisseld en iedereen nog een laatste keer hadden geknuffeld stapten we in de auto.

Wat je je misschien wel afvraagt is: 'Waarom woon je in Frankrijk?' en 'Waar is je vader?'. Toen we net geboren waren, woonden we in Nederland. We woonden in een klein appartementje in de buurt van Den Haag. Maar helaas kunnen Jolie en ik ons weinig herinneren van die tijd. Het enige wat we nog weten is dat onze vader op een dag vertrok en nooit meer terug kwam... Onze moeder weigerde om ons ook maar iets te vertellen over zijn verdwijning en een week later vertrokken we naar Frankrijk. Ze wilden een nieuw leven beginnen en wij waren gedwongen om met haar mee te gaan. Nu wonen we al ruim dertien jaar in een hutje aan het strand in de buurt van Normandië. We hebben ons leven opnieuw opgebouwd en we gaan morgen het laatste jaar van de middelbare school tegemoet.

P.O.V Silver

Met een ijskoud biertje in m'n hand staar ik naar de zonsondergang. Ik denk terug aan afgelopen weken en besef dat morgen school alweer begint, yess echt zin in (not)... De afgelopen zomervakantie was echt top geweest! Elke dag was ik samen met m'n beste vrienden Mace en Jim op het strand te vinden. We speelden wat potjes beachvolleybal en rond 14.00 uur begonnen we met drinken. Vaak werden we rond 21.00 uur wel bij een of andere chick uitgenodigd voor een feestje. Met keiharde muziek en veel drank kwamen we de avond prima door. En rond een uur of 3 wierp een of andere bimbo zich boven op me om het feestje goed af te sluiten. Zoals je waarschijnlijk al weet ben ik de badboy van de school en doe ik niet aan daten. Elke avond neem ik een andere chick om haar de volgende dag weer te dumpen. Het is gewoon vermakelijk om ze de volgende ochtend zo verbaast te zien. 'Alsof ze dachten dat ze mij konden veranderen!' grinnik ik.

Sommige mensen op school vinden me een eikel omdat ik volgens hun 'respectloos' met meisjes om ga. Maar ja, het kan me allemaal niks schelen. Ik hoef maar één keer te kijken naar een meisje om te weten dat ze me wilt. M'n vrienden doen precies hetzelfde en samen houden we de badboy reputatie gaande. Voor de rest heb ik ook veel 'Call of duty: Warzone' en 'FIFA 20' gedaan met m'n vrienden. In een woord was deze vakantie gewoon: 'GEWELDIG!'

Maar terwijl de laatste zonnestralen ten ondergaan, komt opnieuw die ene gedachte bij me op. De gedachte die me al jaren lang teistert. Ik probeer het altijd te onderdrukken en vergeten, maar vaak is daar niets aan te doen... Het is alsof er iets niet klopt en alsof het andere deel van mij al heel lang weg is. Toen ik klein was woonde ik met m'n ouders in een huis in de buurt van Turijn. Maar toen ik vier was besloot m'n moeder op een dag om van de aardbodem te verdwijnen. M'n pa weigerde om me over haar verdwijning te vertellen. Sinds die dag wordt ik gekweld door dezelfde nachtmerrie. Het begint altijd hetzelfde, m'n moeder kijkt bang achterom en probeert zo snel mogelijk weg te rennen. In de haast pakt ze een jongetje mee van mijn leeftijd en hij blijft verdrietig achterom kijken naar ons huis, totdat ze de hoek om zijn verdwenen... 

Na de verdwijning van m'n moeder besloot m'n pa al snel om te verhuizen. Hij wilde alles vergeten wat hem aan haar deed denken dus daarom vertrokken we naar Normandië. Nu wonen we al iets meer dan dertien jaar in een grote villa in Normandië.  M'n pa is een of andere bekende business man en is haast nooit thuis. Hij reist de hele wereld over voor belangrijke meetings en als hij dan thuis is, dan zit ie constant achter z'n telefoon. Toen m'n moeder was verdwenen is mijn vader eigenlijk ook verdwenen. Ik sta op en smijt m'n lege bierflesje tegen de grond... 

Hoii allemaal, ik ben sinds een hele lange tijd weer begonnen met schrijven! De hoofdstukken gaan rond de 1000 woorden zijn en wie nog leuke ideeën heeft, reageer hieronder! 😃